Seria rzucanych przez nich zaklęć okazała się całkiem skuteczna. Ba, nawet Lucas wykazał się chęcią współpracy, co wyraźnie zaskoczyło młodego Ślizgona. Może jednak nie będzie tak źle, jak na początku przypuszczali. Chociaż ten łączący ich rękaw był niezwykle irytujący i Franz najchętniej pozbyłby się go w tym momencie. Właściwie, zastanawiał się nad tym, czy jakieś znane mu zaklęcie pozwoliłoby na jego rozerwanie. Zaraz jednak przypomniał sobie o tym, że jakikolwiek zabieg, który by ich uwolnił, równałby się także samodyskwalifikacji. Krueger zrezygnował więc ze swoich planów, mając nadzieję na to, że szybko dotrą do końca toru przeszkód.
Musiał przyznać, że Shaw całkiem nieźle „podrasował” jego ogniste zaklęcie i dzięki temu uniknął pożaru już zawczasu. Szkoda tylko, że początkowy entuzjazm spowodowany unicestwieniem wszystkim przeciwników zetknął się z szarą rzeczywistością. Jeden, cholerny langustnik oczywiście musiał przetrwać nawałnicę czarów i teraz wspinał się po nogawce spodni Lucasa. Krukon, na szczęście, zorientował się wystarczająco wcześnie, by szarpnąć lekko nogą i zrzucić żyjątko ze swoich jeansów. Franz zaś skierował w stronę homaro-podobnego czegoś swoją różdżkę.
- Duro. – mruknął pod nosem, starając się zamienić tę paskudną istotę w kamień. W głębi duszy był wściekły, że takie małe, denerwujące zwierzę potrafiło zatrzymać ich na tak długo gdzieś na początku trasy.

Może i Franz na większości zajęć w Szkole Magii i Czarodziejstwa siedział znudzony i nie za bardzo się do nich przykładał. Były jednak przedmioty, które lubił ponad wszystkie inne i do nich niewątpliwie należała Obrona przed Czarną Magią. Chłopak ćwiczył precyzyjne rzucanie zaklęć od dziecka, pod okiem swojego despotycznego ojca, a następnie szlifował swoje umiejętności w murach Hogwartu. Mimo wszystko, niemiecki czarodziej zdawał sobie sprawę z tego, że w każdym zaklęciu tkwił pewien element losowości. Poza tym, nawet najlepszemu magikowi niekiedy mogła się omsknąć ręka. Dlatego też siedemnastolatek był usatysfakcjonowany każdym skutecznym czarem, który udało mu się rzucić na langustniki. Bowiem, stworzenia te może i nie były wielkie, silne i odporne, ale ich ogromna liczba sprawiła, że musiał przyłożyć się do zadania. A nawet, jeżeli Ślizgon wierzył w to, że ma smykałkę do zaklęć ofensywnych i defensywnych, jego zdolności nie gwarantowały mu zawsze pewnego sukcesu.
Na szczęście, pierwsze z zagrożeń, które duet lila-róż spotkał na swojej drodze zostało prędko zażegnane, a panowie mogli ruszyć dalej. Ku zaskoczeniu Kruegera drzewa zaczynały się nawet przerzedzać, co oznaczało, że albo wychodzili z lasu albo trafili na jakąś polanę gdzieś w środku puszczy. Wreszcie wyszli na trawę, gdzie nie musieli potykać się o wszechobecne korzenie i pędy. Ich oczom ukazała się natomiast ławeczka i stolik, na którym leżały dwie filiżanki z brązową cieczą. I o ile sama drewniana ławka, nawet po środku opustoszałej polany byłaby jeszcze do zaakceptowania, tak fakt, że ktoś pozostawił na stoliku obok jakiś dziwny napój wydawał się już Niemcowi podejrzany.
- Lepiej tego nie tykać. To na pewno jakaś pułapka. – mruknął więc tylko do Lucasa, ale podszedł parę kroków bliżej, aby przyjrzeć się naczyniom. Jeżeli to było coś trującego, to ktoś naprawdę myślał, że będą tacy naiwni i wychylą zawartość? Być może się mylił, a coś wyglądającego jak herbata, rzeczywiście tą herbatą było, ale lekcje eliksirów były kolejnymi, które wiele dla niego znaczyły. Wiedział zatem, że niektóre składniki trucizn można rozpoznać dopiero po zasmakowaniu eliksiru, inne zaś były niewyczuwalne dla ludzkich zmysłów. W tym przypadku chyba nie warto było ryzykować.

Uczucie, że coś mu chodzi po nodze nie było fałszywe.. Lucas spojrzał w dół i w ostatniej chwili strząsnął z nogi ladaco, a ten skończył marnie dzięki zaklęciu Franza.
-Dzięki. -mruknął Shaw i kopnął pozostałości zwierzaka. Razem ze Ślizgonem ruszyli dalej, ciekawi co może ich jeszcze spotkać oprócz całej zgrai ladacznic. Las zdawał się przerzedzać, a na ich drodze pojawiła się... ławeczka?
-Eee... podejrzane... -zdziwił się Krukon, idąc razem z Ślizgonem do filiżanek. Wygląda i pachnie jak herbata. Tylko, że w świecie czarodziejów herbata nie musiała być herbatą. Lucas dotknął różdżka gazety.
-Mugolska. Na pewno weszliśmy na teren mugoli... -zakpił Lucas. -Chodźmy dalej. -zaproponował i zrobił krok naprzód.

Ominęli małą przystań z herbacianym poczęstunkiem, zapuszczając się dalej w las. Nie zdążyli jednak przejść nawet stu metrów, kiedy napotkali na swojej drodze jakiś obiekt w kremowym kolorze. Franz zbliżył się parę kroków i przeczytał karteczkę, zastanawiając się chwilę nad tym, co powinni uczynić.
- To też może być pułapka, ale z drugiej strony… kto wie, może to być także jakieś zadanie. – westchnął ciężko, spoglądając w stronę Lucasa i próbując od niego wyciągnąć odpowiedź na męczące go wątpliwości. Zerknął jeszcze raz na nieznany kształt, odnosząc wrażenie, że niewinny kolor prostopadłościanu skrywa niestety o wiele bardziej grzeszną zawartość. Kolejny wróg do pokonania?
- To co, podlewamy? – zapytał Shawa, a kiedy dojrzał jego porozumiewawcze spojrzenie, sięgnął po różdżkę i wycelował w obiekt, który najwyraźniej żądał zaspokojenia jego pragnienia.
- Aquamenti. – mruknął Krueger pod nosem, ciskając w dziwne znalezisko niewielkim i niezbyt silnym strumieniem wody. Nadal jednak dzierżył różdżkę w dłoni przygotowany na ewentualny atak. Duet lila-róż nie mógł być bowiem pewien tego, co jeszcze przyniesie im tor przeszkód tak skrzętnie przygotowany przez profesor Odinevę i jej młodego, ale najwyraźniej elokwentnego, asystenta.

No tak. To było za piękne, aby było prawdziwe. Jak ominęli herbatopodobne coś, tak napotykając na swojej drodze równie niewinne "podlej mnie", postanowili w końcu coś zdziałać. Lucas posłał tylko spojrzenie do Franza, by zgodzić się co do tego, że należy pudełko podlać.
I skończyło się to wiadomo.
Lucas zaczął się cofać, widząc ogrom mydlanych baniek. A może to nie była woda, tylko trucizna?
-Aqua mundi. -mruknął, kierująć różdżkę na pianę. Może dzięki temu pozbedzie się możliwych toksycznych możliwości.
-PRzydała by się wielka suszarka... -rzucił krótko, zerkając na Ślizgona. Nie, nie myślał, że ma taką w kieszeni.

Piana? Woda? Naprawdę? Gorzej być nie mogło. Franz, szczerze mówiąc, spodziewał się jakichś groźnych magicznych stworzeń, a i to byłoby mu na rękę, bo znacznie lepiej poznał zaklęcia ofensywne. Zaś ta piana wydawała mu się jeszcze bardziej podejrzana. Może to trucizna? Na szczęście, Lucas pomyślał o tym samym i pierwszym jego krokiem było oczyszczenie cieczy z ewentualnych domieszek. Chłopak spojrzał na niego z uznaniem. Nie spodziewał się takiej zdolności do współpracy ze Ślizgonem po Krukonie. Najwyraźniej jednak to on był nazbyt uprzedzony, a pan Shaw miał jednak trochę rozumu w głowie.
- Suszarka, mówisz? Sicarre! – mruknął, ciskając z różdżki prądem gorącego powietrza i oczekując od swojego towarzysza, że ten wzmocni zaklęcie. Może i czar ten używany był do suszenia wilgotnych rzeczy, ale wykonany przez dwie osoby mógł pozwolić im osuszyć teren i ruszyć dalej.
Krueger zdawał sobie jednak sprawę z tego, że ich plan może się nie powieść, toteż przygotowany był w razie niepowodzenia, na wykonanie innego zaklęcia.
- Partis Temporus – rzucił więc zaraz, by stworzyć w otaczającej ich wodzie i bańkach swego rodzaju dziurę. Po prostu, chciał sprawić, aby woda rozstąpiła się przed nimi, jak przed Mojżeszem, a oni mogli pognać dalej, w kierunku mety. Rzecz jasna, obaj mieli przed oczami już nagrodę, toteż ta myśl napawała ich siłą do dalszej walki.