Amycus nie był jedynym, któremu nie spodobała się zabawa prowadzących przydzielających pary nieadekwatne do sympatii poszczególnych osób. Odczekał cierpliwie aż do odczytania ostatnich nazwisk, dopiero wtedy przenosząc spojrzenie w kierunku Chanta i Merberet, która w dziwny sposób pobladła posyłając mu wyraźnie ostrzegawcze błyski w oczach. W odpowiedzi odpowiedział sympatycznym uśmiechem, który rozjaśniły rysy twarzy i nadał mu rozbawionego wyrazu, szczególnie kiedy czekał aż partner podczas biegu dołączy do niego, by mogli wspólnie przejść chociaż kilka metrów i wymienić między sobą choćby powitania. Tak czy inaczej Luca musiał przejść obok niego, aby udać się w stronę pasa startowego.
- Przygotowany na wygraną? - Zagadnął lekkim tonem, przyglądając się żółtym prześcieradłom porozwieszanym na ich ścieżce.

Z zazdrością spoglądał na dwie spóźnione osoby. Gdyby sam nie przyszedł na czas, mógłby po prostu nie brać udziału w "zajęciach", teraz pozostawało mu zrobić cyrk na cały obóz i oddalić się, odmawiając gry z powodu Amycusa Carrowa, lub przejść tor pozbawiony jakiejkolwiek przyjemności, za to z wizją zebrania dodatkowych obrażeń. Nie sądził, aby jego partner przepuścił taką okazję do zemszczenia się na nim za sam fakt jego istnienia.
Mógłbym przysiąc, że jego uśmiech syknął jak zduszony wodą płomień i zgasł w bardzo spektakularny sposób.
Luca Hercules Chant wsunął ręce do kieszeni i powlókł się w stronę kanarkowożółtego prześcieradła, którym oznaczono początek jego udręki.

Ziemia po raz kolejny przywitała Katję łagodnymi objęciami, kiedy lądowała po krótkim locie. Uśmiechnęła się do kolejnej pary, znowu męskiej, i pozostawiając miotłę w powietrzu na wysokości kilku stóp, podeszła do czekających na nią uczniów.
- Jaki to wspaniały dzień na przygodę, nie sądzicie? – zapytała młodych ludzi radośnie i stanęła tuż obok nich. – Będę mówić krótko, bo cenny czas leci, a zwycięzca może być tylko jeden! Och, już wam zazdroszczę nagrody… Wracając jednak do spraw istotnych! Ten tor ma sprawdzić was na wielu poziomach i mam nadzieję, że kiedyś wyniesione z niego doświadczenie wam się przyda, tylko pamiętajcie: nie dajcie się pokonać zniechęceniu i nie zamykajcie umysłu. Tymczasem teraz podajcie mi wybrane dłonie, ponieważ muszę was połączyć za pomocą tego wynalazku! – tutaj pomachała materiałem w kształcie rękawa, który wsunęła na ręce chłopaków, kiedy już doszli do porozumienia. Dotknęła przedmiotu różdżką, cmoknęła z zadowoleniem i spojrzała na Carrowa i Chanta z uśmiechem.
-Już prawie możecie zaczynać, pamiętajcie jednak, że żadne okoliczności nie usprawiedliwią w moich oczach rozłączenia się. Jesteście zespołem. A teraz spieszcie się, tor na was czeka! – poklepała ich po plecach i energicznie wróciła do swojej miotły. Tyle jeszcze miała pracy!

Zniechęcenie Luca była wymalowane na jego twarzy w bezbłędny niemalże sposób, jednak Amycus nie zamierzał w żaden sposób się do tego odnosić. Przeniósł uważne spojrzenie w stronę zbliżającej się kobiety, skinąwszy głową na retoryczne pytanie, podejrzewając iż kompan nie będzie chętny na jakąkolwiek odpowiedź. Kiedy nadszedł odpowiedni moment wystawił lewą rękę w kierunku nauczycielki, zatrzymując się po jej prawej stronie i czekał cierpliwie na Krukona. Rękaw, który ich połączył stanowił nierozerwalną nić jeśli planują ukończyć wyścig w najkrótszym czasie i zdobyć nagrodę główną. Drugim celem Amycusa było sprawdzenie poziomu umiejętności Luca, który z pewnością posiadał szeroki wachlarz zdolności pokrywających się chociaż trochę z jego własnymi zainteresowaniami.
- Widzę, że nie jesteś zadowolony z tego, ale musimy współpracować ze sobą. - Powiedział lekko kiedy kobieta żegnała się z nimi po raz ostatni, machnąwszy ręką w pośpiechu. Nutka irytacji zakradła się w pośpiesznym zdaniu, ustępując miejsca gwałtownemu ruchowi głowy zapraszającego do biegu w kierunku wyznaczonej dla nich ścieżki.
Nie przepadał za grą zespołową, jednak odpowiednia nauka umożliwiła mu zaakceptowanie społecznych zasad i nie wyrywanie się z ich sztywnych ram, prowadząc do sukcesu. Liczył na to, że Luca nabierze się na jego serdeczno-zirytowany ton, podejmując próbę przebycia dystansu. Zabawne, ale nie brał pod uwagę możliwości skrzywdzenia Chanta, chociaż wielokrotnie wyobrażał sobie łamanie kości śródstopia i barwy wrzasku chłopaka. Na to jednak przyjdzie odpowiednie miejsce i czas, jeśli młody drwal zapragnie przekroczyć pewną cienką granicę. O tym jednak nie mógł wiedzieć.

Mimo kumulacji sprzyjających aspołeczności cech osobowości, w jakiś dziwny sposób lubił gry zespołowe. Wraz z wiekiem jednak ludzie zaczynali nabierać jakiegoś wyrachowania, z którym podchodzili do innych ludzi, zwykłej chęci osiągnięcia jakiegoś celu, a nie dobrej zabawy. To go w pewien sposób odrzucało. W pierwszej chwili nawet nabrał się na ton głosu Carrowa, spojrzał jednak na jego twarz i wątłe złudzenie prysło.
Dalej kontynuowali tę grę; nie mogli przestać ani na chwilę i po prostu spróbować traktować się zwyczajnie choćby tylko na czas trwania toru przeszkód. Jego partner dalej patrzył na niego z chęcią mordu, najwyraźniej epicentrum problemu stanowił dla niego sam fakt istnienia młodszego Chanta.
Zaczynało go to irytować. Już wcześniej, kiedy Odineva związywała im ręce razem potraktował go z góry i robił to za każdym dokładnie razem, cały czas lustrując go uważnie wzrokiem, jakby szukał jego słabych punktów. Skoro oboje byli praworęczni, został z wolną słabszą ręką.
- Co ty właściwie do mnie masz, Carrow? - Mruknął, kręcąc głową. Z wolna powlókł się w kierunku początku ich ścieżki. Miał inny wybór? Podejrzewał, że partner zawlókłby go tam siłą, gdyby nie ruszył się sam.

Zadziwiające, jak wiele można wyczytać w obojętnych źrenicach patrzące bez żadnego entuzjazmu na drugiego człowieka. Gdyby Amycus zaczął obserwować Chanta pod kontem psychologicznych reakcji będących bezpośrednią przyczyną błędnej interpretacji mimiki twarzy - z pewnością uzyskałby wiele istotnych danych. Uniesione do góry brwi podkreśliły zaskoczenie wymalowane na twarzy Ślizgona, kiedy kolega postanowił postawić jasno sprawę, dając mu jasno do zrozumienia o zdemaskowaniu. Taka opcja w ogóle nie wchodziła w grę, ponieważ Luca był zbyt prostym człowiekiem, aby mógł się przebić przez maski zakładane przez Carrowa.
- Nie rozumiem o co tobie chodzi. Czy w jakiś sposób podpadłem ci? - Zagadnął do praktycznie nieznajomego osobnika, z którym mijał się na korytarzach Hogwartu wielokrotnie, a zdecydowanie zbyt rzadko rozmawiali (ba! dopiero na obozie wymienili kilka zdań) aby można na tej podstawie wyciągnąć jakieś wnioski.
Odwrócił ze zrezygnowaniem głowę w stronę ścieżki i kiedy rozpoczęli bieg w stronę mety wiedział, że jeśli nastawienie Chanta nie zmieni się, będzie musiał wyglądać na rozgoryczonego przez cały bieg. Nie było to problemem, szczególnie że dowie się o powierzchowności ocen stawianych przez Krukona. Kilka minut współpracy mogło zaowocować czymś więcej niż nagrodą po jej zakończeniu.
- Nic do ciebie nie mam, Chant. Proste. Mamy pokonać trasę, więc zróbmy to porządnie. Aż za dobrze czuć od ciebie niechęć, więc jeśli nie zamierzasz dokończyć wyścigu powiedz to od razu. Nie wyglądasz na osobę, co łatwo rezygnuje. - Skwitował, odsłaniając prawym ramieniem pierwsze z prześcieradeł, lustrując uważnie spojrzeniem poruszające się pieńki. - Chłoszczyściem tego raczej nie uporządkujemy. - Burknął rozbawionym głosem, nie patrząc na grymas pojawiający się na twarzy Krukona. Z pewnością żart dołożył kilka ogniw do ciężkiej atmosfery między chłopakami. Prawą ręką wyciągnął różdżkę i dopiero teraz spojrzał na kompana. - Glaciusem w bagno, a potem idziemy? - Zagadnął, wyraźnie czekając na odpowiedź chłopaka. Jeśli ten zgodził się czy wzruszył ramionami, Amycus rzucił zaklęciem sprawdzając czy maź uda się w jakiś sposób ujarzmić.

Przewrócił oczami całkowicie ignorując paplanie Carrowa. Stwierdził, że próby odwiedzenia partnera od planowania jego morderstwa są całkowicie bezcelowe. Cóż, miał nadzieję przynajmniej trwale go okaleczyć przed śmiercią.
Biegnąc w stronę kurtyny doszedł do wniosku, że nie uda mu się uwolnić stąd przed czasem, należy więc skończyć tor jak najszybciej. Zdecydowanym ruchem odsłonił płachtę i stanął po drugiej jej stronie.
Bagno. Podejrzewał, że sam nie miałby problemu z przeskakiwaniem po kolejnych pieńkach. Jednak trafiło mu się, pożal się Boże, paniczątko zgrabne i leciutkie jak ogr. Z niechęcią spojrzał a ten kamień u nogi i zaczął szukać znacznie bardziej skomplikowanego sposobu na przedostanie się przez bagno.
Tak, zamróźmy bagno! Już widział, jak wszystkie domniemane zwierzątka dają się zamrozić. I jak oni sami beztrosko brną przez płaską powierzchnię, nie wywracając się co chwilę. Mimo tego w sytuacji, kiedy u ręki ciążył mu kamień młyński nie było zbyt wielu innych rozwiązań. Ze złością spojrzał na swoja skrępowaną prawicę i przełożył do niej różdżkę. Gdyby spróbował rzucić zaklęcie lewą, mogłoby nie wyjść tak kolorowo... a przynajmniej tak mu się zdawało, więc machnął ich związanymi kończynami górnymi, kiedy zgodnie krzyczeli Glacius.

Najwyraźniej Luca nie miał zamiaru chociażby spróbować nawiązać neutralnych stosunków, dlatego wzruszył od niechcenia ramionami brnąc nieustronnie w stronę niezadowolenia i irytacji zachowaniem towarzysza. Jeszcze na starcie dostrzegł determinację Kruegera związaną z przydzieleniem poszczególnych osób, jednak nie zamierzał iść jego śladem.
Dlatego kiedy zaklęcie trafiło na całą powierzchnię bagna, Amycus stał zaledwie dwie sekundy nie próbując póki co nawiązać współpracy z Chantem, najwyraźniej nie posiadającym zbyt wiele pomysłów na przebrnięcie torów. Najistotniejszym było to, czy pniaki wciąż się poruszały i zmieniały swoją średnicę, co było nader pomysłowym rozwinięciem sytuacji.
Jeżeli stały nieruchomo, Amycus rzucił do Krukona, aby szli po dwóch stronach pni nie tłumacząc mu jednak dlaczego. Wydawało mu się logicznym, że jeśli lód zacznie pękać pod ich stopami powinni znaleźć się na bezpiecznym lądzie - w tym przypadku w niezbyt przyjaznych pniach. Po czym ruszyli zapewne powoli i ostrożnie, a Carrow nie podnosił adidasów stawiając kroki, ale przesuwał podeszwami po tafli zmniejszając ilość drgań. W prawej ręce trzymał ciemną, spękaną różdżkę w gotowości na rzucenie ponownego zaklęcia.
Jeżeli pnie zaś poruszały się przez cały czas, zaproponował przebycie trasy w niewielkiej odległości od pni, zaznaczając aby w regularnych odstępach czasu rzucali ponowne zaklęcie utwardzające taflę pod ich ciałami.

Spacer za rączki z Amycusem Carrowem w takiej scenerii może nie był szczytem jego marzeń... co nie znaczyło wcale, że gdyby mógł, zabrałby go w lepsze miejsce. Dreptał po dróżce wyznaczonej przez pieńki już od jakiegoś czasu, powoli zaczynając wymagać czegoś więcej. Niestety jego podświadoma prośba została spełniona...
W pierwszej chwili po prostu zaczął się śmiać. Wykorzystanie gumochłona jako   przeciwnika na torze przeszkód było pomysłem dość osobliwym. Chyba nie znał bardziej pokojowego i spokojnego stworzonka, ministerstwo magii też oznaczyło go najniższym możliwym stopniem zagrożenia. W dodatku, stojący przed nimi robaczek miał twarz. To rozbawiło go jeszcze bardziej. Nie chciał robić mu krzywdy, nie lubił nieuzasadnionej niczym agresji, ani znęcania się nad zwierzętami.
- Reducto. Flippendo. Gliacius. - Powiedział cicho, całkiem jednak wyraźnie, mając nadzieję przywrócić gumochłonowi naturalny rozmiar i delikatnie przetransportować go tam, skąd przyszedł..

The member 'Francis T. Lacroix' has done the following action : Dices roll

'Pojedynki' :