Jeśli miał być szczery to sam fakt, że Rosier odpisał na jego list był dla niego zaskoczeniem. Spodziewał się raczej, że kawałek pergaminu skończy w koszu lub kominku po samym odczytaniu kto jest nadawcą, a tu taka niespodzianka. Czytając zawartość skrawka wysłanego przez Ślizgona nie był w szoku, nawet nie poczuł oburzenia, gdyż wiara w cuda nie leżała w jego naturze. Bywał optymistą, ale wszystko ma swoje granice. No cóż, mówi się trudno, w końcu Evan nie jest niezastąpiony. Wymyśli coś, jak Merlin mu świadkiem.
Odrzucił świstek, sięgając zaraz po kawałek czystego pergaminu i pióro. Wiadomość pisała się sama.

Cytat :

Rosier.
Przyznam, że przez ułamek sekundy spodziewałem się innej odpowiedzi. Mój błąd, że chociaż przez moment pomyślałem, że byłbyś odpowiednią osobą. Pozostaje mi znalezienie kogoś bardziej kompetentnego, tudzież uzdolnionego. A szkoda, przyznaję, że liczyłem na współpracę. Miłego wieczoru.

O'Connor.

P.S. Owszem, wolę unikać sytuacji, w których osoby postronne zostają wciągnięte i obarczone konsekwencjami, jednakże uwierz mi na słowo, że w obecnym położeniu jest mi to wyjątkowo obojętne. A jedyne co jestem Ci w stanie zaproponować w zamian to moją rezygnację z bycia członkiem drużyny, chociaż wątpię, by to Cię obeszło.

Odłożył pióro, zwinął list i wręcz sowie z wyrazem twarzy nie zdradzającym zupełnie nic. Rzadko mu się to zdarzało, ale od wakacji nic nie miało być takie samo i nie zamierzał tego prostować. Trudno, nie Evan to kto i inny, nie ma co rozpaczać.
Ptaszysko wyleciało przez okno, nie odprowadzone wzrokiem nadawcy.

Sowa zniknęła równie szybko jak się pojawiła, traktując adresata "przypadkowym" uderzeniem skrzydła. W końcu każdej sowie mogło się zdarzyć, prawda?
Upuściła jedynie skrawek pergaminu, zapisany zamaszystym pismem zdradzającym pośpiech.

Cytat :

Chyba, że zadowolą Cię informację o Vincencie.

Berserker nie spieszył się już z tą wiadomością, dlatego też po zlokalizowaniu adresata kolejnego świstka pergaminu, postanowił najpierw zatoczyć kilka leniwych okręgów. Dopiero wtedy wypuścił wiadomość ze szponów, tak, by wylądowała tuż przed nosem Rosiera.

Cytat :

Więc liczę na nasze szybkie spotkanie. Dostosuję się do Twoich wymagań czasowych.

O'Connor

Dosłownie kilka, może kilkanaście minut później ta sama sowa zrzuciła drugi świstek, do złudzenia przypominający ten poprzedni. No, może poza treścią, którą ktoś naniósł na pergamin w naprawdę szybkim tempie, wnioskując po charakterze pisma.

Cytat :

Jak to mówią, czas to pieniądz, nawet jeśli wybrana została inna waluta w tym wypadku. Czekam na Ciebie o ósmej(bynajmniej nie rano) w opuszczonej klasie na drugim piętrze.

O'Connor.

Naiwny czy nie - Cú naprawdę liczył na to, że Rosier wykaże się szacunkiem dla czyjegoś czasu.

Cytat :

Znikąd zjawiła się maleńka sówka. Do nóżek miała doczepiony rulonik oraz sakiewkę z pojedynczą fiolką zawierającą 5 ml eliksiru zmieniającego kolor na tęczowy. Zrzuciła paczkę wprost na głowę ucznia i odleciała szybciej, niż się zjawiła. Rulonik okazał się najnowszym wydaniem "Lustra".

Jeśli było coś, czego Francis Theo Lacroix nie zapominał to były krzywdy. No, może jeszcze nie zapominał o swojej wrodzonej dziecinności, która wracała zaskakująco często i namiętnie, w najmniej adekwatnych momentach. Napisał list, list do człowieka, którego winił ale zawdzięczał wiele, człowieka, co do którego nie wiedział co ma czuć, oprócz tego, ze dał jego siostrze sweter. Francis nieco zmieszany nie wiedział, czy się ma z tego faktu cieszyć, bo przecież hej! Zadbał o jego siostrę. Czy raczej powinien doszukiwać podejrzanego drugiego tej całej historii? Nie, to byłoby przecież irracjonalne! Młody Lacroix zamoczył pióro w atramencie, zamyślił się chwilę, jak by tu zacząć? Jaki byłby godny początek tej rzewnej wiadomości? Uśmiechał się triumfalnie, o tak, to był plan.
Godzinę później jedna ze szkolnych sów, szara, lekko leniwa i z groźnym spojrzeniem dorwała szanownego Pana Rosiera gdy ten spacerował spokojnie błoniami czy inną powierzchnią płaską tak pięknie konserwowaną przez Pana Filcha. Beżowa koperta nie miała na sobie ani słowa, była tylko zaklejona i tyle po niej było widać. Roztaczała się od niej woń goździków.

Spoiler:

Zbrodnia doskonała, Panie Lacroix.

Do Evana przyszła książką od transmutacji i dołączony liścik:

Cytat :

Witaj!
Nie znamy się, także zapewne nie kojarzysz mojej twarzy. Jestem Sergie Lémieux, nowy uczeń w szkole. Dziś rano zgubiłeś książkę na korytarzu. Dowiedziałem się do kogo należy i postanowiłem Ci ją dostarczyć. Nie ma za co! I nie zgub więcej podręczników...

Pozdrawiam.

Na parapecie dormitorium chłopców z domu Węża wylądowała mała sówka – niepozorna, z wielkimi oczami z listem w błękitnej kopercie przyczepionym do nóżki. Korespondencja zaadresowana była do samego Rosiera – pismo było raczej mu schludne, nieznane, a przynajmniej nie kojarzył go zbytnio. W końcu z panną Whisper nie utrzymywał zbyt zażyłych kontaktów.

Cytat :

Drogi Evanie.

Z polecenia profesor McGonagall zostałam oddelegowana do udzielenia Ci pomocy w przedmiocie, jakim jest transmutacja – masz małe braki w materiale jeszcze z zeszłego roku, dlatego proponuję byś w najbliższym czasie zorganizował wolne popołudnie w celu omówienia Twoich poprawek.
Poproszę o szczegółowe informacje dotyczących luk w Twoim grafiku.

Pozdrawiam.

Wielka, tłusta, niezadowolona z życia sowa zrzuciła na stół przed Ślizgonem małą, czarną kopertę (niech poczuje zaszczyt- Rose biegała za ciemną papeterią pół dnia).

Nieznana Rosierowi sowa zatrzepotała skrzydłami nad jego głową, zahukała niezadowolona, szukając miejsca do wylądowania pomiędzy suto zastawionym do kolacji stołem; harmider panujący w Wielkiej Sali zupełnie się jej nie podobał, przekrzykujący się uczniowie działali na nerwy, a szczęk i brzdęk towarzyszący używaniu sztućców i zastawy nieprzyjemnie rozstrajał skołowane stworzenie, nieprzywykłe do dostarczania listów w tak barbarzyńskich warunkach. Wreszcie jednak zdecydowała się opaść na ramię Ślizgona, wbijając delikatnie szpony w jego szatę, na wypadek, gdyby zaskoczony tą niespodziewaną przesyłką chłopak zechciał odruchowo strącić ją z siebie. Świstek przywiązany do jej nóżki błękitną wstążką był nieco wymięty, a oswobodzony z ochraniającej go woskowej pieczęci i rozwinięty niespiesznie przez palce Evana odkrywał swoją zawartość; słowa zapisane jasnoniebieskim atramentem, gdzieniegdzie rozmyte wyraźnymi śladami łez, niosły ze sobą wiadomość krótką i lakoniczną, niezbicie jednak świadczącą o zdenerwowaniu nadawcy, którego tożsamość, mimo braku podpisu, zdradzał ulotny zapach fiołków i winogron.

Cytat :

Potrzebuję cię.

Odpowiedź, wyczekiwana, acz niespodziewana, dopadła ją w kamiennej bramie, kiedy prześlizgiwała się przez graniczące z błoniami przejście, będąc w drodze powrotnej do zamku. Sowa nie wyglądała na specjalnie zadowoloną, gdy Gryfonka, niepomna oburzonego pohukiwania, nie zauważając nawet potarganych na grzbiecie zwierzęcia piór, drżącymi palcami wyciągała z torby kolejny kawałek pergaminu. Niedbale, opierając dłoń na kamiennym murze, nakreśliła kilka kolejnych słów, a wyraźnie obrażone ptaszysko rozdarło się niczym syrena alarmowa, gdy przywiązywała mu do nóżki odpowiedź dla Evana.
Tym razem sowa wykazała się jednak większą przenikliwością - lub może naturalny instynkt odpowiadający za umiejętność przetrwania podpowiedział jej, że siadanie gburowatemu Ślizgonowi na ramieniu drugi raz w przeciągu zaledwie piętnastu minut nie skończy się dobrze - i znalazła sobie miejsce na krawędzi stołu, nieco nieufnie łypiąc na adresata pomarańczowym okiem. Parę kolejnych, jasnoniebieskich, wodnistych kleksów zostawiło swoje ślady na kremowym pergaminie, zapewne w następstwie zwinięcia wilgotnego listu w ciasny zwitek; Aristos nigdy nie bywała tak nieuważna jak tego wieczoru, przyzwyczajona do dbałości o wszystko, co mogło świadczyć o niej samej. Tym razem było jednak inaczej, a i wiadomość zawierała nieco więcej słów.

Cytat :

W lochach, za pół godziny. Wiesz gdzie. Nie chcę, żebyś miał kłopoty.

Ten sama biedna sowa, która chciała tylko spać, a zamiast tego musiała w tę i z powrotem przemierzać przestrzenie dookoła Hogwartu, zjawiła się po niedługiej chwili u pierwszej z osób odpowiedzialnych za te bezsenne godziny, których nie mogła nawet poświęcić na polowanie, które sprawiłoby jej przyjemność i napełniło żołądek, który ssaniem domagał się nowej porcji pożywienia. Niechętnie wystawiła nóżkę i dała odwiązać maleńki zwitek pergaminu, na którym zwięzłym charakterem pisma napisano:

Cytat :

Inni są nieważni, czyż nie? Będę w hallu o umówionej godzinie.

Twoja i reszta kłamstw,
Chiara

Drażniła się, czy była w nieprzyjemnym humorze?