/Mam pozwolenie od Bena na pokierowanie trochę Kanarkiem.
Porunn syknęła, gdy zaklęcie spowalniające się nie udało. Okazuje się wiec, że będzie musiała dalej się z nim męczyć i znosić te dziobnięcia. Ostatnie z nich było jednak na tyle bolesne, że w odruchu upuściła kanarka, który pewnie korzystając z okazji uciekł i wylądował na ziemi. Nie zdążyła po niego się schylić, gdy Ben znalazł pierwszy, lepszy posiłek, jakim okazała się soczysta dżdżownica… która chwilę później znalazła się w dziobku Krukona i wessana jak makaron spaghetti. Ślizgonka zaczęła się zastanawiać, czy tę dramatyczną chwilę bycia kanarkiem chłopak będzie pamiętał i czy jej wybaczy ewentualne rewolucje brzuszne. Ona ledwo powstrzymała się od wymiotów. W sumie, nawet gdyby był na nią zły, to czy nie byłaby to zwykła codzienność? Z jakichś powodów Porunn postanowiła się więc nie przejmować i swoje zdanie zostawić dla siebie. Chciała go tylko uratować, ocalić przed kolejnymi kamieniami, które mogłyby mu zrobić jakąś większą krzywdę. Gdyby przez to nie mógł dalej wykonywać powierzonego im zadania… Wtedy byłoby całkiem nieciekawie, trzech członków zespołu brzmi trochę biednie…
Przelotnie spojrzała w stronę Chanta i Carneya. Podeszła do nich, patrząc na nogę chłopaka, starając się ocenić jak rozległa jest jego rana i czy może się poruszać samodzielnie. Gdyby jej się udało, mogłaby w miarę sprawnie zadecydować, czy potrzebna mu pomoc w poruszaniu się dalej, czy jednak dałby radę sam przejść dystans, który ich dzieli od POŁUDNIA. Bo tam się wybierają. Nie zamierzała ryzykować spotkania twarzą w twarz z czymś, co przypominało blondwłosą, przerażoną dziewczynę. Jeśli jednak się nie uda dokładnie ocenić stanu Chanta, zostawiłaby go Carneyowi, mówiąc.
- Znasz chyba dobrze magię leczniczą. Postaraj się mu pomóc, spróbować ocenić czy może chodzić czy coś. Ja pójdę przodem na południe, zobaczyć co tam jest – powiedziała.
Nieważne było czy jej się uda ocenić stan Chanta, czy nie – Porunn ruszyła przodem ku południu, chcąc ruszyć na przód jak najszybciej. Reszta powinna ją dogonić…

Porunn nie zamierzała się zatrzymywać. Uczyniła to dopiero, gdy jakiś ptak podfrunął do niej i usiadł na jej ramieniu. Był całkiem podobny do Bena i nawet przez chwilę myślała, że Krukon zaczął się spoufalać. Ptak jednak wyraźnie przemówił, sugerując, żeby udali się na południe.
- Słyszeliście? Jak nie, to wam mówię. Idziemy na południe!– krzyknęła do Carneya i reszty. Widziała, że trzyma Lucę na plecach, jednak był facetem, więc chyba nie sprawiało mu to żadnego kłopotu. Gdy Watts znów przybierze ludzką formę powinien pomóc Carneyowi i wszystko pójdzie wtedy jak po maśle. Taką miała nadzieję, nie lubiła niespodzianek, więc trzymała się jednego, dobrze ustalonego planu. Wcześniej zauważyła, że zaklęcie, które rzucił Carney sygnalizowało, że na południu ktoś jest, ale wolała stawić czoła nieznanemu, niż dziwnej postaci, której nie znała zamiarów.
Gdy uda jej się dojść bez problemów do miejsca z dwoma drzewami i małym wzgórzu, postanowi, że się rozejrzy dookoła zanim chłopcy do niej dojdą. Zastanowiła się przez chwilę, starając skupić wszystkie swoje myśli, usłyszeć jakikolwiek dźwięk, który sugerowałby faktyczną obecność kogoś lub czegoś. Zapach też byłby szalenie przydatny, gdyż każde stworzenie wydzielało specyficzną woń, dzięki której mogłaby rozpoznać z czym mieliby do czynienia. Była całkiem dobra w Opiece nad Magicznymi Stworzeniami, więc rozpoznanie czegokolwiek nie mogło stanowić dla niej żadnego problemu, chociaż mogłoby się zdarzyć, że się pomyli, w końcu nie każdy jest nieomylny, a Porunn była tylko zwykłą nastolatką, która dopiero wiedzy nabierała. Jeśli uda jej się dostrzec i rozpoznać cokolwiek, będzie wiedziała jakie zaklęcie użyć w razie ewentualnej obrony, natomiast jeśli nie dostrzeże zupełnie nic, to mimo wszystko pozostanie czujna i przygotowana. Różdżkę trzymała mocno w dłoniach, starając się skupić na wszystkim, co ja otaczało. Jak na razie była sama, a reszta jej drużyny dochodziła w zwolnionym tempie.

Porunn odwróciła się na pięcie, słysząc dziwny dźwięk, który zwiastował niebezpieczeństwo. Była naprawdę dobra, jeśli chodziło o Magiczne Stworzenia, potrafiła bez problemu je rozróżnić, a teraz najprawdopodobniej mogło być tak samo. Warknęła pod nosem, robiąc krok do tyłu. Zwierzę, stojące przed nią nie wyglądało na pokojowo nastawione, przez co Fimmelówna wyciągnęła zza paska różdżkę. Gdyby udało jej się je rozpoznać, wiedziała by, że to Garboróg. Bardzo agresywne stworzenie, które potrafiło zranić nawet Trolla Górskiego lub dla odmiany robić za środek transportu. Było odporne na wszelkie zaklęcia poprzez grubą powłokę skórną, dzięki której wszystkie ataki się od niego odbijały. Jeśli jednak nie uda jej się rozpoznać wroga, mimo wszystko zastosuje pierwszy krok, aby uchronić się przed ewentualnymi atakami.
- Saxeus Vallum – krzyknęła. Jeśli zaklęcie jej się uda, przed nią powinna wyrosnąć skalna ściana, która chroniła przed atakami wroga. Musiała pomyśleć nad sposobem pozbycia się przeszkody.
Kątem oka zauważyła, że Luca zniknął i pozostało ich tylko trzech… albo dwoje, jeśli nie licząc Bena, który niewiadomo kiedy wróci do swojej normalnej postaci. W pewnym momencie zaczęła się nawet zastanawiać, czy przemiana Bena w ptaka była rozsądnym pomysłem. Czasami działała dosyć impulsywnie, nieprzemyślanie, co niosło nie do końca pożądane konsekwencje. Wypuściła z płuc powietrze, przygotowując się do walki, która zbliżała się wielkimi krokami.

The member 'Amycus Carrow' has done the following action : Dices roll

'Pojedynki' :

Miała pewność, że jeśli szybko czegoś nie wymyśli, jej ściana zniknie wraz z końcem działania zaklęcia obronnego. Musiała ruszyć głową i sięgnąć do zakamarków swojej wiedzy zaklęć, aby obmyślić pewien plan, który bez problemu powiedzie ją dalej. W pewnym momencie zaczęła żałować, że nie wybrała północy, jednak nie było co gdybać – trzeba zacząć działać.
Z racji tego, że zwierzę było odporne na wszelkiego rodzaju zaklęcia oszałamiające, musiała użyć czego innego. Skórę miał grubą i odporną na zaklęcia i uroki, a więc musiała zrobić coś, żeby tę skórę chociaż trochę uszkodzić. Podrapała się po brodzie, w tej sytuacji liczyła się szybkość myślenia i działania za razem. Czasu miała niewiele, a nie chciała skończyć na łożu śmierci zamordowana przez rozwścieczone zwierzę.
Wyciągnęła różdżkę w górę, wykrzykując pierwsze lepsze zaklęcie, jakie przyszło jej do głowy, później powinno pójść już z górki. Powinno…
- Locomotor mortis – jeśli się uda trafić w zwierzę, jego nogi powinny się połączyć ze sobą, uniemożliwiając to ruchy. Brała jednak pod uwagę to, że będzie to trudne, zwłaszcza, że od przeciwnika dzieliła ją gruba ściana, którą sama utworzyła oraz odporność na zaklęcia. Nie było to jednak mocno skomplikowane zaklęcie, więc a nuż jej się uda.
Niezależnie od tego, czy jej się uda, czy też nie, następnym zaklęciem będzie Aquamenti, która powinna oblać Garboroga, a jeśli jej się uda rzuci kolejne zaklęcie ofensywne Astrapoplectus. Nie od dziś wiadomo, że woda i elektryczność tworzyły ze sobą śmiercionośną parę, która była w stanie powalić najsilniejszego. Zdała się na siłę natury, niż na proste zaklęcia powalające przeciwnika. Jeśli jednak jej się nie uda, będzie starała się wymyślić coś innego, a jeśli nic nie przyjdzie jej do głowy, postanowi powtórzyć swoją czynność.

The member 'Mistrz Lemur' has done the following action : Dices roll

'Pojedynki' :

Nie była wybitnie zaskoczona, ze ostatnie zaklęcia nie powiodły się tak, jak chciała. Miała jednak pewność, że pierwsze się udało i zwierzę zostało skuteczni unieruchomione, a o to jej chodziło. Postanowiła jednak działać dalej, a raczej powtórzyć swoje pierwsze i drugie zaklęcie. Kamienna ściana będzie ją chroniła jeszcze niewielką ilość czasu, więc nie mogła zwlekać i czekać spokojnie, aż pozostanie znów bez ochrony.
- Aquamenti! – krzyknęła, celując różdżką w stwora. Następnym zaklęciem, zaraz później było znów Astrapoplectus. Uważała, że ta kombinacja była dosłownie – porażająca i miała tylko nadzieję, że tym razem jej się uda. Musiała utrzymać defensywę oraz ofensywę tak długo, dopóki nie przybędzie jakakolwiek pomoc. Dobrze by było… jak na razie nikt chętny do pomocy się nie pojawił. Jeśli zaklęcia ponownie się nie powiodą, postanowi zrobić coś innego… a mianowicie uciec, najdalej jak się tylko da.

The member 'Mistrz Lemur' has done the following action : Dices roll

'Pojedynki' :

Porunn uśmiechnęła się szeroko, gdy oba zaklęcia udały się tym razem bez problemu. Mogła też dostrzec przez wyrwę w murze, że zwierzę, tym razem podobne do konia uciekło gdzieś przerażone. A jednak udało jej się dokonać tego sama, bez pomocy innych. Czuła jak duma ją rozpiera, jednak postanowiła zachować wszystkie przemyślenia dotyczących swoich umiejętności tylko dla siebie. Ruchem różdżki zdjęła kamienną osłonę, po czym odwróciła się w stronę Carneya, który powinien już do niej dotrzeć. Nie wiedziała w jakiej sytuacji są teraz, więc dobrze by było chociaż trochę rozeznać się w tym, w jakim położeniu teraz się znajdowali.
- Może być ich tutaj więcej, ale nie ma sensu wracać – powiedziała, zaciskając i rozluźniając pięści, starając się ze wszystkich sił zachować spokój. Gdyby nie jej szybka reakcja i udane zaklęcie ochronne… nie wiedziała co mogłoby w zamian spotkać. Postanowiła, że wychylać się więcej nie będzie, zostawiając to innym, Carneyowi i Benowi, który jak widać, wciąż nie wrócił do siebie po przemianie w kanarka. Przynajmniej Gryfon go złapał, więc nie będzie problemu z szukaniem zguby, a tak jak było mówione wcześniej, musieli działać razem. Tym razem postanowiła, że odda pałeczkę Carneyowi, aby to on zdecydował co powinni robić dalej. Spoglądała więc na niego uważnie, po czym przechyliła głowę lekko w bok, chowając ręce za siebie.
- Co proponujesz? – spytała.