Porunn z zaskoczeniem obserwowała Chanta, który nawet nie próbował obronić się przed zaklęciem. Jej usta otworzyły się, gdy ten jak gdyby nigdy nic po prostu podciągnął spodnie i jeszcze wsadził jej do tylnej kieszeni spodni jakąś karteczkę. Nie była jednak  w stanie zareagować, z prostego powodu. Była wściekła na jej nieudane zaklęcie. Jednak sama nie była pewna, czy faktycznie by jej coś ono dało, biorąc pod uwagę, że ten typ magii wskazałby jej nawet najmniejsze żyjątko, które w żadnym wypadku by im nie zrobiło krzywdy, bądź w jakikolwiek sposób zagrażało. Zacisnęła mocno pięści i rozluźniła je licząc w myślach do dziesięciu. Tak, była oazą spokoju, pierdolonym kwiatem lotosu na tafli jeziora. Jej spojrzenie padło w jednej chwili na Bena, który odgrażał się, że komuś utnie ręce. Zmarszczyła brwi, zastanawiając się w co on tak naprawdę pogrywał. Jeśli chciał zaznać trochę tortur ze strony Fimmelówny, to nie tędy droga. Jeszcze się okaże, że dziewczyna go polubi...
Mimowolnie spojrzała tam, gdzie wskazał Luca – północ. Istotnie, jeśli bliżej się przyjrzeć, to mogli dostrzec coś, co wyglądało jak postać, majacząca w oddali. W pierwszym odruchu Fimmelówna chciała tam ruszyć, jednak coś ją powstrzymało. To dziwne uczucie niepokoju i ten głosik krzyczący z tyłu głowy, że to może jednak nienajlepszy pomysł. Zmarszczyła brwi, zastanawiając się przez jakiś czas nad wyborem ścieżki. Druga opcja – południe - wyglądała może nudnej, jednak coś jej podpowiadało, że jeśli pójdą właśnie tam, to najwięcej wskazówek uzyskają.  
- Stawiam na południe – odezwała się, wskazując te dwa drzewa i wzgórze. – Nawet jeśli na północy jest jakaś postać, to skąd mamy wiedzieć, że jest przyjaźnie nastawiona? Jeśli bierzemy w ogóle pod uwagę to, że jest człowiekiem… a jeśli o to chodzi, to mam trochę wątpliwości – siliła się na spokojny ton, starając się powstrzymać się od rozkazów. Wbrew pozorom, Porunn potrafiła zapanować nad agresją fizyczną i słowną, kiedy tylko coś chciała. Teraz był ten czas, kiedy Ślizgonka bardzo, ale to bardzo chciała skończyć ten tor jak najszybciej. Przydałaby się im jednak jakaś osłona, coś, co sprawi, że nikt im nie zrobi krzywdy, kiedy będą szli – nieważne gdzie. Jeśli zostanie przegłosowana, to miała wrażenie, że prędzej czy później powie „a nie mówiłam?” Miejmy nadzieję, że chłopcy wykażą się inteligencją i pomysłowością zarazem.
Tymczasem ona wzniosła różdżkę do góry, z zamiarem rzucenia zaklęcia obronnego. Miała nadzieję, że jej się uda, jednak jak to zwykle bywało z leszczyną, bywała dosyć mocno kapryśna w chwilach, kiedy Porunn jak najbardziej jej potrzebowała.
- Spróbuję rzucić zaklęcie defensywne, na wszelki wypadek, żeby nic nie było w stanie nam zagrozić, kiedy będziemy szli, dokądkolwiek – powiedziała, aby wyjaśnić innym, że wcale nie miała zamiaru wysadzić w powietrze każdego z osobna. Chociaż… po dłuższym namyśle, to może miała zamiar, jednak nie teraz, kiedy liczyła się, cholera, praca zespołowa.
-  Ignis Clustrum  - wypowiedziała zaklęcie z sykiem, marząc o tym, aby w końcu coś się udało. Ostatnio nie miała szczęścia, ani do pojedynków, ani do rzucania ot tak zaklęć. Smutne, jednak sprawiało, że im bardziej jej się nie udawało, tym bardziej dążyła do doskonalenia swoich umiejętności. Jeśli zaklęcie się powiedzie, będą w miarę bezpieczni i nikt poza chroniony obszar nie wejdzie, chyba, że będzie chciał zostać dotkliwie oparzony. Jeśli jednak nic się nie uda, będzie próbowała rzucić jakieś inne zaklęcie, które przyjdzie jej do głowy, aby tylko zapewnić im chociaż  trochę bezpieczeństwa na nieznanym terenie. Porunn, nikt by nie pomyślał, że jest taką altruistką. A mówią, że Fimmelówna to tylko wszystkich bije.

The member 'Mistrz Lemur' has done the following action : Dices roll

'Pojedynki' :

Porunn warknęła pod nosem, gdy Luca w ogóle nie podzielił się z nimi tym, co zobaczył. Całe jej przypuszczenia były błędne… Postanowiła jeszcze raz, sama zbadać teren i spróbować dostrzec cokolwiek, co miałoby im pomóc. Zmarszczyła brwi i najpierw przyjrzała się północy, miała wrażenie, że dostrzegła jakiś cień, jednak mogło być to równie dobrze przywidzenie i  wynik jej zmęczenia, który powoli już się udzielał. Zmrużyła oczy i cicho westchnęła, po czym odwróciła się w kierunku przeciwnym – południu i spróbowała jeszcze raz dostrzec coś istotnego dla nich w całej tej sprawie. Rozejrzała się jeszcze dookoła w nadziei, że coś zobaczy, co pomogłoby im w ruszeniu się dalej – jak na złość wciąż stali w miejscu.
Postanowiła rzucić zaklęcie obronne, które wyszło jej idealnie. Uśmiechnęła się dumnie, po czym odwróciła się w stronę pozostałych, szybko stwierdzając, że dwaj Krukoni są poza barierą i mają poważne problemy. Warknęła pod nosem, zdając sobie sprawę, że zaklęcie będzie musiała zdjąć tak szybko, jak je założyła. Przez chwilę spoglądała, jak Chant zapada się w jakiejś breji, w myślach ciesząc się, że spotkało to właśnie jego. Spojrzenie błękitnych oczu chwilę później przeniosło się na Wattsa, a ona poczuła w brzuchu żałosny skurcz. Nie powinno tak być, przecież widziała chłopaka z rozwaloną głową… kiedy uderzyła go w głowę butelką. Nie sądziła, żeby kamień zrobił mu coś gorszego od butelki. Coś jednak w niej drgnęło, coś kazało sprawdzić, czy jest chociażby przytomny. Tłumaczyła to sobie tym, że na tym polegało ich zadanie – trzeba było działać razem, w grupie, a nie osobno. Ze zrezygnowaniem więc zdjęła zaklęcie obronne i podbiegła do chłopaka. Przykucnęła przy nim i wycelowała różdżką prosto w niego.
- Cordonium Alevian – wypowiedziała zaklęcie, patrząc na chłopaka chłodnym spojrzeniem błękitnych oczu. Jeśli się uda, Ben przemieni się na kilka chwil w kanarka, którego złapie w dłonie i ochroni przed kolejnymi, lewitującymi kamieniami. Była w miarę dobra w zaklęcia transmutacyjne, jednak tutaj od powodzenia zależało tylko jej szczęście. Gdyby się nie udało, będzie próbowała go przetransportować w bezpieczniejsze miejsce.
W każdym wypadku następnym jej krokiem będzie rzucenie ponownie zaklęcia obronnego, jakim było: Ignis Clustrum, mając nadzieję, że jeśli się uda, to obejmie zarówno ich jak i Carneya z Lucą. Jeśli jednak tak się nie stanie, a zaklęcie się nie powiedzie, będą skazani na działanie bez obrony.

Przewrócił oczami, słysząc słowa Ślizgonki. Zgrywała taką odważną, czego to ona nie wie, nie zrobi, jaka groźna, jaka ważna, a boi się postaci na horyzoncie, oddalonej o kilka kilometrów. Przy takiej pogodzie i praktycznie zerowym pochyleniu terenu, w południe, kiedy słońce delikatnie ogrzewało skórę widoczność była prawie idealna. Przeciętny człowiek w normalnych warunkach widzi na odległość pięciu kilometrów. Tutaj dostrzegali więcej, ile od nich znajdował się ów człekokształtny obiekt? Szacował około dwóch, może trzech, biorąc pod uwagę, że był ledwo widoczny. Dojdą tam za dwadzieścia minut. W przeciągu tego czasu powinni się zorientować, czy jest to rzeczywiście człowiek, czy może po prostu strach na wróble, czy stoi w miejscu, idzie ku nim, jak wygląda. 
Dlaczego mieli uciekać? Wydawało mu się to żałosne. Nie byli pierwszakami, czwórka ludzi to spora przewaga na jednego człowieka, czwórka czarodziei to więcej niż czwórka ludzi. Kim musiałby być, aby stanowić dla nich zagrożenie? Nawet jeśli, dalej byli na szkolnym obozie. Tutaj wszystko rządziło się swoimi prawami, nieco dziwnymi, ale jednak prawami. Jednym z nich było to, ze nikt nie mógł ich skrzywdzić. 
Obserwując nieudolną próbę rzucenia zaklęcia przez Fimmel wykrzywił wargi. Skrzywił się jeszcze bardziej, lądując po kolana w chłodnej, półpłynnej ziemi.
- Czy wam na prawdę trzeba wszystko tłumaczyć? - Mruknął rozczarowany i streścił po krótce swoje przemyślenia o postaci. Zbyt wiele było chyba w nim pychy, gdy wypowiadał te słowa, bo chwilę później zaczął powoli, acz nieubłaganie zapadać się głębiej i głębiej w kleistą maź. Próbował uwolnić ręce, ale tkwiły one pretensjonalnie oparte o biodra poniżej linii ziemi. Im głębiej się zapadał, tym bardziej robiło się zimno. Poczuł lekkie pieczenie w łydce, a później nie czuł już nic, jakby stracił nogi od kolan w dół. Ślepy strach ścisnął go za gardło. 
Czuł tylko swój puls, szybki i mocny, za szybki, zbyt mocny, zapominał o oddychaniu, aż widział przed oczami czarne plamy. 
Nawet jeśli była to kara za pychę, dlaczego tak okrutna? Starał się, na prawdę się starał, zapomniał tylko podzielić się swoimi myślami z ogółem. Czego wymagacie od wieloletniego samotnika? Wizja stracenia kończyn przeraziła go, brak czucia, to że nie mógł się ruszyć sprawiało, że paraliżował go strach. Była to jedna z rzeczy, których zawsze się obawiał, jakiś rodzaj kalectwa. Ten paraliż chyba wyszedł mu na dobre, nie pozwalał miotać się w rozpaczy i zapadać coraz głębiej i głębiej. 
Z każdym oddechem ciężej było nabrać powietrza do płuc, breja jakby gęstniała, kradnąc mu tlen. A może tylko mu się zdawało, może po prostu panikował.  Zamknął oczy i pomyślał o lesie, o zapachu żywicy i wiecznej zieleni świerków, wprowadzając się w trans, który pozwolił mu panować nad lękiem. 

Ben podążył wzrokiem za wyciągniętą dłonią kolegi z domu – no dobrze, poruszanie się po łatwej do wytyczenia osi miało sens, ale co poza tym? Ano nic, bo w tym momencie Luca postanowił zachować resztę swoich spostrzeżeń dla siebie. A szkoda, może miałby coś mądrego do powiedzenia. Ciężko było dojrzeć, co znajdowało się dokładnie w kierunku północnym, ale gdyby wytężył wzrok, może dałby radę? Nic nie szkodziło spróbować. Spojrzenie za siebie na południe zostało okraszone komentarzem Porunn, wyrażającej wątpliwość, co do wskazywanego przez Chanta kierunku jako aktualnego celu. Pomijając wszelkie formy „specjalnego traktowania”, jakimi mógłby uraczyć Ślizgonkę, rozważając tę kwestię tylko i wyłącznie pod względem logiczności, również stawiałby na skierowanie się ku południu. Nawet jeśli Luca w końcu zdecydował się przemówić oraz dopuścić ich do oświecenia, zwięźle werbalizując swoje myśli i chyba oczekując, że będą je spijać z jego ust jak prawdę objawioną. Trochę się spóźnił, a ton jakim zostały wypowiedziane zagotował nieco krew w żyłach pana Wattsa – uprzejmość przy przekazywaniu wiedzy wyraźnie była mu obcym konceptem. A później się dziwić, że wszystkie domy uważały Krukonów za aroganckich kujonów zapatrzonych w siebie. Ugh.
Akurat otwierał usta, by wyrazić swoja opinię w sprawie kierunku, gdy ziemia pod stopami obu uczniów Domu Kruka zdecydowała się zatrząść. Pęknięcia, które z początku przypominały raczej pajęcze sieci, otworzyły się grożąc wyzierającą z dołu ciemną czeluścią. Kątem oka zobaczył, że Luca zaczął się zapadać, ale nie miał jak mu pomóc, rozkładając nieco ręce dla lepszej równowagi i ostrożnie stawiając stopy, by znaleźć się jak najdalej od największych pęknięć w ziemi. Skąd jednak wziął się kamień, który bezczelnie przydzwonił mu prosto w głowę, prawdopodobnie dając początek siostrze bliźniaczce blizny zostawionej tam przez pewnego Pieruna? Nieważne skąd i dlaczego, ważne że bolało, jakby właśnie spuszczono mu kociołek na łeb, a wzrok zaczął płatać figle. To był... Bardzo niedobry znak. Chłopak mimowolnie zatoczył się, tracąc równowagę. Prawie nie poczuł, jak uderzył kolanami we wciąż trzęsącą się ziemię.
Jeśli Porunn uda się zaklęcie transmutacyjne, podfrunie na niewielką wysokość i pozwoli się złapać w nowej postaci. Jeśli zaklęcie będzie nieudane, spróbuje z powrotem stanąć na nogi i odskoczyć z panną Fimmel na stabilniejszy grunt.

The member 'Mistrz Lemur' has done the following action : Dices roll

'Pojedynki' :

Uśmiechnęła się szeroko, gdy dostrzegła jakieś szczegóły, które pozwoliły jej zakwalifikować osobę do rodzaju ludzkiego. Blondynka, chyba przestraszona. Nie powinna stanowić żadnego zagrożenia, jednak dlaczego Porunn wciąż odczuwała dziwny niepokój? Zmarszczyła brwi, rzucając spojrzenie Luce, który najwyraźniej uważał, że jego słowa są o wiele lepsze niż kontrargumenty dziewczyny. Nie odpowiedziała jednak, walcząc z chęcią rzucenia w niego kolejnym, tym razem bolesnym zaklęciem. Chwilę później zaklęcie Carneya się udało. Okazało się, że zarówno jak i na północy jak i na południu jest ktoś obecny. Nie wiedziała tylko, czy był pokojowo nastawiony, czy też nie. Myślała, zastanawiając się która opcja byłaby rozsądniejsza do wyboru, iść w ciemno i spotkać się z czymś lub kimś na południu, czy też stanąć oko w oko z prawdopodobnie przerażoną dziewczyną. Dlaczego wciąż coś jej podpowiadało, żeby iść w ciemno? Może to nie było rozsądne, jednak w żadnym wypadku nie potrafiła pozbyć się tego uczucia niepewności. Była ostrożna…
Ratunek Bena i udane zaklęcie nieco poprawiło jej humor, widząc, że leszczyna w końcu zaczęła współpracować. Spodziewała się też, że Ben nie do końca będzie świadomy tego, co się stało i zacznie myśleć jak ptak. Był bardzo ładny, żółty i malutki. Uwielbiała zwierzęta wszelkiego rodzaju, mając ochotę przygarnąć je wszystkie – siostra jednak wyręczała ją w stu procentach, robiąc w domu kolekcję bezdomnych kotów i psów, króliczków i myszek. W zamyśleniu nie zauważyła, że Kanarko-Ben zaczynał się wierzgać i trzepotać skrzydełkami, chcąc się uwolnić z jej dłoni, w których go zaraz po wykonaniu zaklęcia zamknęła. Pokręciła głową.
- Watts, uspokój się, bo Ci niechcący skrzydło złamię i zrobię z niego pieczeń – warknęła do małej dziurki, którą utworzyła, aby miał czym oddychać. Wtedy Krukon (może powinna zamienić go w kruczka?) ośmielił się dziobnąć ją w dolną wargę. To jednak nie wyprowadziło dziewczyny z równowagi i w żadnym wypadku nie miała zamiaru go wypuścić. Gdyby ten mały pajac uciekł, to musieliby szukać i jego. Niewiadomo jak było z głową Krukona, wydawało się, ze oberwał dosyć mocno, co mogło skutkować chociażby wstrząśnieniem mózgu. Wolała nie ryzykować, jeszcze będzie go miała na sumieniu i co wtedy? Kupowanie kwiatów na jego grób całkowicie nie pasowało młodej Fimmelównie. Wycelowała w niego różdżkę i syknęła cicho zaklęcie Immovium mając nadzieję, że zadziała. Nie chciała, żeby uciekł, a spowolnienie na kilka minut dobrze mu zrobi. W dodatku z jego raną, takie szarpanie się może mu nie wyjść na zdrowie, co nie do końca odpowiadało całej grupie. W końcu miało to iść sprawnie, a z rannym Wattsem i prawdopodobnie Lucą… nie będzie tak łatwo, jak sobie zaplanowała. Gdyby się udało, schowałaby ptaszka do głębokiej kieszeni swojej bluzki i pobiegła pomóc Carneyowi wyciągać Lucę z błota. Jeśli jednak zaklęcie się nie uda, będzie musiała walczyć z Benem dalej, żeby przypadkiem jej nie odleciał.

Promień światła wydobywający się z różdżki Porunn był zaskakująco zimny, kiedy ugodził Krukona w sam środek klatki piersiowej. Pewnie doceniłby naukową wartość bycia celem zaklęcia transmutacyjnego a nie rzucającym, gdyby czuł się choć trochę lepiej. Ostre szarpnięcie, jakie poczuł w dole brzucha, wywołało gwałtowną falę mdłości, od której zatoczył się do przodu i gwałtownie zasłonił usta dłonią. Wrażenie było najprościej ujmując, okropne. Jakby znalazł się w niewidzialnym kurczącym się pudełku, naciskającym ze wszystkich stron. Wszystko potoczyło się bardzo szybko – uczucie kompresji wymieszało się ze swędzeniem na całym ciele, a potem perspektywa Bena po prostu się zmieniła. Ziemia znalazła się przerażająco blisko, a Porunn klęcząca obok urosła do rozmiarów olbrzyma. W przypływie paniki, która wydawała się napływać gdzieś z zewnątrz i naciskać na jego umysł, świeżo powołany do życia kanarek-Watts wydał z siebie krótki pisk, eksperymentalnie podskakując do przodu. Pochwycenie w dłoń Ślizgonki zupełnie mu się nie spodobało, chociaż zanim przemiana w pełni się dokonała, miał przelotną myśl, by schronić się w czyjejś kieszeni. Teraz najwyraźniej sądził inaczej dzięki ptasim atrybutom. Wierzgał, podskakiwał i bił skrzydłami w ograniczonej przestrzeni, a gdy panna Fimmel pochyliła głowę i przemówiła przy jedynym otworze, złośliwie dziobnął kawałek skóry, którego mógł dosięgnąć poza palcami. Dobrze jej tak, temu nieopierzonemu człowiekowi. Nie zrezygnował z prób ucieczki, gdy wszystkie myśli zaczęły powoli odpływać, albo zafiksowywać się ku jednemu celowi – uwolnieniu się i odfrunięciu. Może przy okazji wygrzebałby jakiś dobry obiad? Pazurki kanarka nie były tak mocne, jak mógłby sobie tego życzyć, ale wystarczyły, by odrzucić trochę ziemi i schwycić dziobkiem tłustą, wijącą się gąsienicę. Albo świerszcza! Ciekawe, jak głośno by chrupał i czy cykanie nie nasiliłoby tego dudnienia w głowie.
Jeśli zaklęcie Porunn się powiedzie, nie będzie miał innego wyboru niż spokojne siedzenie w jej kieszeni i czekanie na koniec działania zaklęcia.
Jeśli natomiast zaklęcie będzie nieudane, kontynuuje próby ucieczki okraszone złośliwym dziobaniem we wszystko, czego uda mu się sięgnąć. Obiad się w końcu sam nie złapie!

The member 'Mistrz Lemur' has done the following action : Dices roll

'Pojedynki' :

Z ulgą nabrał powietrza w płuca, czując, jak uścisk na jego klatce piersiowej maleje i koncentruje się w prostej linii równoległej do żeber. Poruszył nogami w błocie, bardziej skręcając biodra niż używając do tego samych kończyn. Wydobywanie się z osobistego piekiełka szło mu mozolnie, albo tak przynajmniej mu się zdawało. Kiedy ziemia ostatecznie go puściła, zachwiał się, wdzięczny Carneyowi za to, że wciąż trzymał go na uwięzi magicznego lassa. Z trudem postąpił krok do przodu, przebierając bezwładnymi nogami chyba siłą woli, oparł się o drzewo i wtedy ugięły się pod nim kolana.
- Dzięki. - rzucił w kierunku kruczego kolegi z autentyczną wdzięcznością w głosie i niezbyt zgrabnie opadł na ziemię, szurając plecami o chropowatą korę drzewa. Pomacał się po kieszeniach, z ulgą zauważając, że różdżka zaklinowała się w kieszeni, ale błoto nie zdołało jej wyrwać ani złamać.
Spojrzał na kanarka w dłoniach Porunn, przelotnie zazdroszcząc mu skrzydeł. Dla takiej wolności warto było oberwać kamieniem w głowę. Uważnie zlustrował wyraz twarzy Ślizgonki, marszcząc brwi. Co zrobiła, kiedy chłopak oberwał? Na jego przerażoną przed chwilą twarz wypełzł uśmiech. Chyba wolałaby spuścić spodnie Wattsowi, niż jemu. Teraz przychylniej spojrzał na kolegę, był nawet skłonny wybaczyć mu to, że zdradził go przed tą oto uroczą właścicielką chromosomu XX. Może miał prawo albo miał zamiar mieć prawo.
- Sicarre. Scurge. - Mruknął w kierunku dolnej części swojego ciała, mając nadzieję pozbyć się niemiłego chłodu płynącego z wilgotnych ubrań i przynajmniej części błota za pomocą strumienia ciepłego powietrza i odrobiny magii.
Prawa noga zaczynała nieprzyjemnie mrowić, wyciągnął ją więc przed siebie i starał się nią nie poruszać, gdyż wywoływało to dodatkowy dyskomfort.