Dopadły do wysepki pierwsze, a Aristos, mimo kumulującej się w niej od paru godzin wściekłości, roześmiała się z rozbawieniem, patrząc na szeleszczące, kolorowe papierki, tworzące razem nieco pokracznego, ale zdecydowanie udanego hipogryfa. Podparła dłoń na biodrze, potrząsając głową gdy gąsienica znów znalazła się zbyt blisko jej policzka, a potem zerknęła na Porunn, unosząc lekko brwi.
- Wal. Zanim zrobi to ktoś inny. Po prostu uderz. - zachęciła ją ponaglającym tonem, a potem patrzyła z rozbawieniem, jak dziewczyna wykonuje polecenie z uśmiechem, który nie zwiastował nic dobrego. Dla papierowego hipogryfa, który zapewne w jej głowie był Katją i Francisem na raz. W pakiecie z tabliczką.

Porunn skoczyła za Ari, po czym nie czekając na żadną zachętę uderzyła papierowego hipogryfa tak silnie, jak tylko się dało. Nie wybaczyłaby sobie, gdyby teraz miały przegrać, nigdy.
- A masz! - warknęła, czekając na ogłoszenie wyników. A niech ją kule biją, jak się nie uda.

Oto nadeszła ta wiekopomna chwila. Koniec. Równocześnie niosący ulgę i zapowiedź zbyt spokojnej przyszłości, w którym żadne przypominające budyń zwierzę nie zakocha się w żadnym z uczestników toru. Opadły popioły z placu boju. Nastała cisza. Na brzegu stali uczestnicy innych drużyn, ściągnięci przez Imperatyw Narracyjny by podziwiać tak wiekopomną chwilę.

Panna Fimmel po raz kolejny wykazała się godnymi podziwu umiejętnościami w zakresie walki wręcz i jednym, silnym ciosem odrąbała Hipogryfowi Pinacie głowę. Cukierki były wszędzie, fasolki posypały się niczym kolorowy deszcz, a czekoladowe żaby rozbiegły się na wszystkie strony.

Słońce zaświeciło bardziej, czas zwolnił i przyśpieszył ponownie. Chwila prawdziwego rozwiązania nadeszła. I smakowała jak czekolada oraz żelki. Dwójka skromnych organizatorów wędrowała boso w kierunku wysepki, żeby stanąć obok zespołu czerwonego i podnieść ich wolne dłonie do góry, w bokserskim akcie zwycięstwa. Wszystkie rękawy rozluźniły się i mogły zostać spokojnie zdjęte, a członkowie przymuszonych drużyn mogli się rozdzielić. Tym razem bez haczyków.

Tłum szalał (albo i nie), a dookoła rozległy się gromkie brawa, o pochodzeniu dość trudnym do zidentyfikowania. Wszyscy uczestnicy dowiedli swych umiejętności na wielu płaszczyznach i należało im się za to uznanie oraz nagroda. Najlepszą było oczywiście doświadczenie i nawiązane przyjaźnie, ale prowadzący postarali się także o coś bardziej materialnego. Drużyna Organizatorska przy wykorzystaniu zaklęcia wzmacniającego głos odczytywała więc na przemian z kartki nominacje i nagrody, wręczając przy tym każdemu jego fant i nakładając szarfę z tytułem.


____

Kopie bezpieczeństwa avatarów: