Doprawdy, znała go od tak dawna, a czasami miewała wrażenie, że ma przed sobą kogoś, kto pojawił się w jej życiu raptem pięć minut. I to w nim kochała. Chociaż poważny, spontan był jego drugimi imieniem i potrafił ją zaskoczyć. Merlinie, chyba zrobi mu odznakę za "najlepsze zamknięcie ust Chantal Lacroix!" Patrzyła na Diara jak zaczarowana i nie potrafiła z siebie nic wykrztusić. Wciągnęła powietrze do płuc, poirytowana. Czy on sobie stroił żarty? Sprawdzał jej czujność i jasność umysłu? Jeszcze czego.. Usiadła na łóżku w tureckim siadzie, nadal nie mogąc wydobyć z siebie głosu. Zakręciło jej się w głowie.
-Słyszałam, co powiedziałeś! -fuknęłą nieco rozeźlona, że ma ją za głuchą. To upewniło ją w jednym. Nie przesłyszała się.
Diarmuid Ua Duibhne prosił ją o rękę.
Chciał, aby za niego wyszła.
Ten cholernie seksowny facet leżał u niej w łózku i z bezczelnym uśmiechem chciał, aby została JEGO żoną.
Panią Ua Duibhne.
CHOLERA JASNA!
Jego usta otrzeźwiły ją i uswiadomiły, że musiała wygladać na prawdę głupio z rozchylonymi ustami, jak ryba wyjęta z wody. Spojrzała chmurnymi oczami na Diarmuida. Parsknęła smiechem, gdy rzucił coś na temat odmowy.
-Diar, ja Cię kiedyś zamorduję... -zamilkła. -..ale najpierw zostanę Twoją żoną. -objęłą go za szyję i pocałowała go tam gwałtownie, że padli razem na materac. I niech teraz ktoś powie, że byłą tutaj dwójka, dorosłych ludzi, a nie para zakochanych w sobie szczeniaków.
Przerwała namiętny pocałunek, patrząc na Diara z lekkim olśnieniem,
-Będę musiała zmienić wizytówkę na drzwiach gabinetu, cholera, narażasz mnie na koszty. -mrukneła, ale w jej pochmurnych oczach pojawiły się rozbawione ogniki.
Byłą szczęśliwa. Cholernie szczęśliwa.

Jego twarz rozjaśnił nieco złośliwy uśmiech, kiedy protekcjonalnie całował kobietę w czoło, jednocześnie przyciągając ją bliżej, palcami badając fakturę koszuli nocnej, a potem gładkiej skóry na jej udzie. Nie było w tym nawet podtekstu, korzystał z okazji do dotknięcia jej, poczucia ciepła leżącego obok ciała, jego miękkości, przyjemnej i obezwładniającej. Chantal była dla niego najlepszym lekiem na męczące dni, na chwile, kiedy nie wiedział w którą stronę iść, najlepszym remedium na zgryzotę, nerwy i bezsilność, która dopadała go jak każdego innego człowieka w chwilach, w których najmniej się tego spodziewał. A kiedy znajdowała się tuż obok, gdy czuł jej zapach, bliskość i emanującą z kobiety miłość, czerpał z niej zachłannie i łapczywie, jakby na zapas, jak gdyby kolejny dzień mógł przynieść im znów rozłąkę, żal i gniew. Z jego Złośnicą nigdy nie można było być pewnym jutra, a on kochał ją jak szaleniec, miłością gwałtowną, silną i beznadziejną.
Więc kiedy ucałował jej rozchylone wargi, a ona roześmiała się głośno, wiedział już, że wygrał wszystko co było w tym rozdaniu do wygrania. Kostki zostały rzucone, a jego dłonie obejmowały pewnie najcenniejszą nagrodę.
Zawtórował jej w radości, położył się na materacu, przyciągając ciemnowłosą czarownicę bliżej, pocałował ją kolejny raz; miękko, długo, scałowując z jej ust radość i niedowierzanie, szok, że odważył się na propozycję, jakiej nie mogła się spodziewać. I szczęście, jakie dzielili wspólnie, bo odpowiedź, wiążąca, pewna i zdecydowana, miała dać jedynie kolejne dobre dni.
- Kupię ci tą tabliczkę na prezent zaręczynowy. Choćbym miał ją, cholera, osobiście wygrawerować. - zamruczał gdzieś w okolicach jej ucha, przelotnie dotknął talii, przesunął palcami po kręgosłupie i wplątał je w jedwabiste pukle, nie dając Chantal okazji do kąśliwego komentarza. Jej wargi, rozchylone do kolejnego pocałunku wystarczały za wszystkie słowa, jakich mógł teraz pragnąć.

[z tematu, moja przyszła żono ;>]