Bo obok niektórych nie da się przejść obojętnie.
Wszystko zaczęło się pewnego burzowego dnia, opisanego w jednym z wielu wspomnień przelewających się leniwie w hogwarckiej myśloodsiewni. Niczego nieświadoma Meredith wyciągnęła pomocną dłoń do osoby, która potem tak nieodwracalnie poruszy jej życie. Rozpoczynając relację o wiele za skomplikowaną, by którekolwiek z nich było w stanie ją ogarnąć. Ukradkowe spojrzenia, płowe rumieńce na twarzy, płochliwe myśli… niechcące się złożyć w żadne rozsądne zdanie, gdy ta dwójka jest blisko siebie. I choć mogłoby się wydawać, że cisza pomiędzy nimi jest wyłącznie niewygodna - to nieprawda. Bo chociaż nietypowa - sprawia i przyjemność, obojgu z nich. Oraz radość, która byłaby znacznie śmielej odczuwalna gdyby tylko mieli odwagę spojrzeć prawdzie prosto w oczy.

Starsza szkolna koleżanka. No dobra, bądźmy szczerzy - mentorka. Albo nie... przyjaciółka? Chyba tak. Bo jeśli w tym zamku jakaś osoba, którą Mer prosiła by o radę - to niewątpliwe właśnie ona. Choć dziewczyna nie lubi się zwierzać ze swoich problemów, przy Wandzie jest w stanie przełamać. Zawsze jej imponowała, a to co się działo począwszy od tego roku szkolnego utwierdziło ją tylko w przekonaniu, że chciałaby być tak silna, mądra oraz  pracowita jak panienka Whisper. Czyli reasujmując -  jest dla Meredith wzorem.

Jolene Dunbar
Znają się, lubią, szanują i kochają już od pierwszej klasy. Jolene oraz Meredith  łączy bardzo pozytywna, podnosząca na duchu tudzież przywracająca wiarę w ludzkość relacja, mianowicie – szczera przyjaźń. Koty, siostrzana miłość, niewinne plotki oraz słodyyycze stanowią jedno z wielu spoiw tej trwałej znajomości. I chociaż Mer nigdy nie zamęczała Joe swoimi problemami, a przynajmniej tak się starała – dość często zamęcza ją czymś innym. Wykorzystując wróżbiarskie umiejętności Żolin, często pyta ją o interpretację dręczących w pełnię koszmarów. A potem, w ramach rekompensaty za skradziony czas częstuje najpyszniejszą szarlotką w St Ives. Oraz darmowymi lekcjami gotowania, pieczenia, cukiernictwa. Coś za coś.

Zaczęło się od pierwszy jej hogwarcianych kroków. Poznana na uczcie powitalnej Annabelle szybko znalazła z Mer wspólny język, na szczęście tej drugiej, bo ciężko by jej było w nowej szkole samej. Dostrzegając w starszej koleżance wiele wspólnych cech, ta szybko stała się dla niej wzorem - tak często Walker chciałaby być tak otwarta i śmiała jak Nanna. Ale nie jest, co i tak nie przeszkodziło tej dwójce w nawiązaniu szczerej przyjaźni. Pogawędki zmieniły się w rozmowy, rozmowy w dyskusje a zdystansowane koleżeństwo w przyjaźń. Dzisiaj są pewne, że mogą się zwierzać do woli. Rozmawiając o sprawach błahych i nie błahych - zawsze dobrze się bawią, marząc, planując, zarażając się wzajemnie swoimi pasjami. Bo o ile Mer oczarowana jest kulturą Islandii, o tyle Annabelle gustuje w kornwalisjkiej kuchni. Dlatego pierwsza z oczętami jak pięciogaleonówki wsłuchuje się w liczne historię o odległej o tysiące kilometrów łódki, a druga uczy się gotować. No i kto powiedział, że przyjaźnie nie rozwijają?
Ach, no i jeszcze jedna ważna sprawa. Nanny nie jest bynajmniej głosem rozsądku w tej relacji, co nie raz doprowadza do komicznych sytuacji. Ale to później…
Ach i jeszcze jedna ważna sprawa, Islandka podobno zazdrości Mer urody. Ale nie ma co jej słuchać, bo chyba wypiła za dużo kremowego i nie widzi, że sama ma się czym pochwalić.
Ach i jeszcze jedno. Jeżeli ktokolwiek wie cokolwiek o Walkerowej historii, to pewnie jest ona. Ale i tak wam nic nie powie, niecnoty.
Słowem, to się zakrawa na przyjaźń stulecia.

Znające się z widzenia, zbyt bliskie aczkolwiek serdeczne znajome. Może byłoby inaczej, może znałby się lepiej gdyby nie towarzystwo pewnego chłopca, przy którym Blake się obraca. Co budzi w Mer te złe instynkty, wspomnienia sprawiając, że choć chętnie jej zawsze pomoże. Uśmiechnie się, porozmawia, wymieni książki, poglądy i zaparzy herbaty z miodem i cytryną jeśli spotka ją chorą w dormitorium to… raczej dziewczynie nie zaufa. Taka ot, paskudna zadra i nieprzejednana cecha charakteru.

Kot tuptający sobie swobodnie z… jeżem na grzbiecie. Kto by pomyślał, że coś tak abstrakcyjnego stanowić będzie podwaliny tejże relacji. Wymieniania przyjaznych spojrzeń, słów, uśmiechów oraz... zrozumienia. Bowiem w sposób, który zrozumie tylko kobieta, Mer domyśla się w Yumi utraty czegoś. Widząc w jej oczętach ten sam rodzaj smutku, skrywany co rano pod rzęsami, widząc spojrzenie które zapewne spoczęło kiedyś na testralach. Wiedząc o tym wszystkim chce jej jakoś pomóc. Nie wtrącając się zbytnio. Dlatego czasem Yu znajduje na łóżku anonimowo wysyłane ciasteczka z czekoladowymi piegusami. Tak po prostu.

Najpierw znajomość z widzenia, nic niecodziennego. Potem - parę, ot, niezobowiązujących rozmów. By końcu wydać wyrok - dziewczęta znają się chyba od zawsze.
Przyjaźń zbudowana na trwałych fundamentach - podobny charakter, tożsama wrażliwość, takie same zainteresowania. Koty, koty, koty. Książki. Pomoc innym w każdym wypadku oraz… pomoc sobie nawzajem. Bo od kiedy zorientowały się, że obie widzą testrale dzielą ze sobą nie tylko miłe uczucie ale i niewysławiane zrozumienie, znane i dzielone tylko przez ludzi dotkniętych tragedią

Relacja z gatunku tych „nowo-nabytych”. Wcześniej znany jedynie z widzenia - mijany przechodnie Ben od zawsze wzbudzał w sercu Meredith sympatię zmieszaną z krztyną wstydliwej obawy. Nie żeby była uprzedzona do zdolnych Krukonów o skandynawskiej urodzie i spojrzeniu ostrym jak brzytwa, skądże. No, może trochę. Odrobinę.
Wiele zmieniło się wraz z chwilą otrzymania przez puchoniastą odznaki, zacieśniającej mimowolnie relacje pomiędzy nią a paru innymi osobami w szkole. W tym oczywiście prefekta Wattsa, z którym okazała się mieć wiele wspólnego. Sympatia do wszelkich puchatości, to znaczy kulek miłości jaką jest na przykład Sonia (tak, mówi się tu o kotach). Chęć niesienia wzajemnej, wielce altruistycznej pomocy (symbioza arcymistrzyny eliksirów taak, jasne oraz najzdolniejszego po McGonagall transmutowicza) oraz długie lekcje udzielane młodocianej Walkerównie „jak-nie-bać-się-patrzeć-się-w-oczy” i „jak-zabijać-spojrzeniem”. W końcu prefekci powinni trzymać się razem.
Och, i na koniec dodam iż Beneł rozpływał się nad najlepszą szarlotką w St Ives. Nic nie mówcie Wandzie, ihihihih.

Urocza ślizgońska pani prefekt, którą Meredith miała okazję poznać podczas wykonywania pierwszych obowiązków. Dziewczyny swą wzajemną uwagę przez wzgląd niezaprzeczalną rzetelność - ich wspólną i tożsamą cechę. Co zapewne zaowocuje pozytywną, służbową-niesłużbową relacją.

Dosyć ciężko ubrać w słowa tę relację.  Opiszmy to z dwóch stron – Meredith od lat daje wykorzystywać się Rose.  Niezrażona złą opinią i plotkami krążącymi po szkole o rzekomych poczynaniach dziewczyny naiwnie wierzy w każde kłamstwo. Widzi ją jako pokrzywdzoną przez los kruchą osóbkę, wyraźnie zagubioną, chorowitą dziewczynie, która tyko udaje silną i niezależną. Chce jej pomóc najlepiej jak może, dlatego odrabia za nią prace domowe, transmutuje filiżanki albo przynosi do rąk własnych opasłe tomy z biblioteki. W zamian za to otrzymuje słodki, wymuszony uśmiech, stek subtelnych kłamstw oraz  poczucie, że pannie Rabe na niej zależy, choć to oczywiście nieprawda. Bo ta „przyjaźń” jest wyłącznie jednostronna. Ślizgonka ma Walkerównę za nic niewartego mugolaka i dotychczas żywiła do niej niechęć. Dotychczas.

Lilian Emerald
Piwnooki Borsuk, chcąc nie chcąc skradł dobre serduszko Mer. Znają się od pierwszej klasy, bo w końcu dzielą wspólnie dormitorium i choć obie są dość skryte, ich koleżeństwo dzięki wspólnie spędzonemu czasowi przerodziło się w przyjaźń. Nie zawsze łatwą, bo Lilka posiada jedną paskudną cechę charakteru, szczególnie drażniąca Walkerównę – arogancja. Z tego powodu czasem zdarza im się pokłócić, jednak w przeciwieństwie do wielu „przyjaciółek”, należących już dziś do przeszłości, Lily przeprasza. Dlatego wspólne konflikty zostają szybko zapomniane, a po paru minutach dziewczęta już razem knują powstanie ich nielegalnej, eliksirowej manufaktury działającej na terenie szkoły. I choć dzisiaj są to zaledwie dzikie  plany, to… kto wie co może być dalej?

Sharon Wingmore
Kiedyś? Może i nierozłączne. Jeden wiek, jeden dom, podobne pochodzenie – standard. Jednak z biegiem czasu Sharon i Meredith zbyt wiele poróżniło, dlatego życie chcąc nie chcąc niejako zweryfikowało ich przyjaźń. Co prawda, darzą się sympatią do dziś – ot, czasem się pośmieją, pogadają, poleniuchują na błoniach. Jednak Sharon okazuje się czasami zbyt dojrzała dla naiwnej Meredith – przecież ta nie pije, nie bawi się i bezgranicznie wierzy w ludzką dobroć. No i proszę – przepis na słodko-gorzką relację przyjaźń-koleżeństwo gotowy.
Wystarczy dojrzeć.

Edgar Bones
Samotność. Ta z pozoru niewinna cecha charakteru zbliżyła ich do siebie, bo gdy Mer miała gorsze, ciche dni zawsze mogła liczyć na obecność Edgara. Choćby w tak prozaicznej formie, jak wspólna nauka w szkolnej bibliotece nie przerywana wymuszonymi uwagami na temat pogody.  Lata mijały a jego czarujący uśmiech, dobroć oraz przede wszystkim -  szczerość – sprawiły, że zaczęła czuć coś więcej. Jednak on, jakby tego nie dostrzegając, nadal wciąż widział w niej młodszą od siebie przyjaciółkę. Wkrótce uczucia wygasły, a w zamian nich w Meredtih do dzisiaj pozostało drobne ziarno goryczy.

Anthony Gallagher
Przy nim nóż puchoniastej puchatości otwiera się w Merciowej kieszeni. Ten starszy, wcale nie głupszy Gallagher to osoba, którą polubiłaby bez zwątpienia. W końcu jest śmieszny, lojalny i szczerzy - posiada więc cenione przez pannę Walker cechy. Jednak i ten medal ma swoją drugą stronę - mianowicie wady, których idealizm Meredith nie da rady zignorować. Zrozumieć, zaakceptować - mianowicie rozpijanie nieletnich Puchoniątek. Marnowanie swojego potencjału. I nakłanianie ją do złego, przy czym ona nigdy nie ulegnie. By zbawić, pewnego pięknego dnia, cały świat a Gallaghera razem z nim.
Do tego czasu i tak będą się lubić.

Sergie Lemieux
Od chwili gdy Francuz przekroczył progi szkoły, zwrócił uwagę młodej dziewczyny. Nie stało się to jednak ze względu na złoty włos i lazurowy błękit oczu - jakkolwiek głupia nie była, nawet ona nie dała się nabrać. Nie od razu.
Zwiedziona czarem o wiele zdradliwszym niż filuterny uśmiech, Meredith dała się jednak omamić. Legendzie, która chcąc nie chcąc obrosła wokół cichego cudzoziemca, pozostawiając wyobraźni wielkie pole do popisu. W rozkochiwaniu młodych serc w swoich wyobrażeniach tego… nieznanego.
To oraz spotkanie niedaleko Wrzeszczącej Chaty zwiodło ją na tyle, by na balu dać upust swoim uczuciom i emocjom. By tam dotkliwie przekonać się, jak niewiele w istocie jest warta.
Tematu unika do dziś.

Adrien Creed
Kolejny chłopak z gatunku arogantów. Uprzedzony w sprawie merciowego urodzenia - nie miała szans, aby go polubić mimo całej wyrozumiałości skrywanej w serduszku nawet na te ciężkie przypadki. Bo odmienne indywidua zawsze znajdą sposób by się ścierać.
Słowem - liczne docinki w pakiecie na każdych eliksirach, syczane zawzięcie z nad cynowych kociołków oraz mimowolna… rywalizacja.

Jason:

Dłejn:

Mel:

Nate:

Oliver:

William:

Peter:

Haruto:

Akira:

Finny: