No kurwa. Marudzę, bo w moim domu wstawanie razem z resztą domowników zawsze kończy się aferą. Nie, żebym pojawiała się pięć razy do roku i była ignorowana po przyjeździe, bo matka jest uzależniona od cholernych gier internetowych i życia po za nimi i pracą nie ma, a ojciec ucieka od niej do roboty, bo w sumie też nie ma tu czego szukać. Marudzę, bo najwyraźniej zadawanie pytań też jest kurwa nie w cenie. Co z tego, że na hasło posprzątaj po prostu pytam gdzie odstawić rzeczy z remontu (który swoją drogą też mnie wkurwia, bo jest wiecznie) i naprawdę chce się za to zabrać- i tak słyszę, że niczego się domyślić nie mogę, tylko trzeba mi wszystko palcem pokazywać. Matka zachowuje się jak primadonna i ma ciągłą pretensję, a chociaż ojciec doskonale wie jaka jest i tak będzie po jej stronie, więc od rana słyszę jak bardzo nic nie umiem. Nie, żebym była drugi semestr w pierwszej trójce najlepszych na roku, nie, żebym robiła świetne zdjęcia, pisała nie najgorzej, grała na kilku pieprzonych instrumentach, gotowała i była lubiana. Mimo charakterku, który niestety złoty nie jest, przepraszam mamo, takie rzeczy wynosi się z domu i to dzieje się, kiedy dziecko całe życie porównywane jest do kogoś innego. Przekonywane, że jest gorsze. I kurwa marudzę, bo cały rok nie usłyszałam dobrego słowa, chociaż naprawdę starałam się ten jeden raz mieć oceny, które wszystkich zadowolą. Udowodnić, że jednak nie jestem nieudanym dzieckiem. Najważniejsze jest przecież, że nie wiem gdzie odstawić wiadro z farbą, a z psem nie wychodzę na dwór od razu, tylko po pięciu minutach od komendy. I marudzę, bo czy mi się tu podoba, czy nie, utknęłam tu do środy. I naprawdę mam serdecznie dosyć. I jest mi zwyczajnie cholernie przykro. To chyba byłoby na tyle.