Drogi, Kevinie.

Doszły mnie słuchy - tak naprawdę Gwen pochwaliła mi się pocztą od Ciebie – że jest Ci przykro przez to, że ostatnio mamy coraz mniej czasu dla siebie. Nie mogłam do Ciebie nie napisać – muszę co nieco wyjaśnić i oczyścić się z zarzutów. Wysłałabym coś słodkiego, ale nawet mój zapas się skończył. Nastały trudne dla wszystkich czasy i wcale nie chodzi mi tutaj o nadchodzące egzaminy.
Na początek – przepraszam, że nie poinformowałam Cię o tym, że zeszłam się z Henry’m. Naprawdę jest mi z tego powodu przykro. Może nie chciałam zapeszać, może nie do końca sama jeszcze w to wierzę. Mieliśmy kilka spraw do obgadania – wiesz, on miał trudną rozmowę z Soleil, jego byłą i to wszystko nie jest tak różowe jakby się wydawało. Poza tym chodzisz z nim do klasy, mogłeś go zapytać wprost, przecież głowy by Ci nie urwał. Nie musisz pisać do wszystkich wokół, wystarczy, że spytasz. A wiesz jaka ja czasami jestem skryta lub zapominalska. Taki mój ten nędzny urok!
Zaznaczę jednak na początku, nie musisz się o mnie bać. Dalej o Tobie pamiętam i dalej to Ty jesteś moim najlepszym przyjacielem. To z Tobą dalej będę wszystkich obgadywać i to Ty będziesz moją druhną na ślubie – jeżeli ten kiedykolwiek się odbędzie, ale już teraz możemy wybrać jakiś ładny materiał na szatę dla Ciebie! Spokojna Twoja głowa, Artie. Naprawdę jesteś dla mnie tak samo ważny jak przedtem. Nawet ważniejszy, bo Ciebie cenię jako jednego z nielicznych. Nie musisz być zazdrosny o Henryka, to naprawdę dobry chłopak. Zresztą, sam go znasz pewnie lepiej ode mnie. Mam nadzieję jednak, że akceptujesz mój wybór, który dla wszystkich [nawet i dla mnie!] okazał się zaskoczeniem.
Napisz mi lepiej jak Ty stoisz z dziewczynami. Co ze Svietką? Mam się bać i robić wykłady niczym Filch na WDŻ? Pamiętaj, że również jestem dobra z eliksirów – zawsze mogę podrzucić ten antykoncepcyjny! Powiedz tylko kiedy.
Ściskam Cię z całych sił, ślę buziaka w czółko.

Twoja Wanda.