Dworek mieści się w hrabstwie Wiltshire w południowej Anglii i od lat należy już do rodu Rosierów, nosząc w swych murach wspomnienia radości, smutków i krwawych tajemnic wielu przeszłych pokoleń. Leży on jakieś 50 kilometrów od miasta Salisbury, na południowym krańcu pasma wzgórz w dolinie, w pobliżu wsi Castle Combe, a cała okolica wyróżnia się średniowiecznymi zabudowaniami z kamienia i malowniczą scenerią rozległych terenów zielonych.

Żeliwnej bramy zwieńczonej herbem rodu strzegą czujnie dwie kamienne chimery, gotowe zatrzymać niezapowiedzianego gościa i cofnąć ze ścieżki każdego zbłąkanego wędrowca. Zawczasu zadbano jednakże o to, żeby posiadłość Kruczygłazu była nienanoszalna i, podobnie jak sam Hogwart, niedostępna dla mugoli, których w okolicy i tak występuje niewielu. Do cna przesycona magią, która wypełnia stare mury, nie mogła być wystawiona na ich ciekawskie spojrzenia, nie wspominając już o fakcie, że ich sobie zwyczajnie nie życzono.

Ściany domu porasta bogato bluszcz, pielęgnowany przez służbę, który wiosną i latem przybiera wyjątkowo intensywnych odcieni zieleni, sięgając dachu i zaglądając do okien. Na pasie trawy przed domem mieści się niewielka fontanna z cicho szemrzącą wodą, a na tyłach rozciągają rozległe ogrody, z jednej strony oparte o staw, nad ranem ginący we mgle, z drugiej o kręty labirynt z porosłego bujnie żywopłotu. Przez drzewa i krzewy wiodą kamienne ścieżki, w cieniu wierzby umieszczono powiększoną wersję magicznych szachów czarodziejów, na samym zaś końcu, za łukowatym mostem, w towarzystwie szumu obijającej się o kamienie wody, dojrzeć można wysoką czarną skałę połyskującą od wilgoci spływającego po niej potoku, od której wywiedziono samą nazwę Kruczygłazu.

Domownikom usługuje młody skrzat Gromek, po podwórzu kręci się czasem mały psidwak, stworzenie znane ze swej niechęci do ludzi niemagicznych, należące do czarodziejskiej rodziny z sąsiedztwa. Ściany są kamienne, a sufity podparte dębowymi belkami, mimo wszystko momentami można odczuć specyficzny chłód towarzyszący temu miejscu i jego zimnym korytarzom. Gdzieniegdzie da się dojrzeć obrazy przedstawiające znamienitych członków rodu, jedne mniej, inne bardziej rozmowne, niektóre tak zaparte, że ich właściciele od razu opuszczają swe ramy, gdy w zasięgu ich wzroku znajdzie się ktoś niegodnej krwi. Szczególnie interesująca jest imponujących rozmiarów biblioteka, bogata w wiele starych i drogocennych woluminów, traktujących o różnych dziedzinach magii, głównie czarnej. Za zamkniętymi drzwiami mieści się jej dalsza część, dostępna dopiero po wypowiedzeniu hasła, ta, w której większość życia spędził Orestes Rosier, nim pochłonęło go szaleństwo. Pod domem rozciągają się bogato wyposażone piwnice, wypełnione beczkami dojrzewającego alkoholu, a gdzieś na jej niedostępnych, dolnych poziomach w historii zapisały się krwawe dzieje tego dworu.