Marudzę, bo Resa każe mi marudzić, a troszkę się jej boję, to marudzę.

<3

marudze bo Cas i Ness są głupi i tępi

Marudzę, bo mam pomysły na dwie postaci, ale najpierw chcę genetykę dla Żona, której pisanie mi nie idzie

Marudzę bo usycham z tęsknoty za odpisem .__.

Marudzę, bo nie mam w sobie wcale mocy na pisanie postów, a chciałabym mieć ją bardzo. Marudzę, bo milion rzeczy na głowie, a motywacji brak. Marudzę, bo dopiero w niedziele odpocznę chyba

Marudzę, ponieważ laptop zaczyna mi się buntować.
Marudzę, bo nie wiem czego chcę, ale wiem, że coś chcę. :<

Była wypłata. Nie ma wypłaty

Marudzę na ceny kawalerek. Oh God, jak bardzo na to marudzę.

Marudzę, bo mając trzy różne od siebie postacie nie mam z kim pisać. Nikt nie ma czasu, ochoty, ignor na pytania o sesje, pierdyliard argumentów, byle nie pisać. Marudzę, bo kiedyś na marudach zawsze było z kim pisać, nie ważne czy miało być przyjemnie, miłosno, śmiesznie, brutalnie. Zawsze dało się coś ugrać, bo ludziom się chciało. Sesja nie sesja, praca nie praca, ktoś zawsze znalazł czas by odpisać choćby na jednego posta.
Marudzę, bo siedząc na pbf-ie, który podobno odżył i rak się czuję jak na cmentarzysku emerytów, którzy są wyczerpani życiem i tak bardzo nie mają siły na nic.
Marudzę, bo zrobienie genetyki na fabule to odległe marzenie, bo tak samo ma się rzecz z MG.
Marudzę bardzo mocno.

Marudzę, bo nie mam apetytu... i nie wiem czemu >.< Marudzę, bo to kiepskie uczucie chcieć coś zjeść, ale nie mieć na nic ochoty. Awrgh.
Marudzę, bo o mały włos nie utopiłam szczypiorku w doniczce. Uff.

Marudzę, bo takie smutne jest marudzenie Vincenta :C

Marudzę na swój niechciej do czegokolwiek

Marudzę na pracę. Nie rozumiem, nie umiem pomóc małemu człowiekowi. Stres, presja, pytania i smutny mały człowiek. Serce boli.
Marudzę, bo nie mogę się skupić od tygodnia.
Marudzę, bo nie ma 22 a ja padam jak głupia.
Marudzę, bo o 20 robi się już ciemno. Wrzesień, staph please.

Marudzę bo mam dużo do zrobienia i absolutny brak humoru na pisanie.

Marudzę, bo za nieco ponad dwa tygodnie wyjadę z Londynu i prawdopodobnie już tu nie wrócę.
Marudzę, bo będę musiała przetrwać ponad miesiąc w Krakowie, którego nienawidzę całym sercem.
Marudzę, bo za każdym razem zaczynam życie od początku i nigdy mi się to chyba kurna nie uda tak na 100%.
Marudzę, bo brakuje mi mojego kota.
Marudzę, bo UK ma jedną zauważalną wadę - brak dobrego pieczywa. Rly, tutaj trzeba albo wydać miliony monet, albo się nachodzić by znaleźć faktyczną piekarnię.
Marudzę, bo dalej nie byłam w British Museum. Ani na Camden Market. I ogólnie to nic nie zwiedziłam.
Marudzę, bo musiałam trochę pomarudzić.
Po prostu marudzę.