Jeśli istnieją rzeczy niewysławialne w języku ludzi, zwierząt, uczuć, magii i fizycznych doznań - jest to właśnie ta relacja. Jeśli związek dwojga ludzi wykracza poza znane granice, normy i przyzwoitości - mówimy o tej dwójce. Jeśli istnieje niezaspokojone pragnienie spędzania czasu z osobą, którą czasami nienawidzisz - jest to Ben i Rosalie.
Rabe jest dla niego jak narkotyk, papieros i whiskey w jednym, uzależnia i otumania.
Auster jest dla niej tym samym, na szczęście, o czym ten drugi doskonale wie.
Na szczęście.

Poznana przypadkiem w szkolnej bibliotece, niemalże zaginiona siostra szkolnego znajomego. Wanda, Wandzia, Wandzioszka. Biedne, urocze dziewczę traktowane niestety nieco protekcjonalnie. Bo pomimo urody, inteligencji i pewności siebie, będzie ją widział niepewną i nieco zagubioną. I chętnie pomoże się odnaleźć.

Jeśli jest ktoś, z kim Benio trzyma w szkole sztamę, jest to Franiu. Zbliżony wiek, chadzanie na whiskey, oglądanie się za spódnicami (ok, to Benek się ogląda a Franek przymyka na to oko, hihi) połączyła tych dwoje panów. Bo trzeba się czasem wyszaleć, by nie zwariować.
Plus, trzeba mieć jakąś dobrą duszę, która uczciwie i bez niepotrzebnej krytyki oceni twoją grafomanię.

Przemiła znajomość, zrodzona ze śniadań, obiadów i kolacji. Oficjalnie - nie lubią się, o ile takowym można ocenić wzajemne, drobne złośliwości. W zaciszu - wspólnie naśmiewają z uczniów, ich fryzur, wydumanych problemów i idiotycznych uwag. Na pohybel sztywnej etykiecie nauczycielskiej, bo Benek nawet nie jest pedagogiem. Więc może. A Chantal może, bo to Chantal. Więc może.
Można? Można! Tylko nie mówcie wiele Dropsowi.

Tajemnicza piękność metr siedemdziesiąt pewnego słonecznego dnia przykuła wzrok Austera. Równy krok, spojrzenie szarych ocząt na świat, przyzwoity sweterek - słowem niezwykle atrakcyjny minimalizm. Nic więc dziwnego, że to dla niej poświęcił pięć cennych minut popołudniowej przerwy na papierosa. Dobre słowo, polecenie wartościowej książki i niezwykle miły tembr głosu. Szkoda, że na darmo.
Na darmo? Benek nie daje za wygraną tak łatwo. Do zobaczenia w bibliotece, panno Thompson.

Na Merlina, to zbyt piękne, by było prawdziwe. Cudownie temperamentna, długonoga i słowem - seksowna Włoszka - w szeregach kadry nauczycielskiej jego ukochanej szkoły. Wodził za nią wzrokiem dłużej i nachalniej niż powinien, wyszukiwał okazji by znaleźć z Berenice wspólny język. Nie było łatwo, bo niezwykle się różnią, lecz na szczęście na pomoc przyszła wódka.
Benjamin oczarowany Andriacchi oczarował ją przy pierwszej okazji, wśród potoków wina i rosyjskiej wódki. Odprowadził do sypialni. Został na śniadanie - no cóż, takie rzeczy się zdarzają.
Od tamtej pory chyba słusznie go nienawidzi, co on kompletnie lekceważy i sprowadza do miana błahostki. Dla niego przyjemny epizod - dla niej poczucie bycia wykorzystanym… no cóż, każdego szkoda. Lecz trzeba brać odpowiedzialność za to, co się robi - co Benek czasami z wrednym uśmiechem wypomina Berenice, gdy ta zwraca mu uwagę. Spotyka go. Oddycha i ogólnie - jest w otoczeniu. Być może dlatego go omija.

Diablo inteligenty, amoralnie sprytny i piekielnie przystojny - przynajmniej w ocenie kobiet, wiecie, full homo. Benjamin byłby głupi lekceważąc Machiavellego - niby znajomego ze starych, szkolnych ław, a jednak - potencjalnego wroga. A zarazem potomka ludzi wpływowych i bogatych, można rzecz o umiejętność perswazji i mocy  opiniotwórczej. W poniektórych kręgach arystokracji. Na przykład, klientów. Na przykład jego potencjalnych wydawców.
Oszust oszusta rozpozna, dlatego Ben trzyma na dystans człowieka tak tak do siebie podobnego - nie chce popaść w niczyją niełaskę. A ma do tego predyspozycje, ze względu na niezwykle przedmiotowe potraktowanie niektórych jego przyjaciółek, a mianowicie jeden, takiej jagodowej i cholernie mu bliskiej. Dlatego trzyma język za zębami, pilnuje przy nim kieliszka, ogólnie - mniej udziela się towarzysko, gdy widzi go w pobliżu. Wie, że Sebie nie warto stawać na drodze. Dla własnego dobra.
Co nie zmienia faktu, że oficjalnie się lubią. Vivat najpiękniejsi.