Jak co noc pewna stażystka cierpiąca na bezsenność, zwłaszcza w nocnych godzinach przechadzała się po szkolnych korytarzach. Była teraz idealna pora na obserwacje jesiennych gwiazdozbiorów, które dopiero wstępowały na nieboskłon. Dziewczyna mimo swojej profesji musiała założyć postarzającą ją ciemną szatę, aby woźny znowu nie pomylił jej z uczennicą. Ile to już razy musiała go przekonywać, że jest stażystką i nie może dać jej szlabanu? A ile razy jej uwierzył, Merlin jeden raczy wiedzieć. Dopiero interwencja kogoś z nauczycieli pozwoliła jej się wyrwać z brudnych szponów Filcha. Nie przepadała za nim, nawet jego kotka nie była lubiana przez Alice. Była nieprzyjemna dla innych. I mówi to kotoholiczka. Rudowłosa odnalazła ogromny balkon na siódmym piętrze i pchnęła drzwi z trzaskiem. Spłoniła się lekko, zaczynając nasłuchiwać czy gdzieś nie czai się woźny lub Irytek. Odpowiedziała jej cisza. Z duszą na ramieniu dostała się na balkon i wyjęła z kieszeni składaną lunetę. Teraz była wielkości szkolnej plakietki, ale po rozłożeniu mierzyła słuszny metr. Przyłożyła ją do oka i spojrzała w niebo.
-Mmmm, a dwa trzy dni będzie deszcz Perseid... cudownie, powinno być bezchmurnie. Zaraz koło tej konste... -mówiła szeptem do siebie, kiedy usłyszała jakiś ruch. O mało co nie upuściła lunety, w panicznym tańcu starając się ją złapać. W końcu trzymała ją pewnie w dłoniach i obróciła się.
-Jest tu ktoś? -zapytała niepewnie.