Nie miał tego dnia żadnych wymyślnych planów, dlatego snuł się bez celu po szkolnych korytarzach, wreszcie przysiadając na dłużej na jednej z ławek. Wyciągnął z torby podręcznik do eliksirów i zagłębił się w lekturze, próbując pojąć najistotniejsze właściwości składników eliksiru wielosokowego, kiedy nagle jeden z pierwszorocznych lub drugorocznych chłystków z Hufflepuffu podbiegł do niego wyraźnie zaaferowany.
- Nathaniel?! Klub pojedynków kazał przekazać Ci wiadomość. Walczysz dzisiaj z Evanem Rosierem ze Slytherinu. - rzucił nadzwyczaj radosnym i podekscytowanym głosem. Co gorsza patrzył na Cole'a z podziwem, przez co chłopak bał się, że jego młodszy kumpel z domu jeszcze będzie chciał od niego jakiś autograf. Może jednak nie należało mu się dziwić. Był jeszcze dzieckiem i zapewne marzył, by któregoś dnia zastąpić starszych Puchonów i zająć zaszczytne miejsce w Klubie Pojedynków. Nathaniel podziękował mu więc z uśmiechem na twarzy, a nawet pozwolił sobie zasadzić kopniaka w tyłek na szczęście. Zdawał sobie przy tym sprawę z tego, że szczęście akurat mu się przyda. Słyszał co nieco o Rosierze i wydawało się, że jego pierwszy przeciwnik nie da sobie w kaszę dmuchać. Puchon jednak nie zamierzał się poddać, nie po to przecież sam zgłosił się na ochotnika, by reprezentować swoją małą ojczyznę w pojedynkach. Zakasał więc rękawy i ruszył na piąte piętro, szukając na tablicach przed salami aren swojego nazwiska. Okazało się, że walczy na arenie z numerem drugim. Cóż... wziął głęboki oddech i nacisnął klamkę, odnosząc wrażenie, że znalazł się w ogóle w innym świecie. Ogromna puszcza rozpościerała się na całe pomieszczenie, a na domiar złego temperatura wynosiła dla niego przynajmniej o dziesięć stopni za dużo. Chłopak cieszył się, że akurat dzisiaj założył na siebie bawełnianą, przewiewną koszulę z krótkim rękawem, ale ten lekki strój wcale zbyt wiele nie pomagał. Wszechobecna duchota, miliony wystających z ziemi korzeni oraz chmara owadów, a najpewniej także i innych, znacznie bardziej groźnych stworzeń - to wszystko sprawiało, że Nate zaczynał się zastanawiać czy dobrze zrobił, zgłaszając swoją kandydaturę. Pomyślał jednak zaraz inaczej - jakim byłby czarodziejem, gdyby bał się podjąć tego wyzwania? Zbliżały się niebezpieczne czasy, a on musiał przecież ćwiczyć, zyskać siłę, by któregoś dnia stanąć do walki i ochronić tych, na których najbardziej mu zależało.
- Nathaniel Cole, Hufflepuff. Stawiłem się na pojedynek - powiedział niezbyt głośno, siląc się na spokojny ton, kiedy po dłuższej chwili dojrzał jakiegoś czarnoskórego mężczyznę, najprawdopodobniej sędziego tegoż spotkania. Widział, że jego przeciwnik jeszcze się nie pojawił, toteż postanowił spożytkować ten czas na baczną obserwację pola bitwy. Starał się zapamiętać, gdzie znajdują się jakieś niebezpieczne miejsca, swoiste konarowe pułapki. Zlustrował także swym spojrzeniem niewielką rzekę... zdawało mu się, że dostrzegł w niej grzbiet krokodyla, co wywołało na jego plecach dreszcze. Jeszcze raz w myślach podbudował swoją pewność siebie, wmawiając sobie, że przecież w murach szkoły nic złego mu się nie stanie i że musi to potraktować jako trening przed prawdziwym życiem. Miał także nadzieję, że ta dokładna analizy pojedynkowej dżungli pozwoli mu zyskać przewagę w walce z Evanem Rosierem.

Dla nikogo, kto znał Rosiera choć odrobinę lepiej, nie było tajemnicą, że pojedynki należały do jednej z jego ulubionych rozrywek, do sztuk, które cenił sobie wyjątkowo mocno i praktykował w wolnym czasie w mniej lub bardziej zorganizowany sposób, dostosowując książkową teorię, jak twierdził pustą i niezdatną w praktyce, do warunków prawdziwego starcia, w którym na szali ważyło się życie lub śmierć. Kto zważał na pokłony, liczbę kroków i skomplikowane, łamiące język inkantacje, kto przejmował się zasadami fair play, gdy w kark buchał mu trupi oddech kostuchy? Skuteczność i skupienie na celu, dwie zasady, którym hołdował podczas pojedynku, spychając na dalszy plan dobór środków, piękno i zbędne uprzejmości. Honorowi giną pierwsi i nic prócz tego nie pozostaje po ich imieniu. Gdy więc ogłoszono wieść o klubie organizowanym przez, jakże by inaczej, Ministerstwo, zapisał się, trochę dla zabawy, trochę z przekory, by zobaczyć i wykpić tę parodię prawdziwego starcia, jakiej nauczają w Hogwarcie, a trochę dlatego, że zwyczajnie brakowało mu tego rodzaju rywalizacji, a prowadzone przez niego od zeszłego roku Podziemie pozostawało w zawieszeniu, przynajmniej chwilowo, bo zagęszczające się nastroje i nakładające wydarzenia sprawiały, że po ostatnim feralnym balu począł prowadzić na ten temat pierwsze rozmowy z Averym i grupką innych Ślizgonów. Nowy klub nijak nie mógł równać się podziemnemu zgrupowaniu, w którym główną zasadą był brak zasad, ale pozwalał przyjrzeć się przeciwnikowi między innymi, wyłapać z tłumu niedojd zdolne jednostki z naturalnym drygiem do walki, które dotąd uchowały się jakoś zupełnie niedostrzeżone.
Otrzymał informacje o pojedynku, kiedy jadł obiad w Wielkiej Sali, najspokojniej skończył więc zapiekanego pieroga nadziewanego wołowiną i warzywami i posilony, opanowany ruszył ku wyznaczonej arenie, lekko obracając w palcach swoją różdżkę z czarnego bzu. Trafił mu się jakiś Puchon, o którym nigdy nie słyszał nic więcej ponad to, że gra w drużynie, ale doświadczenie wyniesione z ostatniej lekcji transmutacji niejako kazało mu przypuszczać, że mieszkańcy tego domu wykazują jakąś wrodzoną toporność w pojedynkach (i w myśleniu). Pchnął drzwi do sali i gdyby nie bezsensowne zasady, zaklęcie pomknęłoby pewnie w nieszczęsnego uczniaka już z wejścia, po co bawić się bowiem w powitania i niepotrzebne nonsensy, kiedy można wykorzystać na przeciwniku element zaskoczenia. Cóż, Ministerstwo. Uniósł brwi, omiatając spojrzeniem ciemnych ślepi ciekawie zaaranżowaną salę, a ciężka duchota tropików momentalnie buchnęła mu w twarz. Zerknął przelotnie na Cole’a, szybko rejestrując kilka faktów, jak magiczna ręka i potencjalne słabe punkty, a potem leniwie przebiegł wzrokiem po otoczeniu, wreszcie zatrzymując go na postaci czarnoskórego czarodzieja. Jego wargi wygięły się nieznacznie w cierpkim uśmiechu. Jakże mógłby przypuszczać, że pozwolą im walczyć bez stróża pokoju i sprawiedliwości wiszącego nad głową.
— Rosier — mruknął krótko, a potem uniósł nieznacznie brwi w obliczu pewnej oczywistości, w czasie gdy palce zwinnie luzowały pod szyją zielono-srebrny krawat. — Slytherin.
A potem w pewnym typowym mu odruchu obrócił w palcach różdżkę, dając wyraz bacznej gotowości do ataku bądź obrony, do błyskawicznej reakcji. Od tego momentu para ciemnych, chmurnych oczu skupiona była na celu i dogodnościach otoczenia ocenianego na prędko pod kątem użyteczności.

The member 'Mistrzynie Ohydki' has done the following action : Dices roll

'6-ścienna' :

Po krótkiej chwili drzwi się otworzyły, a na arenie pojawił się mroczny chłopak ze Slytherinu. Był nad wyraz spokojny, zupełnie tak, jakby już teraz wiedział, że wygrał ten pojedynek, co wcale nie dodawało Nathanielowi pewności siebie. Już sama walka na tak niebezpiecznym terenie jawiła się niego jako przerażająca, zaś widok Rosiera, choć Puchon miał już wcześniej świadomość z kim będzie walczył, sprawiała, że gorzej być nie mogło. Rzecz jasna, w mniemaniu Cole'a, który zgłaszając się do Klubu Pojedynków chyba nieco inaczej wyobrażał sobie rozgrywki. Poza tym nie spodziewał się, że od razu trafi na kogoś z Domu Węża i to o takiej renomie. Cóż... nadal próbował sobie wmawiać, że będzie dobrze i że spróbuje wykorzystać okazję, pokazać swoją siłę, by następnym razem ten Ślizgon go nie lekceważył. Otuchy dodawała mu trochę myśl o tym, że gdzieś w dormitorium wiele osób z Domu Borsuka trzyma za niego kciuki i czeka, by pogratulować mu zwycięstwa, bądź wesprzeć po ewentualnej porażce. Wiedział więc, że niezależnie od tego jak pojedynek się potoczy, nie może się ot tak poddać. Musi walczyć do ostatniej kropli krwi, choćby miał wpaść do tej przeklętej rzeki z żarłocznymi krokodylami.
Oczywiście przeczytał regulamin pojedynków, dlatego też nie przypuszczał, że jednak najczarniejszy z najczarniejszych scenariuszy dopiero ma się ziścić. Sędzia bowiem miał wszelkie zasady w głębokim poważaniu i, jak gdyby nikt nic, oznajmił im, że regulamin podczas ich pojedynku nie obowiązuje. Nate myślał, że zaraz się przeżegna. A co jak oberwie jakimś czarnomagicznym zaklęciem? Czy nikt nie kontrolował tych sędziów, którzy przychodzili na arenę? Puchon tym razem naprawdę zaczął rozważać możliwość poddania walki. Zdawał sobie jednak sprawę z tego, że nie mógłby się pogodzić z myślą, iż zawiódł wszystkich, którzy na niego liczyli. Nawet nie chodziło tu tylko o kumpli z Hufflepuffu, ale kim byłby w oczach takich dziewcząt jak Wanda? Zwykłym tchórzem - a to na pewno nie przybliżyłoby go do zawiązania (wreszcie) jakiegoś normalnego związku, o którym w głębi duszy zawsze marzył.
"Muszę to zrobić" - pomyślał więc, a jego twarz przybrała zupełnie inny wraz. Niepewność i obawa ustąpiły miejsca waleczności, którą spokojnie można byłoby porównać do gryfońskiego męstwa. Cole w tej chwili chyba naprawdę uwierzył w to, że może pokonać Rosiera, jeżeli tylko odpowiednio się do tego przyłoży. Właściwie... nie był przecież wcale taki zły z zaklęć i z obrony przed czarną magią. To jedynie psychika zazwyczaj blokowała go i uniemożliwiała widowiskowe zagrywki we wszelkiego rodzaju starciach.
Poczekał, aż sędzia rozpocznie pojedynek, po czym od razu sięgnął po różdżkę, by zaskoczyć Evana swoją szybkością. Wybrał dwa zaklęcia - oba o charakterze ofensywnym, co także, wydawać by się mogło, że do niego nie pasuje. Postanowił jednak iść na całość, bo w sumie co miał do stracenia?
- Obscuro - krzyknął, ciskając w Ślizgona pierwszym z czarów. Może nie powodowało ono żadnych obrażeń, ale gdyby było skuteczno, znacznie pomogłoby mu w walce. W końcu ślepy przeciwnik to znacznie łatwiejszy przeciwnik. Nate nie zamierzał jednak na tym poprzestać ani dawać Rosierowi zbyt wiele czasu na reakcję.
- Arowhora. - Rzucił zaraz kolejne zaklęcie, które sprawiło, że w kierunku Evana pędziło kilka ostrych jak brzytwa strzał. Przez moment Cole zastanawiał się czy nie przesadził. Czar był przecież dość niebezpieczny. Ostatecznie stwierdził jednak, że jego przeciwnik stoi na bardzo wysokim poziomie i zapewne i tak poradzi sobie z zagrożeniem. To Rosier na pewno był faworytem tego spotkania, więc nie powinien się w ogóle głowić nad takimi niuansami.

Podczas gdy Nathaniel skupiał się na wielu pobocznych i nieznaczących kwestiach, jak na przykład reakcja dziewczyny, na której chciałby zrobić wrażenie, na prawdopodobną porażkę, umysł Rosiera był raczej czysty i skoncentrowany, myśl spokojna, ciało do pewnego stopnia rozluźnione, lecz czujne, co dostrzegalne było w napięciu mięśni ramienia i gotowości do użycia różdżki. Nie był to wszak jego pierwszy pojedynek, lecz jeden z wielu odbytych, niewielkie były też szanse, by przeciwnik czymkolwiek go zaskoczył, a ten rodzaj rywalizacji stanowił dlań zwykle czystą formę rozrywki, w lepszym lub gorszym wydaniu, zależnie od umiejętności czy finezji jego oponenta. Nie przyszedł tu więc, by wspominać najlepsze chwile życia i pokrzepiać skołatane serce wspomnieniem przyjaciół, jak człowiek stojący u progu śmierci i próbujący w ten sposób odnaleźć w sobie otuchę i siłę, lecz po prostu – by wygrać i się zabawić.
Jego ciemne spojrzenie skupiło się najpierw na Puchonie, a potem na postaci sędziego, który nagle nieco się ożywił, a brwi drgnęły lekko na dźwięk jego słów. Nie doszukiwał się sensu w ustalaniu ścisłego regulaminu tylko po to, by dwie minuty po rozpoczęciu spotkania w całości go wycofać, bo też żadnego sensu w tym nie było, ale zdecydowanie nie podzielał też ani paniki swojego rywala, ani lekkiej ekscytacji pracownika Ministerstwa. Nie był głupi, by miotać zaklęciami czarnomagicznymi gdzie popadnie, nie był też na tyle naiwny, by przypuszczać, że zniknięcie mężczyzny oznacza, że nie są obserwowani. Trwałe eliminowanie Puchonów jak najbardziej wolał zostawić sobie na inne okazje, ewentualnie zrzucić na barki przypadku, każdemu zdarza się przecież potknąć i wpaść prosto w paszczę krokodyla. To by dopiero było widowisko!
Raz jeszcze zręcznie obrócił między palcami różdżkę, wyczuwając jak skumulowana w ciele moc magiczna przepływa ciepłem pod skórą i koncentruje się w naturalnym przedłużeniu ręki – różdżce z czarnego drewna, chętnej do walki niemal równie mocno co on sam. Łaskawie poczekał na atak wyznaczający początek meczu, który przypadł dzisiaj Cole’owi, niejako zaciekawiony co też tamten może mieć do pokazania, a potem, wykrzywiwszy wargi w uśmiechu, syknął przez zęby niegłośne saxeus vallum, tak by skutki obu zaklęć rozbiły się bezskutecznie w zetknięciu z wyrosłą przed nim skalną ścianą. Jednocześnie też, nie czekając, wykonał szybki unik, błyskawicznie przemieszczając się w bok, by na atak bez zwłoki odpowiedzieć mu własnym, nie dając przeciwnikowi czasu na zebranie myśli i pobieżną orientację w sytuacji. Niewinny Puchon poczuł, jak się zdaje, darowaną im swobodę i rozpoczął spotkanie od deszczu strzał, ale nie zamierzał specjalnie narzekać, przynajmniej nie będzie musiał pomiędzy jednym a drugim ziewnięciem odbijać od siebie kolejnej drętwoty. Różdżka uniosła się i spadła w wyćwiczonym ruchu nadgarstka, a wraz z nią spłynęła z warg inkantacja.
— Aquastilus — mruknął. Cóż, skoro darowano im już takie, a nie inne dobrodziejstwo otoczenia, należało je wykorzystać. Może siła zaklęcia wyrzuci go do rzeczki, kto wie.

The member 'Mistrzynie Ohydki' has done the following action : Dices roll

'6-ścienna' :

Z racji braku posta Nathaniela Cole, pojedynek wygrywa Evan Rosier. Otrzymuje on 15 fasolek za udział i 30 za wygraną.
Nathaniel Cole z racji braku usprawiedliwienia otrzymuje o pięć fasolek mniej za udział, czyli 10.

ARENA DLA NASTĘPNEGO POJEDYNKU POZOSTAJE TA SAMA. Krótki post MG kończący i wprowadzający pojawi się do końca weekendu.
Besos kochani