RÓŻDŻKA: 10¾ cala, cedr, włos z ogona centaura
BOGIN: ona sama, błąkająca się bez celu, w starej, zużytej szacie, otoczona przez ludzi wytykających ją palcami
AIN EINGARP: widzi siebie przechadzającą się po korytarzach Ministerstwa Magii, wszyscy wkoło z szacunkiem pochylają w jej stronę głowy, jest wysoko postawioną urzędniczką
DODATKOWE ZDOLNOŚCI: raczej brak...
WYKORZYSTANY WIZERUNEK: Rachel Hurd-Wood
PRZEDMIOTY DODATKOWE: Starożytne Runy i Mugoloznastwo

Jeśli chodzi o wygląd, to Amelia należy do grona osób, które raczej nie wyróżniają się z tłumu. Ot, raczej szczupła nastolatka przeciętnego wzrostu (166 centymetrów), ani szczególnie brzydka, ani niesamowicie piękna.
Gdyby spytać pannę Bones o to, co najbardziej lubi w swoim wyglądzie, to niewątpliwie odpowiedziałaby, że są to włosy. Dlaczego? Przede wszystkim przez ich nawet dosyć oryginalny kolor, którego raczej nie da się jednoznacznie określić. Jeśli patrzeć pod słońce wydają się bezsprzecznie koloru blond, przy świetle dziennym bardziej pod miodowy lub rudy, a przy sztucznym raczej coś koło brązu. Poza tym Amelia nie pamięta sytuacji w życiu, kiedy miała problemy z układaniem się czy z rozczesywaniem włosów. Zawsze ulegały woli swojej właścicielki, nigdy się nie buntowały i w stanie do jakiego doprowadziła je panna Bones z rana utrzymywały się aż do wieczora. Oczy dziewczyny są koloru niebiesko-zielonego z ciemnoszarymi obwódkami. Siedemnastolatka jest posiadaczką bardzo delikatnych, wręcz dziecięcych rysów twarzy i zaokrąglonych, zarumienionych policzków. To pewnie przez to, że dziewczyna ukochała sobie poranne wędrówki.
Amelia jest posiadaczką dość bladej, typowej brytyjskiej karnacji, a pojęcie takie jak „opalanie” jest jej niemal całkowicie obce. Gdy raz z nudów przeglądała „Czarownicę” zachwyciła się złocistym odcieniem skóry niektórych dziewcząt i postanowiła wypróbować cudowną moc promieni słonecznych. Skończyło się tak, że wyglądała jak homar i męczyła się z pieczeniem przez dwa tygodnie. Od tamtej pory postanowiła dać sobie spokój z opalaniem i dobrze.

Amelia Bones – tak, to nazwisko zapewne zna każdy w szkole. A jeśli nie zna, to chociaż kojarzy. Wielka aktywistka, ambitna, pewna siebie, nietolerująca porażek - tak w skrócie można by było ją opisać i jako taką osobę zapewne zna ją większość uczniów i nauczycieli Hogwartu. Ale czy to wszystko, co można o niej powiedzieć? Nie, zdecydowanie nie.
Amelia może z daleka wygląda jak ułożona panna z dobrego domu i można powiedzieć, że jest z tego zadowolona, bo na właśnie takiej opinii najbardziej jej zależy. Naprawdę jednak poza lekcjami, w dormitorium, w rodzinnym domu lub w gronie oddanych przyjaciół nie pozostaje nic z tej poważnej, zasadniczej dziewczyny. Ma całkiem przyzwoite poczucie humoru, ale dane jest o tym wiedzieć tylko osobom znajdującym się w gronie ludzi, którzy zdobyli jej zaufanie, o co wcale nie jest tak łatwo. Choć z natury jest spokojna uwielbia czasem poskakać, potańczyć, powariować, jak każda dziewczyna w jej wieku. Poza tym - za Chiny się do tego nie przyzna – często marzy o prawdziwej miłości, jest to jej drugi priorytet po zdobyciu pracy w Ministerstwie Magii.
Ambicja – to słowo, które bezpośrednio jest z Amelią kojarzone (no i też trochę z jej sową, która ma tak na imię). Panna Bones tak uparcie dąży do celu, że nie wiadomo właściwie czy powinno się określać to jako zaletę czy wadę. Kiedy postawi przed sobą jakiś cel nie może jej się nie udać go osiągnąć – po prostu nie może! Krukonka bardzo boleśnie znosi wszelkie porażki i już dawno zrozumiała, że aby uniknąć tego uczucia należy... po prostu unikać przegranej.
Nadzwyczaj inteligentna i błyskotliwa to nie cechy wygórowane. Amelia naprawdę odznacza się ponadprzeciętną jak dla jej wieku inteligencją, szybko się uczy i zapamiętuje wiele rzeczy. Tak, ma naprawdę fotograficzną pamięć, godną pozazdroszczenia. Ma głęboko w nosie czystość krwi. Mimo wszystko niektórym może wydawać się lekko sceptyczna i zimna, ale to tylko pozory. W swoich decyzjach jest stanowcza i jest gotowa bronić swoich idei. Niestety, ma skłonność do ignorowania wszelkich uwag i zastrzeżeń dotyczących jej zachowania i stylu bycia, jest przekonana o swoich racjach i jak coś sobie wbije do głowy to ciężko wyprzątnąć to z jej umysłu. Amelia ma głowę na karku i umie znaleźć wyjście z wielu trudnych sytuacji.

Historia Amelii nie jest ani spektakularna, ani nadzwyczaj ciekawa, żeby nie powiedzieć nudna.
Urodziła się 15 kwietnia sześćdziesiątego roku w pełnej, czystokrwistej rodzinie, jednego dnia z bratem Edgarem.  Od początku Amelia była tą bardziej rozpieszczaną, częściej chwaloną i przytulaną, co nie zmieniało faktu, że jej stosunki z bratem były całkiem niezłe. W dzieciństwie Amelia bywała złośliwa, ale na szczęście przeszło jej to z momentem, kiedy rodzice uznali, że nie powinni rozpieszczać córki tak bardzo i że tylko jej w ten sposób szkodzą. Od tamtej pory w wieku kilkuletniej dziewczynki zaszła zmiana, okrutnie dla niej drastyczna. Nie była już chwalona za byle co, skończyło się wchodzenie do łóżka rodziców w środku nocy i najgorsze: musiała nauczyć się dzielić z Edgarem, bo wcześniej dzieci miały wszystko oddzielnie. A jednak – ta wielka reforma odbiła się dobrze na charakter Amelii. Z kapryśnej, rozpieszczonej, marudnej dziewczynki wyrosła odpowiednio pewna siebie, znająca swoje miejsce, potrafiąca się dzielić i pracowita panna.
Moment, w którym dostała list z Hogwartu był jednym z najważniejszych w jej życiu. Do dziś pamięta moment, w którym razem z bratem otwierali niecierpliwie swoje koperty. Pamięta też dobrze, jak zawarła z nim dosyć dziwny pakt, głoszący, że nieważnie do jakiego domu trafią i tak będą dla siebie oparciem. Pakt ten został naturalnie dosyć szybko zniesławiony i złamany, przez: a) rozdzielenie ich do różnych domów i b) różnicą pomiędzy ich charakterami, planami i preferencjami, co skutkowało częstymi kłótniami. I tak przerwała się bliźniacza więź łącząca ich od małego. Skończyło się na tym, że nawet się unikali przez pewien czas.
Amelia przez pierwsze dwa lata nauki cały swój czas (nie licząc jedzenia i spania) poświęcała na przygotowanie się do lekcji, pisania niezmiernie długich esejów i przede wszystkim kucie. Potem jednak zdała sobie sprawę z tego, że nie potrzebuje tego wszystkiego. Doskonała pamięć sprawiała, że wszystkie ważne informacje wynosiła z lekcji, a potem wystarczyło jej tylko przeczytać temat raz czy dwa w dormitorium. Panna Bones w szkole nie miewa raczej problemów z prześladowaniami i groźbami. Tak, czasem jakiś ślizgoński czubek zaczepi ją lub chwilę podokucza, ale to przecież nic takiego.

- kiedyś pisała pamiętnik, ale przestała dwa lata temu, bo jej się to znudziło;
- zna angielski, francuski i szkocki, i uczy się włoskiego;
- jej miłość to Upiorne Wyjce;
- uroczyście przysięgam, że knuję coś niedobrego .