Spojrzenie Diarmuida wyrażało w tej chwili nieskończenie wiele emocji; rozbawienie, politowanie, złośliwa drwina... Na czele z pewną dozą zaskoczenia, to właśnie te trzy wyróżniały się na tle niesamowitego błękitu. Usta mężczyzny wykrzywił uśmiech, a łyżeczka, którą właśnie mieszał kawę, obijała się dźwięcznie o ścianki kubka, gdy auror – zapewne niezbyt ładnie, acz skutecznie – niewerbalnie uprzykrzał swojemu bratu życie.
- Zaprosiłem Amelię. Pomyślałem, że mógłbyś chcieć, aby ci o tym przypomnieć. Mówiłem ci wieczorem, ale chyba byłeś zajęty czymś innym... - zauważył wreszcie, leniwie przerzucając strony czytanej gazety.
Nie skomentował jego wczorajszego stanu, choć Carney najwyraźniej nie miał pojęcia, że mężczyźnie udało się przyłapać go na powrocie do domu. Z drugiej strony nawet półgłuchy i półślepy pies dozorcy dostrzegłby zataczającego się na dziedzińcu chłopaka – młody Gryfon nie był mistrzem dyskrecji, o zachowaniu ciszy i spokoju nie wspominając.
Teraz zaś wyglądał jakby zamierzał usnąć na siedząco, wpadając przy tym nosem prosto w kubek z herbatą. Diarmuid nie zamierzał do tego dopuścić, chociażby z czystej złośliwości: bogate doświadczenia wyniesione ze szkolnego dormitorium i szkoleń aurorskich podpowiadały mu, że Carney wypił poprzedniego wieczoru wystarczająco dużo, by teraz słyszeć jak ślimaki suną po kamieniach po zewnętrznej stronie muru. To było dostatecznie dobrym powodem, by nie robić mu awantury, ale równocześnie stanowiło doskonałą okazję do ukarania bezmyślnego szczeniaka bez sprowadzania się do braterskiego autorytetu. Zwyczajnie dzwonił łyżką w kubek i czerpiąc z tego niesamowitą satysfakcję obserwował pobladłą twarz, cienie pod oczami i przerażenie, rozkwitające w oczach Carney’a, gdy ten wreszcie zdołał skupić się wystarczająco mocno, by spośród tupotu wędrujących mrówek i huraganu panoszącego się pośród liści wymuskać tych kilka kluczowych słów, które najwyraźniej podziałały otrzeźwiająco.
Auror uniósł brew, odkładając Proroka na blat stolika i uniósł kubek do ust, pociągając solidny łyk słodkiej jak nieszczęście kawy. Dopiero gdy znów go odstawił, na jego wargach zamigotał złośliwy uśmieszek.
- Boisz się swojej narzeczonej, Carney? To tylko dwa tygodnie, nic, czego nie robiliście wcześniej. Przeżyjecie. – odchylił się na krześle, wyciągając z kieszeni własnego szlafroka paczkę papierosów. Odpalił jednego pstryknięciem palców, zaciągnął się mocno i dmuchnął dymem prosto w brata, który wyglądał jakby miał postradać zmysły i spodnie ze strachu.
- I nie będę niczego odkręcać. Zawsze wracaliście do Hogwartu razem, nie widzę powodu, dla którego miałoby się to zmienić. Chyba, że chcesz mi może coś powiedzieć... – zasugerował z pozoru łagodnym tonem, na dnie którego czaiła się drwina.

- Właściwie, to jestem tu już od jakiegoś czasu. Ale jeśli moje towarzystwo uwłacza twojej czci, ze źle skrywanym żalem wrócę do domu, Car.
Jeszcze poprzedniego dnia widziała się z Regulusem w Londynie, spacerowała po zalanych słońcem ulicach, starając się nie troszczyć o nic, nie przejmować niczym. Obóz pozostawił po sobie przyjemne echo zmęczenia i niedosytu, choć wiedziała, że jej kompani z domu Węża byli w większości znudzeni i poirytowani, gdy wybierali się do domów za pomocą świstoklików. Teraz zaś stała w drzwiach prowadzących do salonu, opierając się nonszalancko o framugę i z uśmiechem wyrażającym wymieszane w nieproporcjonalnych ilościach rozbawienie i kpinę przypatrywała się młodszemu z braci, uprzednio puszczając do Diarmuida oczko. Ze starszym Ua Duibhne zawsze miała o wiele lepszy kontakt niż ze swoim narzeczonym, dlatego też przyjęła jego zaproszenie bez zastrzeżeń. Zawsze spędzała w Fiannie ostatnie dwa tygodnie wakacji, od kiedy tylko pamiętała bawiła się w ogrodach posiadłości, w stajni, wspinała się na mury i chowała w komnatach, uciekając przed Carem. Z młodszym z braci... Cóż. Lubili się z Carney'em, nie mogła zaprzeczyć, jednak ich charaktery i spojrzenie na świat rozmijały się w punkcie, do którego nie można było już zawrócić. Przez jakiś czas sądziła, że go kocha, szybko jednak zorientowała się, że jest to jedynie lustrzane odbicie uczuć, jakie chłopak żywił do niej - lub chciała, by właśnie tak wyglądała prawda. Utknęli więc w tym dziwnym układzie, który nie był na rękę przynajmniej jednej ze stron, ale czy mieli inne wyjście?
Brooklyn odetchnęła głęboko, zakładając ramiona na piersi i podchodząc bliżej; w miarę, kiedy się zbliżała, Diarmuid powoli odsuwał się od stołu, składał gazetę i podnosił się z krzesła, by jedynie przelotnie musnąć wargami czoło dziewczyny i opuścić salon, zostawiając młodych samym sobie.
Nim dziewczyna zdążyła zająć zwolnione przez aurora miejsce, powietrze zafalowało, a po chwili, z głośnym trzaskiem, tuż obok niej wylądował skrzat w eleganckim uniformie, dzierżąc tacę z dzbankiem, filiżanką i talerzykiem ciastek. Dzwonek na jego czapce kiwał się zawadiacko.
Nalał Amelii herbaty, skłonił się nisko, zostawił ciasteczka i tyle go było widać. Brooklyn uniosła brwi, rozbawiona, a później - słodząc herbatę - uniosła wzrok na Carneya. W jej brązowych tęczówkach migotało to samo rozbawienie, które wcześniej obejmowało niebieskie oczy Diarmuida; wierzyła aurorowi na słowo, jednak nie podejrzewała, że najmłodsza latorośl zamieszkująca posiadłość naprawdę doprowadziła się do tak opłakanego stanu.
- Wypiję herbatę i wrócę do siebie, jeśli moja obecność sprawia ci przykrość, kochanie - powiedziała, wyraźnie akcentując ostatnie słowo, a potem - obdarzywszy osłupiałego Gryfona słodkim uśmiechem - zamieszała herbatę dzwoniąc łyżeczką o delikatną porcelanę.
Bardzo, bardzo głośno.

- Och, planowałam, ale nie jestem do końca przekonana, czy mój pobyt tutaj jest absolutnie tym, czego chcesz, Car. Jesteś jakiś blady, wymęczony... Czyżby pięć minut w moim towarzystwie odbierało ci wszelką chęć do życia? - ciemne łuki brwiowe uniosły się lekko, nadając twarzy dziewczyny uprzejmy wyraz zaskoczenia i troski, choć jej dłoń wciąż obijała łyżeczką filiżankę, wygrywając na niej potępieńczego marsza dla tych, co nie znali umiaru - Może naprawdę wyjdę? Albo wezwiemy magomedyka? Nie można pozwolić, byś w tak młodym wieku zapragnął kłaść się do grobu, a dokładnie tak wyglądasz - dodała po chwili, wyciągając dłoń i pocieszająco gładząc Gryfona po ramieniu, z trudem próbowała zapanować nad wybuchem wesołości.
Nie wytrzymała wreszcie, odłożyła łyżeczkę i schowała twarz w dłoniach, zanosząc się przepełnionym najprawdziwszym rozbawieniem śmiechem; radosny dźwięk unosił się w pomieszczeniu, wirował energicznie w powietrzu, wypełniał wszystkie kąty, a Brooklyn chichotała jak szalona przez kilka długich chwil. Gdy wreszcie się opanowała, na jej policzki wstąpił rumieniec, a brązowe oczy zwilgotniały wyraźnie od łez; posłała Carney'owi krótkie spojrzenie i znów zachichotała.
- Nie wiem, ile wczoraj wypiłeś, ale sprawiasz wrażenie kogoś, kto jedną nogą jest po drugiej stronie - wykrztusiła wreszcie z bezlitosną szczerością, wkładając rękę do kieszeni sięgającej kolana, ogniście czerwonej spódnicy. Po chwili podsunęła chłopakowi pod nos fiolkę; szkło powitało drewniany blat stołu z cichym stukotem, a uwolniona stanowczym ruchem kciuka zatyczka odskoczyła posłusznie, wyswobadzając intensywny zapach ziół.
- Łyknij. Będzie ci lepiej. I na litość Merlina, idź pod prysznic - powiedziała, nieco już spokojniejsza, choć na jej wargach wciąż krążył drwiący uśmieszek.
Carney nie wyglądał na kogoś, kto miał doświadczenie z alkoholem; Gryfoni zdecydowanie bawili się grzeczniej niż Slytherin, w ich ukrytym przed światem dormitorium. Ślizgoni wiedzieli co znaczy dobra zabawa i wiedzieli, że jeśli dobra ma być wyśmienitą - trunki muszą być obecne. Nikt poniżej VI rocznika nie miał co prawda wstępu na te radosne libacje, jednak wystarczył rok regularnego imprezowania w gronie najbardziej rozbestwionych mieszkańców Hogwartu, by Lyn nabrała wystarczająco dobrej odporności.
I konkretnego mistrzostwa w przygotowywaniu odtrutki na kaca.
Jeszcze przez kilka chwil przyglądała się chłopakowi, który wiele lat temu został jej przyrzeczony, a później wstała od stołu i - poświęciwszy moment na siłowanie się z przeraźliwie długimi, ciężkimi zasłonami - wpuściła do salonu sierpniowe, południowe słońce. Długie włosy zatańczyły na jej plecach, gdy podskakiwała, próbując dosięgnąć do zawiasu, przytrzymującego okiennice w zamknięciu, a kiedy wreszcie z okrzykiem triumfu wyswobodziła go z potrzasku, do pomieszczenia zawitał powiew ciepłego, świeżego powietrza z zewnątrz.
Zadowolona usiadła na parapecie, wychylając się niebezpiecznie do tyłu by zobaczyć co ciekawego dzieje się na dziedzińcu, a potem znów przeniosła wzrok na młodszego z dziedziców, unosząc brew.
- Jeszcze tu jesteś? Mam iść z tobą?

Odwróciła głowę od Gae, wylegującego się leniwie w ogromnej plamie słońca na rozgrzanych kamieniach, gdy drzwi do salonu otworzyły się kilkanaście minut później, a Carney - aparycją i zapachem przypominający istotę zdolną do kooperacji z życiem bardziej, niż przedtem - wkroczył do środka. Na jej ustach zaigrał uśmiech, tym razem jednak oszczędziła chłopakowi złośliwego komentarza, przyglądając mu się leniwie; szczupłe, długie nogi, wąskie biodra, ramiona, które z czasem nabiorą odpowiedniej szerokości i siły, krótkie, ciemne włosy, wciąż jeszcze wilgotne i te niesamowicie brązowe oczy. Tak, młodszy Ua Duibhne mógł się podobać, a choć nie był uderzająco podobny do swojego brata, nie sposób było nie brać ich za rodzeństwo. Brooklyn dawno już zdążyła zauważyć, że obu braci cechuje pewnego rodzaju miękka zgrabność, jakaś subtelność w ruchach, gibkość, której ciężko było im nie pozazdrościć. Czasem zastanawiała się jak to możliwe, że ktoś o gabarytach Diarmuida potrafi poruszać się w ten sposób, w jego przypadku jednak można było usprawiedliwić ową anomalię sprawowanym z pasją zawodem. Carney z drugiej strony nie był w żadnym razie typem sportowca czy zabijaki, a mimo to potrafił powtarzać tą sztukę w sposób naturalny i swobodny.
Gdy usiadł obok podciągnęła kolana do klatki piersiowej i objęła je ramionami, odwracając głowę w bok.
- Obóz był szaleństwem. Prawdziwym szaleństwem. Nie miałam czasu na spokojny sen, a co dopiero na rozmowy... - urwała, przygryzając wargę, a potem uśmiechnęła się smutno - Właściwie na nic nie miałam czasu, jeśli mam być szczera. A wakacje? Cóż. Spędziłam je głównie sama. Później z Blackiem. Później na zaręczynach Carrowa, które były prawdziwą męką, ze względu na scenę, jaką Alecto pozwoliła sobie... Zresztą. Nieważne - parsknęła wreszcie, zeskakując z parapetu i zerkając na Gryfona.
- Myślę, że przebywanie w czterech ścianach w taką pogodę jest niewybaczalne. Przejdźmy się - zaproponowała, wyciągając do niego dłoń.
Wiedziała, że najprawdopodobniej spróbuje drążyć temat, choć w jej oczach wcale nie był taki istotny. To, o czym nie chciała mówić, to, co wyprowadzało ją z równowagi od lipca i kłuło najbardziej, schowane było o wiele głębiej. Liczyła jedynie na to, że uda się ominąć kwestię urodzin, których nie było i rozgoryczenia, jakie skrywała pod swobodnym uśmiechem, gdy wpatrywała się w chłopaka wyczekująco, a przeciąg tańczył w jej włosach jak gdyby nigdy nic.

Zmarszczyła brwi, zerkając na Gryfona z zaskoczeniem, kiedy skurcz niezadowolenia przemknął po jej twarzy i przyciemnił czekoladowe tęczówki. Opuściła rękę powoli, zaciskając ją w pięść, jednak nie oderwała oczu od Carney'a, dokładnie wsłuchując się w tembr jego głosu, gdy nieuważnie, być może niepotrzebnie, acz stanowczo poruszał tą częścią jej myśli, do których wcale nie chciała wracać. Do których wracanie sprawiało, że zaczynała się zastanawiać, a to zwykle skutkowało nieprzespaną nocą.
Cofnęła się odruchowo, zakładając ramiona na klatce piersiowej w obronnym odruchu, choć uśmiech na twarzy chłopaka nie zwiastował ani ciosu, ani kolejnego żądania, które mogłoby wywołać chęć ucieczki. Ślizgonka zacisnęła zęby, odwracając wzrok w drugą stronę i przygryzła wargę, wzdychając z irytacją.
- Wyglądam na szczęśliwą, Car? Naprawdę? - spytała wreszcie, wbijając w niego ostre spojrzenie, robiąc kilka kroków do przodu, zmniejszając odległość między nimi do minimum. Zapach mydła i perfum uderzył ją w nos, źrenice rozszerzyły się nieznacznie, gdy zmarszczyła znów brwi, dostrzegając wyraźnie ślady nieszczerości w wygiętych wargach i oczach Gryfona.
- Doszedłeś do zaskakująco nowych dla mnie wniosków. Nie zerwę zaręczyn. Sam to zrób, jeśli chcesz - burknęła jeszcze, wymijając go i opuszczając salon przez drzwi, które uczynnie dla niej przytrzymywał.
Na schodach prawie biegła, czując duszącą, gryzącą od środka potrzebę by wydostać się na świeże powietrze. Pchnięcie frontowych drzwi z wystarczającą siłą wystarczyło, by zalała ją fala słońca, a zapach trawy, liści, wody i suchej ziemi dotarł do zmysłów z pełną siłą. Odetchnęła, wciąż czując buzującą w żyłach złość i obejrzała się, sprawdzając, czy Carney wciąż za nią podąża. Widząc, że brunet nie rezygnuje - co zresztą nie zdarzało mu się prawie nigdy - przewróciła tylko oczami, ale obdarzyła go krzywym uśmieszkiem. Nie zamierzała zgrywać urażonej primadonny, nie leżało to w jej naturze i byłoby krzywdzące względem chłopaka, który przecież tak się starał, by zapewnić jej to, czego chciała.
Tylko co to właściwie było?
- Sam zgodziłeś się na ten układ, Car - stwierdziła nagle, ni z tego, ni z owego, gdy zbliżyli się do pozbawionego balustrad mostku, wygiętego w łuk nad czymś, co w zamierzchłych czasach musiało być fosą. Woda była w niej czysta i krystalicznie przejrzysta, a wszelkie właściwości obronne zniknęły na przestrzeni lat, pozostawiając zbiornik wodny przed wyborem, który wyborem właściwie nie był - wyschnąć, albo ładnie wyglądać. Najwyraźniej wybrał to drugie.
Nachyliła się nad krawędzią, zerkając w swoje odbicie i znów przeniosła spojrzenie na Gryfona.
- Zgodziłeś się po tym, jak o mały włos się nie pozabijaliśmy. A teraz żądasz, żebym to ja podjęła decyzję? Dlaczego ty jej nie podejmiesz? - uniosła brwi, siadając na rozgrzanych kamieniach i zwieszając nogi w dół. Do powierzchni wody wciąż było dość daleko, a kiedy już się do niej dotarło, do dna wciąż pozostawało kilka metrów.
- Zresztą, może zanim wdamy się w dyskusję, która obojgu nam totalnie spieprzy cały dzień, opowiesz mi jak minęły twoje wakacje? Nie licząc oczywiście poranka w świcie tupoczących mrówek.

Parsknęła jak kotka, zrywając się na równe nogi i zaciskając dłonie w pięści; jej oczy ciskały gromy, gdy stała naprzeciwko Gryfona, spojrzeniem łowiąc jego wzrok. Nie uśmiechała się już, a chociaż dzieliło ich jedynie kilka centymetrów wzrostu, chociaż musiała nieznacznie zadzierać głowę, by spojrzeć Carney'owi w oczy, nie wyglądała wcale na kogoś kto zamierza poddać się łatwo i bez słowa.
- Nie masz pojęcia, czy to ma jakiś sens, czy nie, więc próbujesz zwalić odpowiedzialność za ostateczną decyzję na mnie, tak? - syknęła, dźgając go palcem w klatkę piersiową; zmarszczyła lekko nos, pogardliwie, drwiąco wyginając wargi w parodii uśmieszku, choć nie objął on brązowych oczu - przypominam ci, to była twoja propozycja, twój układ, więc teraz to twój problem! Ja nie zamierzam przechodzić tego samego co Regulus, nie zamierzam zostać porzuconą narzeczoną, wysłuchiwać litościwych słów i zbierać kwiatów kpiących spojrzeń tylko dlatego, że próbowałeś dać mi wolność! I o dziwo, nie chcę tego też dla ciebie, chociaż czasem się zastanawiam, czy na to zasługujesz, skończony idioto! - cofnęła się, zaciskając usta, odwróciła, wplątując palce we włosy i robiąc kilka kroków przed siebie, jakby zastanawiała się, czy ucieczka nie jest dobrym wyborem.
Nie byłaby jednak sobą, gdyby teraz odeszła.
- Oddalamy się od siebie, bo nigdy nie ma cię w pobliżu. Taka jest prawda. Czy to Uriah, czy Black, byłeś gdzieś w okolicy? Zdecydowałeś się na zrobienie czegokolwiek? Tkwimy w tej... wspólnej decyzji od dobrych dwóch lat. Nie jestem dzieckiem, potrzebuję czegoś więcej niż koleżanek do paplania, a skoro ty nie przejawiałeś NAJMNIEJSZYCH nawet oznak zainteresowania, miałam czekać jak mniszka na zbawienie? - gdy znów na niego spojrzała, w brązowych oczach rozkwitała cała gama emocji, od irytacji, przez rozgoryczenie i nietypową dla dziewczyny bezradność. Opuściła ramiona, podchodząc bliżej, zaciskając palce na jego koszuli, opierając czoło o policzek Carney'a. Jej serce łomotało głośno i szybko.
- Przyszło ci kiedyś do głowy, że po prostu czekam aż coś zrobisz? Aż mnie dotkniesz? Zauważysz? - zniżyła głos do szeptu, przymykając oczy i wzdychając głęboko - Pomyślałeś, że może po takim czasie od ustalenia granic można spróbować kolejny raz? Jedyne, co dla mnie masz, to oskarżenia i pretensje, że jestem szczęśliwa z kimś innym. A jak mam być szczęśliwa z tobą, skoro nigdy nie wyraziłeś wprost chęci na to, by spróbować od nowa? Nie jestem wyrocznią. Nie czytam w myślach, Car.

Młody Ua Duibhne doszedł dziś do jednego, zaskakującego go wniosku, chociaż dla wielu było to oczywiste - kobiety są z innej planety.
- Starałem się przestrzegać zasad naszego układu, to wszystko - odparł, gdy Amelia wyrzuciła z siebie to, co najwyraźniej leżało na jej sercu bardzo długi czas i strasznie ciążyło.
Przecież gdyby wiedział, gdyby dała mu choć znak, że to, co ustalili, można odrzucić i spróbować być razem, naprawdę RAZEM, zrobiłby to od razu! Nie chciał ingerować w jej, jak widać pozornie, poukładane życie uczuciowe. Nie chciał okazać się egoistą, a i tak wyszedł na tego złego.
Puścił mimo uszu uwagę na temat kpiących spojrzeń związanych z zerwaniem zaręczyn, choć w jego głowie na moment zakwitła myśl, że może o to jej własnie chodzi - o wstyd, którego chciałaby uniknąć, a nie tak naprawdę o niego i jego uczucie. Miał jednak swoje demony, swoje wątpliwości. Odgonił je tak szybko, jak było to możliwe. Trzeba spróbować wejść do wody, by nauczyć się pływać. Skoro ta rozmowa ma już miejsce, skoro jedno drugiemu wygarnęło, a panna Lowsley odsłoniła się z tym, co, jak sądzi, czuje, Carney postanowił postawić wszystko na jedną kartę. Wóz albo przewóz, nie spróbuje, to się nie przekona.
Odsunął dziewczynę od siebie, delikatnie, po czym ujął jej podbródek w dłoń i spojrzał w ciemne tęczówki. Przysunął twarz do jej twarzy, początkowo trochę nieśmiało, by po chwili przyłożyć swoje usta do warg Ślizgonki i pocałować ją, z taką dozą czułości, jaka tylko w nim tkwiła. Obydwie ręce Gryfona spoczywały na jej talii w taki sposób, jakby nie zamierzał już nigdy wypuścić Lyn.
- Zostaw Blacka. - powiedział, gdy wreszcie się od niej odkleił. - Wróćmy do Hogwartu razem... - złożył jej propozycję i znów ucałował, tym razem dosłownie na sekundę, ledwie muśnięcie. - Dajmy sobie szansę.
Wziął Amelię na ręce, podniósł ją, lekką niczym piórko i usadził na balustradzie mostku. Objął ją ponownie i czekał na odpowiedź niemal jak na wyrok.

Uniosła dłonie, wplątując je w ciemne włosy i odwróciła się do niego plecami ze śmiechem, który nie miał nic wspólnego z wesołością; pusty, gorzki grymas, reakcja na jego zapewnienia o kierowaniu się jedynie dobrem ich umowy.
- Tak uważasz? Tak sądzisz? To właśnie robiłeś? – spytała z rozbawioną drwiną, a w jej głosie rozbrzmiało coś tak boleśnie ściskającego gardło, że sama na moment zamilkła, opuszczając ramiona i wbijając w Carney’a niemal niewidzące spojrzenie.
Wiedziała, że ich życie nie jest tak łatwe, jak oboje mogliby tego chcieć. Że za zasłoną pozornie ułożonych emocji, zaszufladkowanych i posegregowanych uczuć, reakcji, zdarzeń, wspomnień, planów, każdego drobnego szczegółu, który udało się zarejestrować umysłem, kryje się studnia bez dna zawierająca te wszystkie słowa, których nikt nie odważył się nigdy wypowiedzieć, wszystkie gesty, których wykonanie kosztowałoby tyle poświęcenia, że nikt nie miał siły, by się na nie porywać.
Wiedziała, że najłatwiej byłoby wypuścić Carney’a z uścisku, pozwolić mu odejść tak, jak sobie tego życzył, zapomnieć o sprawie i skupić się na Blacku; stalowoszare tęczówki były tak różne od brązowych oczu, wpatrujących się w nią ze złością, wyczekiwaniem. Z nadzieją. Regulus i Carney stanowili swoje idealne przeciwieństwa, a jednak obaj twierdzili, że czują do niej coś więcej – co do Amelii, sama nie była pewna. Nigdy nie powiedziała żadnemu z nich tego nie-magicznego, a jednocześnie najbardziej zaklętego słowa na świecie; nigdy nie powiedziała, że kocha. Nie poważyła się na to, niepewna własnych uczuć, zagubiona pomiędzy nimi od kiedy tylko pamiętała, skupiona na próbach rozsupłania węzła, którego nie sposób było rozsupłać, a który zawierał wszystkie jej obawy, żale, nadzieje i szanse, jakie jeszcze można było stracić.
Zapewne bezpowrotnie.
Być może dlatego kiedy się odsunął, kiedy dotknął palcami jej podbródka i wreszcie; kiedy pocałował ją niepewnie, powoli, nachylając się i przysłaniając dziewczynie światło słońca, by podzielić się dawką czułości, Ślizgonka nie odepchnęła go.
Być może dlatego odetchnęła tylko cicho, gdy ich usta spotkały się w pocałunku, a później uniosła ramiona by wpleść smukłe palce w ciemne włosy Carney’a, wciąż jeszcze wilgotne po prysznicu, przyjemnie miękkie, pachnące świeżością.
A mogło zdarzyć się też tak, że jej reakcja była odpowiedzią na wszystkie podświadome modlitwy serca, które przy Gryfonie niespodziewanie zabiło mocniej, poderwało żołądek, opanowało kolana sprawiając, że zmiękły niczym na kartach jakiegoś wyjątkowo ckliwego romansu, pozwalając pannie Lowsley na poznanie uczucia zupełnie odmiennego od czystego pożądania i fascynacji, jakie czuła przebywając z Blackiem.
Odpowiedziała na pocałunek chętnie, z początku nieporadnie, zaskoczona i niezbyt pewna o stosowności tego zajścia; kiedy odsunął się, kiedy złożył jej propozycję, a w brązowych oczach nie pojawiła się nawet iskra rozbawienia, kiedy jego dłonie ujęły ją w talii i z zaskakującą siłą, o jaką go nie podejrzewała, uniosły szczupłe do góry, nie wiedziała już czy pozorne i niepozorne powinno być właściwe czy nie. Wiedziała jednak, że czuje do Gryfona więcej, niż podejrzewała, a kiedy pocałował ją kolejny raz, przesunęła palcami po jego karku i schowała twarz we włosach, pochylając się by objąć chłopaka, przytulić go do piersi.
- Daj mi czas. Po prostu daj mi czas. Uporam się z tym, przysięgam – wyszeptała jedynie, nim sama sięgnęła po kolejny pocałunek, niespodziewanie czując jak jej ciało opanowuje ulga, a umysł uwalnia się od tysiąca niepotrzebnych myśli.
- Kocham cię.

[z tematu]
(w prezencie na święta dla wszystkich szipiących tego szipa ;))