To wina dekoncentracji i zmęczenia. Nic innego nie wyjaśniało, dlaczego znająca się przecież na rzeczy panna Annesley nie dostrzegła wcześniejszych znaków ostrzegawczych i tak po prostu dała się oparzyć. Podobne wypadki jej się nie zdarzały, po prostu nie i już. Zawsze wiedziała, co należy dodać do eliksiru żeby otrzymać pożądany wywar, zawsze umiała odmierzyć odpowiednie ilości poszczególnych składników, zawsze wiedziała, kiedy należy zdjąć kociołek z ognia, by wszystko wyszło jak trzeba. Ale nie tym razem. Tym razem naczynie wprawdzie jej nie eksplodowało, ale przygotowywana mieszanina wyrwała się na wolność w postaci wrzącej fontanny, swym gorącym pocałunkiem muskając także prawą dłoń i połowę dziewczęcego przedramienia.
Z takimi przypadkami zazwyczaj radziło sobie Skrzydło Szpitalne, teraz jednak coś poszło nie tak. Tu również w grę wchodzić mogło wyczerpanie Puchonki - działające zazwyczaj eliksiry na poparzenia i te neutralizujące toksyczny wpływ co niektórych eliksirów tym razem nie dały pożądanych efektów. Ręka panny Annesley wciąż bolała jak diabli, skóra zaczerwieniła się nieładnie i parzyła przy każdym dotyku. Werdykt? Bez wizyty w Szpitalu Św. Munga się nie obędzie.
Po raz pierwszy w swej całej karierze Irlandka opuściła więc eliksiry przed czasem, jako ofiara własnej nieuwagi. Czerwona na twarzy, zawstydzona i zła jednocześnie spoglądała na nieudolność szkolnych medyków, z rosnącymi obawami przyjmując wiadomość o konieczności wyprawy do specjalisty. Och, tylko tego jej było trzeba! Czyż nie wystarczy samo upokorzenie? I to, że tak bardzo bolała ją ręka? I może jeszcze ten wyraz szczerej troski w oczach starszego brata, Darcy'ego, który stawił się w Hogwarcie by towarzyszyć młodszej Annesley'ównie w tym nieprzyjemnym doświadczeniu, jakim miała być wyprawa do kliniki? Cóż, najwyraźniej nie wystarczyło.
Teraz więc Claire siedziała skulona na jednym z krzesełek w poczekalni wbijając nieobecne, pełne niepokoju spojrzenie w prowizoryczny opatrunek założony jej w Skrzydle. Nasmarowana maściami łagodzącymi skutki oparzenia i napojona eliksirem przeciwbólowym czekała na uzdrowiciela jak na skazanie. Zresztą, tu nawet jeden lekarz nie mógł zaradzić - musiało dwóch. Skierowana na oddział zatruć eliksiralnych miała być poddana również ocenie przez uzdrowiciela bardziej ogólnego, czy aby na pewno kociołek nie zrobił jej krzywdy, czy w żadnym fragmencie drobnej ręki nie tkwi żaden samotny fragment naczynia.
- Nie patrz tak na mnie, Darcy - burknęła cicho, wyłapując kolejne troskliwe spojrzenie brata. Wiedziała, że jest dla niego oczkiem w głowie - i tak samo on był dla niej. Teraz jednak drażnił ją doprowadzając do myśli, że może lepiej byłoby, gdyby czekała tu sama. Albo z jakimś nauczycielem. Albo z którymś z Gallagherów, na przykład. Z kimś, komu na niej nie zależało.'
Darcy westchnął ciężko i pokręcił głową nic nie mówiąc, a Claire znów wróciła do apatycznego wpatrywania się w pierwszy, mający niebawem ulec wymianie opatrunek.
Wszystko się koncertowo spieprzyło, drodzy państwo. Wszystko.

Gdy na horyzoncie pojawiła się rudowłosa uzdrowicielka, zmierzająca w dodatku wyraźnie ku niej, skulonej w kącie Claire Annesley, Puchonka zdążyła dotrzeć do standardowych ostatnio dwóch wniosków - po pierwsze: sama się skrzywdziłaś, Annesley i po drugie: dla Gallagherów lepiej byłoby, gdybyśmy się już nigdy nie spotkali. Jedno z drugim było oczywiście ściśle powiązane, ale nad specyfiką tych powiązań zastanawiać się już - przynajmniej tym razem - nie miała kiedy.
Całe powitanie przesiedziała w posępnym milczeniu, nijak nie zareagowała też na prędkie ucięcie tematu. Darcy, jasna sprawa, coś tam próbował powiedzieć, jakoś zaprotestować, zapewne wprosić się do gabinetu - Claire jednak uciszyła go jednym znaczącym spojrzeniem. Na brodę Merlina, Darcy, nie rób scen. I najlepiej to wróć już do domu. Doskonale odczytując przekaz najstarszy z rodzeństwa Annesley'ów popukał się tylko w głowę, tak czy inaczej oklapł potulnie na pobliskie krzesło i zastygł. Herbaciarnia herbaciarnią, nie zapowiadało się jednak na to, by przejęty chłopak gdzieś się wybierał. Cóż. Tyle dobrego, że chociaż spotulniał, nie?
Claire natomiast grzecznie pomaszerowała za uzdrowicielką, starając się nie koncentrować na tym, co za chwilę będzie się działo - czyli że będzie pacjentką. Sama mając niepodważalne ciągoty do uzdrawiania Klara miała zasadniczy problem z byciem po drugiej stronie frontu - bardzo, ale to naprawdę bardzo się szpitali bała. Wizja bycia pacjentką sprawiała, że w sarnich oczach pojawiał się najczystszy lęk. Zwalczała go, oczywiście, zwalczała tym silniej, im więcej osób jej bliskich miała obok siebie. Bo przecież jej rodzina - pojęcie bliscy w tej chwili właśnie do tego się sprowadzało - i tak się martwią, po co więc ma im dokładać jeszcze swój własny lęk? Niee, nie, nie, tak się po prostu nie robi. Annesley póki mogła póty zgrywała więc twardszą niż była, zrzucając maskę dopiero tam, gdzie nikt z troszczących się o nią ludzi jej nie widział.
Czyli, na przykład, za drzwiami gabinetu lekarskiego. Siadając na wskazanym krzesełku ułożyła pulsującą bólem rękę na blacie stolika zabiegowego (jakieś okruchy rozsądku i zdobytej wiedzy medycznej podpowiadały jej, że tak należy, żeby krew nie spływała ciągle do i tak opuchniętego, drażliwego miejsca) i odetchnęła cicho.
- Na zajęciach warzyliśmy miksturę bezlęku... - Tłumaczenie, że wcale nie robili tego całą grupą, że na próbę sporządzenia tego wywaru pozwolono tylko niektórym byłoby zbyt czasochłonne, Claire szybko więc sprawę uogólniła. - ...i coś pomieszałam. Może ilość składników, albo też zamieszałam nie tak, bo... W każdym razie, zagotowało mi się. - Wzruszyła lekko ramionami, choć spojrzenie wbite w obandażowaną rękę było bardziej niż smętne. - Rozlało mi się to dookoła no i na rękę. W Skrzydle dali mi standardowy zestaw, te wszystkie przeciwoparzeniowe, neutralizujące działanie eliksirów... - Nie złapała się na tym, że uczniowie raczej tak nie mówią, że w ogóle nie wiedzą, co wchodzi w skład standardowego zestawu. Cóż, ona wiedziała. - Ale nie podziałało. Tylko przeciwbólowy się przyjął. - Ponownie wzruszyła lekko ramionami, bo faktycznie, nie bolało tak jak na początku. - Zrobili mi opatrunek i wysłali tutaj.
Odetchnęła cicho. Naprawdę trudno było jej być na miejscu chorej. Naprawdę bardzo źle czuła się w szpitalnym środowisku, nie spoglądając na nie z perspektywy gościa czy lekarza.

Udzielanie odpowiedzi miała we krwi. Dobrze wychowana, nie widziała powodu, dla którego miałaby kiedykolwiek tupnąć nóżką i odmówić wyjaśnienia jakiegoś zagadnienia. Oczywiście, teraz wyglądało to trochę inaczej niż jeszcze miesiąc temu - asertywność przychodziła jej coraz łatwiej, tak łatwo, jak może przychodzić osobie o dotkliwie zranionym, złamanym, rozerwanym na kawałeczki sercu - wciąż jednak najpierw odpowiadała na postawione pytanie, a dopiero później zastanawiała się, czy rzeczywiście powinna i czy miała na to ochotę. Pal licho, jeśli dotyczyło to sytuacji takich jak teraz - w gabinecie lekarskim, gdy rozmowa mogła odwrócić jej uwagę od własnej krzywdy. Łatwo jednak się domyślić, że w innych okolicznościach skutki nazbyt kulturalnego zachowania wcale nie musiały być zawsze pozytywne!
- Nie, program chyba się nie zmienił, ja... - Uświadomiwszy sobie, że faktycznie, bawienie się w podobnie trudne preparacje nie było na porządku dziennym Claire oderwała wreszcie wzrok od własnej ręki i spojrzała na rudowłosą uzdrowicielkę. Bladą twarzyczkę Irlandki rozjaśnił niepewny, pełen rezygnacji uśmiech. - Kilka osób mogło spróbować. Mieliśmy robić wywar w dużym rozcieńczeniu, żeby nikt nie zrobił sobie krzywdy, ale... To najwyraźniej nie wystarczyło. - Wypuściła powietrze i odwróciła wzrok. Porażka bardzo, ale to bardzo ją bolała, szczególnie że wcale nie wynikała z tego, że eliksir był dla niej za trudny. Gdyby wszystko sprowadzało się tylko do tego, że zadanie ją przerosło, dużo łatwiej byłoby się z tym pogodzić - po prostu bardziej przyłożyłaby się do nauki i prędko nadrobiła braki. Teraz jednak w głowie miała całą wiedzę, jaka była jej potrzebna, a jedynym powodem tak spektakularnej przegranej było jej własne roztargnienie. Chaos myśli już i tak był uciążliwy, a teraz miał dodatkowo skutkować niepowodzeniami na zajęciach? To nie była optymistyczna wizja, ani trochę.
Potem zamilkła na dłuższą chwilę. Wyjaśnień pani doktor słuchała z uwagą, przytakując na znak, że słucha, zaś chora ciekawość kazała jej wrócić spojrzeniem na własną rękę i śledzić kolejne czynione na niej zabiegi. Choć więc kończyna nie wyglądała ani trochę ładnie - spuchnięta, czerwona, część skóry zdążyła gdzieniegdzie oderwać się w sporych płatach, gdzie indziej wyrosły nieprzyjemne pęcherze - Annesley zacisnęła zęby i patrzyła. Rozwijanie dotychczasowego opatrunku, odkażanie, nowy opatrunek - na wszystko to spoglądała z uwagą, dekoncentrując się tylko na chwilę, gdy zmuszona była do przyjęcia leku. Zachęcona przez uzdrowicielkę westchnęła cicho i na raz wlała w siebie całą zawartość fiolki, krzywiąc się potem niemiłosiernie. Lecznicze wywary miały to do siebie, że rzadko kiedy były smaczne, ale jeśli miało to pomóc...
Oddając później puste naczynie, Klara ponownie zerknęła na uzdrowicielkę. Myśl, że za parę lat mogłaby znaleźć się na jej miejscu, po drugiej stronie biurka była niezwykle przyjemna - i odrobinę ekscytacji być może dało się dostrzec w sarnich oczach Puchonki. Ręka mogła boleć, panna Annesley mogła mieć w perspektywie kilka ciężkich dni oszczędzania prawej kończyny, ale nic z tego nie mogło stłumić przyjemnego mrowienia wzdłuż kręgosłupa, jakie odczuwała za każdym razem, gdy myślała o swej przyszłości.

nas tu już chyba nie ma ;-;