RÓŻDŻKA:
Jodła, Włókno ze Smoczego Serca, 9 i 1/2 cala, sztywna
BOGIN:
Voldemort stojący nad martwym ciałem Albusa.
AIN EINGARP:
Gryffindor pokonujący uczniów Slytherinu w meczu Quidditcha.
DODATKOWE ZDOLNOŚCI:
Animag (kot), Magia Niewerbalna
WYKORZYSTANY WIZERUNEK:
Maggie Smith

Przez natłok ciężkich wydarzeń jej cera nie jest już taka gładka jak jeszcze dziesięć lat temu. W wielu miejscach pojawiły się zmarszczki, głównie w okolicach oczu i ust. Siwiejące włosy, zazwyczaj mocno upięte w kok z tyłu głowy w połączeniu z niewielkimi, błyszczącymi oczami, które często chowa za okularami, nie przyprawiają już młodzieńców o szybsze bicie serca. Za to ten przenikliwy wzrok niejednego ucznia sprowadził ze ścieżki występku i nakłonił do wyjawienia prawdy. Zapewne miałaby predyspozycje do pracy w Ministerstwie Magii, dokładniej w Wizengamocie, jednak ta praca od zawsze wydawała jej się nudnym zajęciem. Gdyby ktokolwiek myślał o Minerwie w innych kategoriach niż surowy nauczyciel lub godny polecenia współpracownik, zapewne większość zastanawiałaby się, czemu pani profesor nigdy nie dała się zobaczyć w stroju mugolskim. O ile uczniowie spotykali ją zazwyczaj na korytarzach czy w salach lekcyjnych, to pozostali nauczycieli mieli możliwość zobaczenia jej w bardziej prywatnych sferach życia i Ci także nic takiego nie dostrzegli. Kobieta ceniła wszelkie konwenanse i gdziekolwiek miała się pokazać, zawsze ubierała się stosownie do sytuacji. A regulamin szkoły zakładał, że wszyscy chodzą w szatach. Nie przeszkadzało jej to zanadto, gdyż nawet lubiła ten styl. Jeszcze za czasów, gdy mieszkała w domu rodzinnym, nosiła długie, ciężkie suknie. Zazwyczaj w ciemnych, lecz nie mrocznych kolorach.

W kontaktach na stopie zawodowej potrafi być niezwykle surowym człowiekiem. Uczniowie, mimo ogólnego szacunku do kobiety, w głębi serca życzą jej nieprzyjemnego upadku ze schodów czy poślizgnięcia się na samym szczycie wieży astronomiczne. I to tylko dlatego, że nie ma dla niej czegoś takiego jak łagodniejszy wymiar kary. Wszystkich traktuje w równym stopniu, bez różnicy z jakiego domu pochodziłby dany osobnik. Współpracowników ocenia podobnie, choć pozwala sobie na odrobinę żartu, luźniejszego tonu wypowiedzi. Też nie można powiedzieć, że Minerwa jest zimną, pozbawioną odrobiny wyższych uczuć suką. Mimo wypadku, który miał miejsce w czasach jej młodości, do teraz odczuwa ogromny pociąg do Quidditcha, choć sama przestała brać czynny udział w grach. Z całego serca dopinguje swojej drużynie i można by powiedzieć, że dla nich byłaby w stanie zrobić kilka drobnych wyjątków w szkolnym regulaminie. W końcu każdy posiada jakieś wady. W obecnych czasach niezmiernie ufa wielkiemu – w jej oczach – człowiekowi, jakim jest Albus Dumbledore. Jest zdolna zrobić dla niego wiele, nie pytając o ukryte pobudki danych czynów. O walecznym sercu, czego dowodem jest czynny udział w Zakonie Feniksa. Zawsze dąży do porządku, ładu i dobra, jest wytrwała w tym przekonaniu. Można by rzec, że jej sumienia w ostatnich latach nie zmąciła żadna zła myśl. Jej ręce nie przyczyniły się do gloryfikacji czy tym bardziej popełnienia niecnych występków. Może też przez to do wszystkiego dochodziła bardzo długą, trudną drogą, podczas gdy inni na skróty zdobywali coraz to wyższe stanowiska w pracy, awansowali wręcz z dnia na dzień.

Już od najmłodszych lat, gdy jeszcze nie uczęszczała do Szkoły Magii, wykazywała niebywałe zdolności magiczne, czym zmusiła swoją matkę do wyznania przed mężem, że była czarownicą. Do tej pory starsza kobieta starannie ten fakt ukrywała. Minerwa miała dwójkę młodszych braci, z którymi łączyła ją dość dobra znajomość, jednak osobiście nie odwiedziła żadnego z nich w ich rodzinnych domach. W szkole Tiara zastanawiała się czy nie przydzielić jej do Ravenclawu, ostatecznie wybór padł na Gryffindor, którego w późniejszych latach także została opiekunem. W czasach szkolnych była niezwykle uzdolnioną uczennicą pod względem zdolności, jak i posiadanej wiedzy. Gdyby nie dodatkowe zdolności w lataniu na miotle, które ukazywała, grając w domowej drużynie Quidditcha, większość nazywałaby ją kujonką. To ten dziwny przypadek, gdy będąc dobrym tylko w nauce jest się uznawanym za pokrakę, zaś łącząc wiedzę i sport staje się człowiek niebywale cennym sprzymierzeńcem. Po zdaniu egzaminów udała się do pracy w Ministerstwie Magii, skąd po dwóch latach zrezygnowała i przeniosła się z powrotem do Hogwartu, tym razem już jako nauczyciel Transmutacji, zastępując tym samym byłego profesora – Albusa Dumbledore’a, od tego momentu już dyrektora. Z czasem, chcąc przeciwstawić się Voldemortowi u boku Dumbledore’a, dołączyła do Zakonu Feniksa na wyraźne życzenie założyciela.

- mimo skrywanej niechęci do jakichkolwiek oszustw w konkurencjach, z chęcią pomogłaby odrobinę swoim podopiecznym w zdobyciu pucharu Quidditcha, stare nawyki jednak pozostają w każdym
- nauczyła się magii niewerbalnej już w czasach szkolnych, z biegiem lat pogłębiła tę umiejętność prawie do perfekcji
- nigdy nie używała niepotrzebnie czarów z dziedziny Czarnej Magii, ale bądąc zmuszoną nie zawahałaby się ani chwili
- dziwnym trafem większość nocnych obchodów trafiał się właśnie jej, więc niechęć uczniów do jej osoby mogła mieć swoje korzenie częściowo właśnie w tym