Francis wydobył z kieszeni notatnik oraz ołówek. Razem z profesor Katją odwrócili się od ciekawskich spojrzeń uczniów i odeszli parę kroków dalej.  Szeptali między sobą przez parę minut, a Francis co chwilę notował coś na niezbyt eleganckim kawałku papieru wyrwanym z notesu, kiwając przy tym ze zrozumieniem głową. Profesor Katja co chwilę śmiała się cicho pod nosem, sam Francis nie rozumiał do końca dlaczego, więc ograniczał się do dziwnie posłusznego jak na siebie zapisywania wszystkiego.
Nie znał profesor od zaklęć zbyt długo, ale jej złowieszcze, ciche chichotanie jego też wprowadziło w dobry nastrój. To będzie dobry dzień, już był tego pewien.
Kiedy wszystko było już ustalone, zapięte na prawie ostatni guzik i przygotowane do startu odwrócili się do uczniów. Katja zachęciła go delikatnym skinieniem głowy, żeby przedstawił się uczniom i odczytał przygotowane listy startowe. Francis zrobił krok do przodu i odkaszlnął cicho. Zaklaskał dwa razy żeby zwrócić uwagę uczniów.
- Witam was na torze przeszkód. Nazywam się Francis i będę dzisiaj pomagał Pani Profesor Katji. Teraz odczytam ustalone na czas biegu pary, a wy udacie się na swoje miejsca startowe. - powiedział, uśmiechając się pogodnie do wszystkich obecnych z wprawą ignorując spojrzenie Vincenta, a z ostrożności także Aristos, która prawdopodobnie była w trakcie robienia mu krzywdy w swoich myślach. Spojrzał na tak namiętnie zapisywana przez niego wcześniej kartkę i odczytał równo i spokojnie :




Francis schował notatki do kieszeni i kontynuował spokojnie.
- Teraz udacie się na swoje pola startowe. Wyruszycie prawie jednocześnie ze swoich linii startu. Po prostu idźcie za wstążkami w Waszym kolorze. Na miejscu Profesor Katja albo ja będziemy rozdawać wam zestawy startowe, po czym wyruszycie na trasę. Nagroda jest godna uwagi i warto o nią walczyć. Zachęcam do uczciwej rywalizacji i życzę powodzenia oraz dobrej zabawy. - powiedział, po czym z Profesor Katją czekali na reakcję uczniów zaznajamiających się ze swoimi 'towarzyszami niedoli'.
_____________

Techniczne sprawy : imperatyw MG mówi, żeby w trakcie toru limitować posty do 200 słów. To usprawni rozgrywkę i nada jej trochę dynamiki. Taką mamy nadzieję. Ale jak przekraczacie czasami, nie martwcie się zbytnio. Pozdrawiam Cię czule, Franz. :D

Franz z niezwykłą radością wymalowaną na twarzy obserwował znajomą sylwetkę zmierzającą w jego kierunku. Jasmine Vane – jego ukochana, jak to dumnie brzmiało, czyż nie? Uśmiechnął się do niej w odpowiedzi, a zaraz po jej pytaniu wybuchnął gromkim śmiechem.
- Może. – odparł lakonicznie, jak zawsze, a w jego głosie dało się słyszeć nutkę tajemniczości. Prawda była taka, że po prostu wybierali podobne zajęcia, chociaż Kruegera z jego zapędami prześladowczymi można by było również posądzać o szpiegowanie.
Chłopak, po tym krótkim buziaku, objął Ślizgonkę swoim ramieniem i czekał na rozpoczęcie toru przeszkód ze zniecierpliwieniem. Nie spodziewał się jednak takiego przebiegu sytuacji. Kiedy tylko niejaki Francis przeczytał pary na czas biegu, Niemiec obdarzył Kaynetha nienawistnym spojrzeniem. Dlaczego ten cholerny Puchon musiał pojawiać się wszędzie tam, gdzie on? Siedemnastolatek wyciągnął w jego kierunku różdżkę i wycelował, nie zważając zupełnie na to, że w pobliżu znajdowała się nauczycielka zaklęć ze swoim asystentem.
Na usta chłopaka cisnęły się same czarnomagiczne zaklęcia i tylko fakt, że chłopak kątem oka zerknął na swoją lubą i dostrzegł jej mimice twarzy coś na kształt ostrzeżenia, przeważyło o tym, że opuścił różdżkę, chociaż nadal trzymał ją na wysokości pasa. Czy, gdyby nie Jasmine, gotów byłby znów pokiereszować Kaynetha tak, jak na zajęciach walki wręcz? Może nie. Wystarczyło mu bowiem jedno życie, które ciążyło na jego sumieniu. Mimo wszystko, ten Puchon wzbudzał w nim chęć mordu i pozbawiał go samokontroli, a Franz zdawał sobie sprawę z tego, że taki dobór pary mógłby zakończyć się katastrofą. O ile więc kolor drużyny i wstęgi, za którą mieli podążać, nie sprawiał Kruegerowi żadnego problemu, – w końcu prawdziwy mężczyzna różu się nie boi -  tak Niemiec nie przyjmował do siebie możliwości współpracy z El-Melloiem.
- Rezygnuję ze swojego udziału. Martwy Puchon nie mieści się chyba w planie tych zajęć. – mruknął tylko niechętnie, zwracając się do samej Odinevy. Może i trochę żałował, że nie sprawdzi na własnej skórze tego, co przygotowała dla nich pani profesor, ale stwierdził, że tak będzie lepiej. On nie musiał wystawiać swojej samokontroli na próbę, a zamiast tego mógł zaznać trochę spokoju i oszczędzić Kaynethowi obaw o swoje własne życie.

Był na siebie wściekły! Zły zły, cholernie zły! Jak mógł się spóźnić na zajęcia? To było niedopuszczalne! Pan Shaw wyleciał jak oparzony z namiotu, zdążywszy jedynie wskoczył w jakiś dres. Z rozwianym włosem zaczął biec na polanę, ciesząc się, że trenuje bieganie każdego dnia. Miał za sobą ciężkie dni i wolał nie dawać ludziom wokół powodu do zmartwień jego stanem. Przeskoczył nad krzakiem, który go dzielił od polany. Oparł się zdyszany dłońmi o kolana i pochylił mocno, łapiąc oddech.
-Prze... prze...przepraszam pani profesor! -wydusił Krukon. Czuł, że płuca mu się rozrywają.
-M..mogę jeszcze wziąć udział? -zapytał, podnosząc głowę i odgarniając spocone kosmyki z czoła. Nie chciał psuć sobie opini i bardzo zależało mu na tym torze przeszkód!

- Doliczcie mnie też, jeśli Shaw się załapał! - Lloyd wpadł na polanę zaraz za Krukonem, dysząc ciężko o opierając dłonie na kolanach. Oprzytomniał po chwili, napotykając zdumione spojrzenie profesor od zaklęć i odchrząknął.
- To znaczy, pani profesor, jeśli byłaby pani tak miła...- wymamrotał, posyłając kobiecie rozbrajający uśmiech. Miał nadzieje, że to dość obcesowe zachowanie ujdzie mu płazem, a nie wyjdzie bokiem. Tego wolałby uniknąć, zwłaszcza, że ostatnimi dniami i tak nie miał zbyt wiele powodzenia w trafianiu na zajęcia. Jeden cholery tor przeszkód należał mu się choćby i z tego tytułu.
Napotkał wściekłe spojrzenie Franza, mrugając do niego prześmiewczo, a potem znów zerknął na nauczycielkę, prostując sie powoli i biorąc wdechy nieco spokojniej.

I pomyśleć, że Katja już miała miotłę między nogami i uśmiechała się zachęcająco do Francisa, aby poszedł w jej ślady! Nie przypuszczała, że powstaną aż takie kłótnie. I choć specjalnie utworzyła drużyny,  które mogły stworzyć pewne podstawy pod nieporozumienia lub też konflikty na tle wyznawanych wartości, to nie miała wiedzy pozwalającej jej stwierdzić, kto z kim się pozabija, a nie otworzy nowy rozdział we wzajemnych relacjach. Na widok różdżki w ręku Kruegera, natychmiast wyciągnęła swoją, gotowa uniemożliwić Niemcowi jakikolwiek atak. W jej oczach coś błysnęło groźnie. Coś, co przypomniało, że za tym swobodnym zachowaniem i uroczą aparycją, kryje się kobieta z silnym charakterem.
- Opuść tę różdżkę, bo zamiast martwego Puchona, będziemy mieli Ślizgona z problemami. – odezwała się uprzejmym, wręcz miłym tonem i uśmiechem powitała rozsądną decyzję Franza. Uśmiechem, który poszerzył się jeszcze, kiedy na polanę wbiegło dwóch spóźnionych uczniów.
- No proszę, a oto przybiegło rozwiązanie naszych problemów. Do Pana Kruegera w drużynie Lila-róż dołączy Pan… Shaw, o ile mnie pamięć nie myli, a Pan Lloyd i Pan El-Melloi staną się drużyną w kolorze… Błękitu Narodów Zjednoczonych. Tak właśnie. – po tych słowach obdarzyła wszystkich jeszcze jednym badawczym uśmiechem i nie znajdując dowodów na to, że zaraz może wybuchnąć kolejna afera, wzbiła się w powietrze, słysząc jak tuż obok robi to Francis.
- A teraz czas, start. Wygrają najszybsi, w każdym znaczeniu tego słowa. – zawołała już z powietrza do stojących na dole i śmiejąc się w głos pomknęła przez rześkie powietrze, omijając gałęzie drzew.
-A teraz, mój drogi uczniu, zacznie się prawdziwa zabawa.

z/t wszystkim