Obóz...

Stojąc w tłumie uczniów Symp stara się nie wyróżniać, zlewa się z nimi jak kameleon. Dopiero w taki stanie, niezauważalności z ciekawością może przyglądać się twarzom otaczających ją osób. Radość, rozstrojenie, część uczniów wygląda jakby nie była do końca przekonana co tutaj robi, dlaczego zgłosiła się na ten cały obóz, z minami prawdziwych męczenników głowią się nad tym faktem, co ich podkusiło, nie znajdując jednak odpowiedzi na głowiące ich pytanie wzdychają zmęczeni i słuchają słów nauczycieli.
Symp również nasłuchuje, nie dokładnie, część informacji jej umyka, ale mimo wszystko słucha. Przecież gdzieś w natłoku tych słów może się pojawić coś ciekawego. Coś co ją zainteresuje, coś co utkwi w jej pamięci.
Słysząc składy namiotów Krukonka mimowolnie przygryza wargę. Po chwili orientuje się jednak, że przecież mogło być gorzej, fakt, że nie trafiła się jej Wanda nie jest przecież końcem świata, były gorsze nieszczęścia... oj gorsze. Mimowolnie Polka wyszukuje w tłumie twarze wymienionych dziewczyn, część z nich kojarzy z imienia, zapamiętała ich twarze ze szkolnego korytarza, z tej samego rocznika. Oczyma wyobraźni widzi tą dziwną mieszankę, indywiduów, jeśli one się nie pozabijają to będzie dobrze.
Zdawać by się mogło, że po usłyszeniu swojego przydziału, myśli SS są już skazane na totalny odlot, odfrunięcie do tylko sobie znanych rejonów świadomości. Nie jest to jednak do końca prawda, dziewczyna cały czas czuwa, szczególnie w momencie gdy nauczycielka zaczyna czytać listy chłopców. Czeka na jedno nazwisko, które na szczęście w końcu pada, a kiedy to się dzieje, dziewczyna ma wrażenie, jakby ciężki kamień spadł z jej barków. Krukonka gani się za takie zachowanie, przecież jest świadoma, że nie powinna, a jednak, ma tą głupią nadzieje... Nadzieję... ale na co? Może myśli, że coś z tego będzie, że on coś do niej czuje, a jeśli tak, to chce pewnie też wierzyć w to, że uda jej się zabić w sobie chęć powrotu do ojczyzny.
W końcu ogłoszenia się kończą, Symp udało się wgramolić do namiotu. Przez chwilę przygląda się wszystkim łóżkom i w końcu decyduje się na to najbliżej wyjścia. Domyśla się, że będzie chciała rano wychodzić robić zdjęcia, albo rysować. Co za tym idzie będzie chciała wyjść z "pokoju", a im dalej od wyjścia tym więcej przeszkód do pokonania i więcej obudzonych ofiar. Tak spanie przy wyjściu w jej przypadku będzie dobrym pomysłem.
Szybko rozpakowuje się, korzystając z faktu, że reszta współlokatorek jeszcze się nie pokazała, po czym bierze aparat i wychodzi na wycieczkę krajoznawczą.

nmm