Sala, jak sala. Pełna rzędów ławek, na których zazwyczaj spoczywają głowy uczniów, poległych w nierównej walce z nudą i sennością. Sala jest wypełniona księgami, które po otwarciu albo wrzeszczą, albo śpiewają, albo wyją, albo prawią komplementy Twojemu nosowi. Unikaj tej książki w zielonej oprawie - po otwarciu wychodzi stamtąd łapa goblina zaciskająca się na szyi. Tak między nami, to dopowiem, że ładne widoki są z okien w prawym rzędzie - widać cały dziedziniec i kawałek błoni.