RÓŻDŻKA: winorośl, pióro memortka, trzynaście i ćwierć cala, sztywna,
BOGIN: utrata dłoni lub słuchu
AIN EINGARP: rwący górski strumień, mała drewniana chatka, dookoła pofalowany górski krajobraz, całość wygląda jak kadr z pocztówki
DODATKOWE ZDOLNOŚCI: multiinstrumentalista
WYKORZYSTANY WIZERUNEK: Mark McKenna

W pustym pokoju, na brudnej, zakurzonej podłodze siedzi, karzełkowaty wypłosz. Zagubiony we własnym świecie dźwięków, rytmów, odliczanych sylab, wykrzykiwanych w pustkę słów, bez żadnego sensu. Brązowe, przydługie włosy wpadają mu do oczu, gdy w skupieniu, kolejny raz wygrywał tę samą melodię. Raz dwa trzy, raz dwa trzy cztery… Blade policzki, wypełniają się powietrzem, na krótką chwilę upodabniając jego twarz do pyszczka chomika, by po chwili nadmiar nabranego powietrza wypuścić przez metalowy ustnik. Ostra jak nóż melodia, przecina ciszę, wbija się w ściany i wierci się i roi, by wydostać się z zamkniętego pomieszczenia, by wcisnąć się w każdy możliwy kont.  Po wysokim czole, w kierunku krzaczastych brwi, osłaniających szaro bagienne oczy, spływała stróżka potu, która to już była godzina ćwiczeń? Nie pamięta, ale palce u dłoni bolą go od przebitych pęcherzy, a kiszki wolno grają marsz żałobny na dnie jego żołądka. Ubrany trochę jak bezdomny, a może nawet gorzej, zapomina o całym świecie, skupiając swoje jestestwo w tych kilku powtarzanych nutach. W końcu zmęczony, na skraju świadomości, krzyczy z opętańczym uśmiechem na twarzy, że to jest to. Trzęsącą się dłonią zapisuje kilka kółeczek na kartce papieru, na naprędce kreślonej pięciolinii po czym znowu przyciska instrument do ust, by na powrót utonąć w przerwanej czynności.

Pieprzony perfekcjonista, będzie do usranej śmierci powtarzać jeden akord, aż ten w końcu wybrzmi idealnie, aż każda struna wyda odpowiedni dźwięk, aż wszystko zamknie się w jednej, krótkiej chwili perfekcji. O ironio jego drogę do ideałów wiedzie przez może chaosu i nieudanych prób, w trakcie szału tworzenia, przypomina to jeden wielki burdel na kółkach, miliony dźwięków, fałszu, brudy, by na końcu zostać oszlifowanym do postaci małego brylantu. Na co dzień bezkonfliktowy, żyjący na całkowitym wyjebaniu, w przekonaniu, że co ma wisieć nie utonie i wszystko się jakoś ułoży, dlatego tak bardzo szokuje, kiedy w trakcie prób czy samodzielnych ćwiczeń wychodzi z niego istne monstrum, diabeł w ludzkiej skórze.
Tak po za tym jest raczej outsiderem, nie ciągnie go do blasku reflektorów, oklasków. Do zespołu dołączył bo Finn nie dawał mu spokoju, bo ciągle gadał, gadał, wchodził na ambicję, krzycząc, że muzyki nie można robić do notesu, że to dobro, którym trzeba się dzielić, obdarowywać nim świat, więc to robi, raczej z boku przyglądając się temu całemu chaosowi.
W szkole jest miernym uczniem, nie przykłada się do zajęć, na lekcjach pojawia się albo nie, często zdarza mu się również zasnąć w trakcie prowadzonych wykładów, przez co ciągle ląduje za kare na szlabanach. W nocy cały czas tworzy albo szwenda się po szkolnych korytarzach w poszukiwaniu weny.
Może w dziedzinie czarodziejstwa jest debilem, nie wychodzą mu najprostsze zaklęcia, nie widzi różnicy między mieszaniem eliksiru w lewo lub w prawo, prędzej zabije się swoją różdżką niż uda mu się zmienić szczura w imbryk lub na odwrót, ale jeśli chodzi o muzykę jest prawdziwym geniuszem. Obdarzony słuchem absolutnym i nienawiścią do wszystkiego co jest produkcją masową, czystą chałturą, czeka go śmierć z głodu, bo nikt prawdziwych artystów już nie potrzebuje. Ma ambicje tworzenia czegoś wartościowego, edukacja ma dla niego mierne znaczenie, nie czuje się na siłach w zapamiętywaniu dat czy uczeniu się co robi dane magiczne zielsko, trochę żałuje, że obudziła się w nim ta cała magia, bez niej jego życie było by prostsze.
Prawdziwy Polak na emigracji, cierpi, tęskni i przeżywa jak bardzo chciałby wrócić do ojczystego kraju swoich rodziców, chociaż nigdy w życiu w nim nie był. Komponuje inspirowane muzyką ludową mazurki i polonezy, a gdy najdzie go melancholia pisze wiersze inspirowana rodzimą twórczością.
Stroni od ludzi, którzy w jego mniemaniu mają brzydko brzmiący głos, jakoś wewnętrznie go denerwują, taka ułomność.

Feliks Konieczny, syn dwójki polskich imigrantów Marii z domu Bieleckiej i Grzegorza Koniecznego, pary mugoli, którym w trakcie wyjazdu studenckiego do NRD, udało się jakimś cudem przekroczyć Żelazną Kurtynę. Po wielu przygodach, nieudanej próbie przepłynięcia do Kopenhagi, a stamtąd do Oslo, trafiają najpierw okrężną drogą do Amsterdamu, a potem po latach do Wielkiej Brytanii, gdzie udaje im się uzyskać azyl, zostają uznani za uciekinierów politycznych i otrzymują małą kawalerkę, w Bristolu. Bez wykształcenia, znajomości języka i jakichkolwiek umiejętności (bo szanujmy się czym jest szkoła muzyczna, kiedy wszystkie instrumenty zostały w gorszym świecie), Grzegorz zaczyna pracować najpierw jako sprzątacz na dworcu, kiedy jego wtedy już żona Maria zajmuje się pierwszym dzieckiem. W przyszłości dorobią się ich jeszcze dwóch, przy czym Feliks będzie tym środkowym.
Po latach ubóstwa przychodzi lepszy okres. Grzegorzowi udaje się zdobyć pracę w orkiestrze teatralnej, pieniądz nadal nie jest duży, ale przynajmniej w końcu robi to co kocha, gra na ukochanym fortepianie. Często zabiera do pracy dzieci, które z wzrokiem szaleńców przyczepiają się do różnych instrumentów, wszystkiego chcą dotknąć, podmuchać, uderzyć. Napawają się dźwiękami. W ich twarzach widać, że w końcu odnalazły coś, czego im całe życie brakowało. Najbardziej, przynajmniej swoim zdaniem zakochany jest Felek, który szybko wymienia metalowe i drewniane przedmioty na ludzi. Zamyka się na całe dni w konserwatorium i ćwiczy, szybko wychodzi na jaw jego słuch, kiedy bezbłędnie wskazuje niestrojące instrumenty, nawet wtedy gdy równolegle gra ich po trzydzieści jak nie więcej.
Szokiem dla całej rodziny jest kiedy pewnego dnia na parapecie ich teraz już prawdziwego mieszkania, pojawia się sowa. Starsza siostra Felka dostaje list do szkoły Magii, co przez resztę członków rodziny kwitowane jest cichym chichotem, kiedy jednak po kilku dniach w drzwiach pojawia się ubrany w dziwną szatę mężczyzna, który powoli i spokojnie tłumaczy wszystko przestraszonym mugolom, sytuacja powoli zaczyna się klarować. Dziewczyna wyjeżdża do szkoły, znika na całe 10 miesięcy by już nigdy nie wrócić taką sama. Po roku, taka sama sowa pojawia się jeszcze raz, tym razem zabierając rodzinie środkowe dziecię. Felek jednak nie chce jechać, nie podoba mu się wizja opuszczenia przyjaciół, jego burzliwy romans z saksofonem dopiero się zaczynał, a już miały ich oddzielić setki kilometrów. Po dwóch latach spodziewano się kolejnego ptaka, pech jednak chciał, że w najmłodszej z miotu, nigdy nie obudziła się magia, chociaż Feliks, oddałby wszystko, żeby się z młodszą siostrą zamienić.
Obecnie uczy się w szkole, gra w zespole i stara się jakoś przeżyć każdy następny dzień, chociaż nie zawsze mu to dobrze wychodzi.

Uroczyście przysięgam, że knuję coś niedobrego.
Mówi w dwóch językach polskim i angielskim.
Gra na gitarze, saksofonie, basie i fortepianie, gdyby miał taką możliwość prawdopodobnie opanowałby jeszcze kilka innych instrumentów.
Jest beznadziejny z wszystkiego co wymaga użycia magii, zapamiętania wiedzy magicznej albo w ogóle zaczyna się na m, nawet makaronu nie potrafi ugotować.
Ma królika Chopina.