okno do przeszłości.

Opis wspomnienia

Wszystkie prace domowe z legilimencji Wattsa Jr.

Osoby:
Ben Watts, Marco A. Rowan

Czas:
za każdym razem, gdy Marco zada pracę domową

Miejsce:
myślodsiewnia i głowa panicza Wattsa

Praca domowa nr 1.
Po połączeniu się ze wspomnieniem, pierwsze, co Ben widział to był... on sam, ale widziany z perspektywy Marca. Było to podczas ich ostatniego spotkania w gabinecie. Rowan zwracał uwagę na twarz chłopaka, która we wspomnieniu była najbardziej wyrazista. Reszta gabinetu miała rozmyte krawędzie, nie zwracała niczyjej uwagi. Nagle rozległ się głos Marka.
- Chcę uzyskać odpowiedź na kilka pytań. To twoja praca domowa, Ben. Masz z tego wspomnienia wyciągnąć odpowiedzi, których żądam.

Cytat :: 1. Jaki tytuł nosi czerwona książka, włącznie z autorem i jako która w kolejności leżała na stole?
2. Co chciał powiedzieć Kai, zanim mu przerwałem?
3. Podaj mi trzy szczegóły ubioru mojego ojca.
4. Czyj wysoki dźwięk rozległ się we wspomnieniu mojego ojca? W którym momencie?

Ben nie miał czasu przeanalizować pytań, bo wspomnienie wciągnęło go w otchłań miliona obrazów.

Rzuty będą rozgrywać w kilku dziedzinach:

- rzut na dotarcie do prawidłowego odłamu wspomnienia:

1-4 - siedzisz dalej we wspomnieniu Marco, nie jesteś w stanie przebić się przez wir myśli i bodźców, tkwisz w jednym miejscu i nie widzisz nawet celu, do którego masz się dostać.
5-6 - udaje Ci się dotrzeć do wspomnienia, z którego masz wyciągnąć pytania.

- rzut na rozproszenie uwagi:

1-2 - nie dotarłeś do końca tam, gdzie chciałeś być. Pierwsze lepsze słowo, jakie usłyszałeś całkowicie Ciebie zdezorientowało i musisz zacząć od początku.
3-4 - jesteś u celu, ale masz duży problem ze skoncentrowaniem się na szczegółach. Słyszysz dialogi, gwałtowniejsze gesty i ruchy.
5-6 - widzisz wiele szczegółów i możesz się na nich skoncentrować tyle czasu ile potrzebujesz.

- rzut na wyrazistość wspomnienia:

1-3 - widzisz same jaskrawe kolory, masz spory problem z odróżnieniem konturów wspomnienia.
4-6 - widzisz jak przez szkło kontaktowe. Całkiem dobrze, choć trochę krzywo, ale to naturalne we wspomnieniach.
Rzuć trzy razy kostką k6 i w zależności od tego napiszę część dalszą wspomnienia.

WSPOMNIENIE:

Wspomnienie wessało Cię do środka. Spadłeś gwałtownie w dół, a gdy miałeś już dotknąć stopami ziemi, silny wiatr Tobą szarpnął i ciągnął Cię przez kanał wielu myśli, obrazów, słów i dźwięków. Nie miałeś czasu się nad tym zastanowić ani zwrócić na to uwagi, bo nagle wylądowałeś jeszcze głębiej, gdzieś daleko od rzeczywistości. Czułeś pod podeszwami stóp chodnik i wiedziałeś gdzie jest dół, a gdzie góra.
Pierwsze co Cię uderzyło po tym jak 'wylądowałeś', to była cała gama jaskrawych kolorów, która całkowicie Cię oślepiła. Nie mogłeś zorientować się gdzie jesteś i co masz zrobić. Widziałeś bardzo dużo zieleni i brązu zmazującego się w jedną zmiksowaną całość. Nie potrafiłeś stwierdzić gdzie kto stoi i ile osób przed sobą powinieneś widzieć. Tak na dobrą sprawę nie widziałeś absolutnie nic, ale za to Twój słuch... słyszałeś bardzo dużo szeptów, śmiechów, czyjegoś wołania, dźwięk obracających się małych kół, tupot stóp. Gdy się skoncentrowałeś, mogłeś wyłapać czyjś głos. Głos dla Ciebie nieznajomy, wysoki tembr, dudniący i mocny. Mogłeś stwierdzić po dźwięku, że ta osoba się uśmiecha podczas mówienia. To dawało nadziei, że trafiłeś bezbłędnie tam, gdzie powinieneś. Niestety zanim zdążyłeś cokolwiek zarejestrować, wiatr pchnął Cię w tył i wszystko się rozmazało. Rozproszyłeś się i wspomnienie wypchnęło Cię z odmętów i zakamarków głowy Marco.

Pierwsza, całkowicie nieudana próba odczytania wspomnienia otrzymanego od Rowana w ramach pracy domowej nie chciała przestać chodzić Benowi po głowie, ponieważ jakby na to nie spojrzeć, odniósł porażkę. Całkowitą i kompletną porażkę, bo nie udało mu się odkryć choćby najdrobniejszego faktu, który kazał mu zdobyć Marco. Zdobyć i oddzielić, oddzielić i zdobyć. Jeśli już Watts rzucił na kogoś zaklęcie legilimens, potrafił pociągnąć za odpowiednie sznurki i dojść do kłębka wspomnień, których szukał. Tutaj... Tutaj sytuacja była dramatycznie inna. Poruszanie się w przestrzeni czyjejś pamięci o ataku legilimencji przypominało nurkowanie w głębokim, ciemnym jeziorze, gdzie po dotarciu do dna okazywało się, że pod nim znajdował się jeszcze ocean, który też należało przebyć. Słabe porównanie, ale gdyby ktoś zapytał Krukona, jak to było, nie znalazłby adekwatniejszego. Brakowało słów i stosownych obrazów.
W naturze młodego Wattsa nigdy nie leżało odpuszczanie sobie pewnych tematów, nawet (a może szczególnie?) gdy w pierwszej chwili odniósł porażkę, bo skoro zrobił już pierwszy krok, mógł postawić kolejne, drążyć i drążyć, póki nie odbierze tego, po co przyszedł. Tak samo musiało się stać w przypadku zadania domowego danego przez Rowana – drugi raz wędrując do myślodsiewni w gabinecie Machiavelliego, Krukon wiedział już, jak postępować, żeby na samym wstępie nie spotkać się z kolejną porażką, a to, to już było sporo na start. Tak przynajmniej sądził, ale może wykazywał się w ten sposób ignorancją żółtodzioba, którym wciąż się czuł, gdy przychodziło do legilimencji. Tak czy siak, biorąc kilka głębokich wdechów i odpychając niepotrzebne w tej chwili rozmyślania dotyczące najświeższych wydarzeń, Ben najpierw odnalazł spokój, a dopiero potem pochylił się nad myślodsiewnią zawierającą wspomnienie szkolnego psychologa.
Tym razem nie szukał pojedynczych nici i nie walczył z siłą ciągnącą gwałtownie w dół, a pozwolił się jej porwać i targnąć jak szmacianą lalką, choć oddanie tego skrawka kontroli wywoływało w nim niepokój. I panikę, trudno nie bać się chociaż odrobinę, kiedy fruwasz gdzieś w niematerialnym świecie obrazów buchających ci kolorami w twarz, niezdolny do obrony w żaden naturalny sposób, uzbrojony jedynie w silną wolę. No tak, wola! Najważniejsze i jedyne co tu posiadał, gdy zawodziło myślenie. A tym, czego w tej chwili pragnął panicz Watts, to znaleźć się w odpowiednim miejscu, tylko i wyłącznie. Niczego więcej, niczego mniej. Siła ciągnąca jego umysł raz w tą, a za chwilę w inną stronę nagle zdecydowała się wreszcie przestać bawić zanurzonym w niej Krukonem i zatrzymała go, postawiła niemal pieszczotliwie na czymś, co prawie na pewno było chodnikiem. Posłuchała? Nawet jeśli tak, to koncentracja Bena po szalonej przejażdżce rollercoasterem M.A. Rowan pozostawiała wiele do życzenia – choć najwyraźniej dotarł tam, gdzie powinien, miał przed sobą coś, czego nie umiał odczytać, zbitą masę kolorów, zapachów i dźwięków wwiercających się w uszy, jakby zostały wykrzyczane przez megafon tuż obok głowy. Skutecznie utrudniało to pracę, bo choć Watts próbował zmusić najbliższe otoczenie, by się wyostrzyło, nadając plamom koloru jakiś sens, ciągłość i celowość, nawet najdrobniejsze elementy uciekały mu z rąk jak woda, nie dając się odczytać. Porażka wciąż była irytująca, ale chyba nie tak bardzo jak za pierwszym razem. W końcu da radę, wiedział to. Jeszcze raz.