W powietrzu już dało się poczuć wiosnę, topniejący śnieg i przebijające się pierwsze kwiaty oraz śpiewy ptaków z samego rana. Po prostu życie znowu wracało, powoli, ale i tak nadal może zaskoczyć. Śnieg w przyszłym miesiącu, kto wie. Naturą lepiej nie manipulować za pomocą czarów, to możliwe? Jeszcze nie jest na tym etapie by w ogóle to odkryć. Co prawda temperatury jeszcze nie powalały, ale z każdym kolejnym dniem człowiek czuł się coraz to lepiej, na samą myśl i poprawie pogody. Melanie jednak nie zwracała na to za bardzo uwagi, o każdej porze roku potrafiła czuć się swobodnie, nawet gdy pada kilka dni i wszyscy inni są przygnębieni z tego powodu. Puchonka zawsze znajdzie jakiś plus, który przysłoni jej te wszystkie wady jakie inni potrafią wymieniać. Wiosna czyli roztopy i błoto. Pięknie co nie? Było jej to obojętne, bo nie musiała się już stroić jak eskimos. Bluzka, zapinany sweter, spódnica w kolano i rajstopy były wystarczające. Do tego policzki i nos jej nie piekły od zimna, co nie raz się zdarzało.
Ten dzień już prawie kończyła, została tylko kolacja do zjedzenia. Ostatnimi czasy jej szkolne życie zrobiło się bardzo spokojne, aż za bardzo można by powiedzieć. Nie wiedziała co ze sobą począć, za dużo wolnego czasu jej się trafiło i szlajała się tu i tam. Wszędzie gdzie się tylko da jak już faktycznie nie wiedziała co robić lub znajomi gdzieś poznikali z jej oczu. Nie miała zamiaru przesiadywać pół dnia, na nic nie robieniu. Po odwiedzeniu wieży astronomicznej, przez całą szkołę kierowała się do Wielkiej Sali by tam coś przekąsić. Prawdopodobnie tam na pewno mogła liczyć na rozmowę z kimkolwiek, ale nie śpieszyła nawet specjalnie wybrała sobie bardziej krętą drogę i liczne zakręty. Było tak strasznie cicho w tym momencie, jakby cisza przed burzą. Brakowało tylko jakiegoś nauczyciela, który by ją poganiał bo już ciemno zaczęło się robić. Gorzej gdyby trafił jej się ukochany Filch, nie zaznałaby dzisiejszej nocy spokojnego snu. Lepiej nawet o tym nie myśleć, nagle przyśpieszyła kroku.. tak bez powodu. Same jej myśli ją zdeterminowały do tego, co najlepsze większość zmyślonych w głowie scenariuszy w ogóle się nie sprawa, ale nigdy nie wiadomo co się stanie już za następnym rogiem, który mijała.

Gdyby ludzie wiedzieli co ich czeka, ta sytuacja nie miała by miejsca. Zaczynając od początku, Syriusz obmyślił prze ciekawy żart. Nie mógł liczyć na pomoc przyjaciół, Remus jak to Remus uczył się pilnie w pokoju wspólnym, James gdzieś zniknął, a Peter...no cóż, tylko by mu przeszkadzał. Wziął potrzebne rzeczy, pomachał na do zobaczenia Luniaczkowi, który na jego widok pokręcił przecząco głową i wyszedł na schody zamku. Po krótkiej chwili dotarł do Izby Pamięci. Żart polegał na osmarowaniu rączki pucharów klejem, tak by następna ofiara szlabanu Filcha miała na koncie większą zbrodnię, jaką była kradzież ważnego przedmiotu. Szczerząc się sam do siebie zaczął robotę. Kilka obsmarowanych pucharów później niedaleko Izby usłyszał ciche dźwięki. Stanął w połowie kroku, patrząc jak drzwi się otwierają i do środka wchodzi Pani Norris. Serce Syriusza podeszło mu do gardła i zatrzymało się tam na tą chwilę, którą kotka potrzebowała na "miau" i wyjście. Gdzie był zwierzak, tam zjawiał się zaraz sapiący właściciel. Black zebrał najszybciej jak mógł swoje przedmioty, strącając przy okazji jakieś odznaczenie i patrząc jak leci w kierunku ziemi i się tam rozbija.
-No pięknie, tylko tego mi jeszcze brakowało.
Ominął szczątki i wypadł innymi drzwiami z sali. Biegł w dół zamku, w kierunku Wielkiej Sali. Dlaczego nie do wieży Gryfonów, która jest bliżej? Na usprawiedliwienie Łapa miał zaćmienie umysłu w chwili zagrożenia i włączenie się prymitywnego systemu ucieczki, a kiedy już ochłonął drugim powodem stała się ONA. Na jednym z zakrętów wpadł w całym swoim impetem w jakąś dziewczynę. Przewrócił ją na podłogę, miażdżąc dodatkowo swoją masą i rozrzucając wszystko co niósł po korytarzu. Leżał chwilę oszołomiony, po czym zebrał się szybko za nogi. Rzeczy. Filch. Dziewczyna.
-Przepraszam! Opieprzysz mnie później, teraz musisz jednak wstać i biec za mną, no chyba, że wolisz towarzystwo woźnego niż moje.
Pomógł jej wstać jeśli tego potrzebowała. W między czacie przyglądnął się na szybko w kogo wpadł. Była to puchonka, sądząc po żółtym kolorze. Zaraz, zaraz, skądś ją kojarzył...nieważne, nie ma teraz czasu na myślenie, trzeba wiać! Zebrał upuszczone przedmiotu(Syriusz powinien dostał tytuł fajtłapy roku) po czym nie czekając na ofiarę kolizji pobiegł przed siebie. Jak ma choć trochę oleju w głowie to zaraz go dogoni.

Ze światem coś się w tej chwili stało. Jak nigdy dziwne przeczucia Mel co do zbliżających się zdarzeń sprawdziły się. Zawsze im czarniejsze myśli miała tym mniejsze prawdopodobieństwo, że tak się w ogóle może stać, a tu proszę. Spokojnym krokiem wchodziła już zza zakrętu, nie zdążyła się nawet porządnie obejrzeć i już poczuła na swoim malutkim ciele porządne uderzenie innego ciała. Do tego z takim impetem, że natychmiast powalona została na ziemię z towarzyszącym hukiem porozrzucanych przedmiotów oraz ucznia. Z to z ust Mel jak na razie nie padło żadne słowo, tak szybko się to wszystko działo, że nie miała możliwości w jakikolwiek sposób zareagować. Zwłaszcza, że przez chwilę dosłownie czuła na sobie cały ciężar chłopaka, kto to był? Nie miała jak mu się przyjrzeć, kiedy szybko sam wstał ruda wolała zająć się na chwilę sobą.
-Co jest do cholery. Tyłek mnie boli - syknęła pod nosem, próbując pozbierać się jakoś po tym wypadku. Spojrzała w końcu na ucznia i wtedy go rozpoznała, w momencie kiedy kazał jej uciekać razem z nim. Że co? No, na pewno. Wstała z podłogi z jego małą pomocą
-Nie ma mowy, nie wmieszasz mnie w to Black - bąknęła wyraźnie oburzona. Wtem zobaczyła z oddali pędzącego w ich stronę Filcha, on i ten jego śmieszny bieg. Jej decyzja szybko się zmieniła.. już ją widział, no to po ptakach zostanie ofiarą postronną - albo w sumie, chodu! - krzyknęła z przerażeniem w oczach, ale zorientowała się, że Syriusz był już w biegu. Nie zostało jej nic innego jak go dogonić i zgubić wrednego woźnego daleko za nimi. Nie sądziła, że da się wplątać w jakiś wybryk Gryfona skoro jeszcze nie dawno sama była jego ofiarą, ale żadnych kłopotów nie chciała to co jej zostało. Przy okazji mogła zabezpieczyć jego tył, gdyby coś mu przypadkiem nie wypadło znowu z rąk, lepiej śladów nie zostawiać. Do tego nadal boląca dolna część pleców, w sumie to same plecy też.