Niski budynek posiadający dwa skromnie urządzone piętra. Czerwony, skośny dach całkowicie zakrywa przemeblowany na mieszkalną część strych. Niewiele tutaj okien, a dom ma już swoje lata.

---

William otrzymał wyraźne wskazówki udania się pod ten adres. Mógł chwilę zwątpić czy w tak przeciętnym domu mieszka człowiek ubiegający się o stanowisko śmierciożercy. Zajmował tę część osiedla zamieszkałą w większości przez mugoli. Dodatkowo, według jego danych nie miał w najbliższej rodzinie czarodzieja czystej krwi, co go dyskredytowało w oczach Voldemorta. Nie mniej jednak, należało sprawdzić tę sytuację i przyciągnąć mężczyznę na przesłuchanie do Ministerstwa. Rozkaz był jasny do zrealizowania. Jeśli w trakcie rozmowy okaże się, że mężczyzna ma konszachty ze zbiegami z Azkabanu, wówczas zostanie osądzony według prawa - sprawiedliwie.

/Zaczynamy zabawę : )/

William był młodym aurorem, choć w tym zawodzie wiek bardzo często nie grał żadnej roli. Jemu nigdy nie zależało, by piąć się po szczeblach kariery, osiągać coraz to wyższe stanowiska i otrzymywać lepsze gratyfikacje. Chciał po prostu dobrze wykonywać swoją pracę zapewniając dzięki niej bezpieczeństwo innym. Nie wyobrażał sobie swojej skromnej osoby w innej profesji niż tej gwarantującej niesienie pomocy. Auror lub nauczyciel, nic poza tym. Niestety, nigdy nie posiadał smykałki do magii leczniczej w stopniu pozwalającym na zostanie magomedykiem dlatego też chętnie pomagał lekarzom podziwiając ich kunszt. Cóż mógł rzec, nie dla niego fartuch a pojedynki z głupcami wybierającymi stronę Voldemorta. Nie rozumiał zupełnie pobudek zwolenników tego szaleńca, choć wiele razy próbował dokładnie przestudiować problematykę narastającego rozłamu wśród czarodziejów każdego statusu krwi poza mugolską - ci byli zdyskwalifikowani z walki u boku wroga w przedbiegach i dlatego też już na "dzień dobry" nie podobał mu się wstępny profil człowieka, do którego przybył. Brak czarodzieja czystej krwi w linii rodzinnej był jasno odczytywany przez Voldemorta. Miał wątpliwości czy aby na pewno znalazł się w odpowiednim miejscu i miał nadzieję, że podejrzany okaże się być niewinną ofiarą nieporozumienia lub jakiegoś spisku. Lewis preferował łagodne rozwiązywanie problemów, a najlepiej poprzez wyciągnięcie wniosków, że wcześniej wspomniany problem w ogóle nie istniał. Niestety, rzeczywistość potrafiła być brutalna, niszcząc wszelkie dobre chęci bez najmniejszej oznaki litości.
Spojrzał jeszcze raz na budynek, który niczym szczególnym nie wyróżniał się wśród typowo angielskich kamienic. Widział już mnóstwo podobnych, interweniował w takich, przychodził na herbatę, oglądał szukając mieszkania. Czasami miał wrażenie, że świat jest zbyt mały i podobny w swych elementach. Tabliczka z numerem ostatecznie potwierdziła, że znalazł się w odpowiednim miejscu, więc nie było czasu na dłuższe oględziny budynku i ulicy. Westchnął bezgłośnie, po czym podszedł do drzwi. Zapukał trzy razy jak to miał w zwyczaju, gdziekolwiek by się nie znalazł, po czym zaczął nasłuchiwać. Kroki, szuranie, hałasy wszelkiej maści - każdy szczegół potrafił zaważyć o życiu lub śmierci, co dopiero stanowić przydatne źródło informacji pozwalające na odnalezienie się w danej sytuacji. William stał wyprostowany - dostojnie, acz nie sztywno, pokazując raczej otwartość, ale też zdradzając, że nie jest pierwszą lepszą osobą z ulicy. Wyraz twarzy przybrał neutralny, skłaniający się raczej w stronę uprzejmości. Dobre wrażenie to podstawa, nie można zaszczuć przeciwnika na wstępie samym swoim wyglądem, szczególnie, gdy w programie przewidziano rozmowę w charakterze przesłuchania.
No dalej, szanowny panie. Załatwmy to szybko i bezboleśnie, niezależnie od finału naszego spotkania. Liczę na parującą filiżankę herbaty na koniec dnia, przemówił w myślach, ponownie zerkając w górę, licząc na zauważenie ruchu w którymś z okien. Zapukał ponownie.

Prawdę mówiąc już zbierał się w sobie, by zapukać po raz trzeci, nawet jeśli ogarniało go zwątpienie, że kulturalna droga w tym wypadku poprowadzi go do celu. On naprawdę preferował załatwianie każdej sprawy, rozwiązywanie każdego problemu pokojowo, rozmową lub herbatą, a najlepiej połączeniem tych dwóch opcji. Celebrował życie wiedzione w spokoju i bez większych zmartwień i nawet jeśli posada Aurora wykluczała te czynniki to wiedział, że jeśli oni nie zrobią porządku z tym całym mrocznym tałatajstwem to nikt nie zrobi. Tak, wolał wybrać w pierwszej kolejności spokój reszty świata, a dopiero potem swój.
Słysząc, że domownik jednak postanowił się pokazać lub po prostu wrzasnąć zza drzwi "idź pan w cholerę" cień uśmiechu przemknął przez szczupłą twarz Williama. Może jednak nie będzie musiał się bawić w żadne włamania i przeczesywania domu, niezły początek. Szybko w ciemnościach odnalazł parę oczu, co nie było trudne, biorąc pod uwagę, że w ogarniającym je mroku pobłyskiwały jak dwa świetliki. Wbił w nie spojrzenie - spokojne, acz chłodne, zdradzające pełną gotowość do podjęcia dowolnej akcji. Pozwolił sobie jedynie na uniesienie kącików ust w lekkim, niezobowiązującym, a zwyczajnie uprzejmym uśmiechu, co było częścią jego natury.
- Witam szanownego pana. - zaczął niezrażony mało zachęcającym tonem wypowiedzi delikwenta. - Proszę mi wybaczyć to najście. Niestety, prosiłbym mimo wszelkich niedogodności, by udał się pan ze mną do Ministerstwa Magii, jest sprawa istotna i nie cierpiąca zwłoki.
Gdzieś z tyłu głowy Lewisa mignęła cicha nadzieja, że żadnych zwłok, w jakiejkolwiek postaci nie uraczy tego dnia. Wbrew wszelkiej logice liczył na to, że podejrzany, chociażby dla odsunięcia od siebie części podejrzeń, grzecznie pójdzie z nim i już w Ministerstwie zajmą się nim odpowiedni ludzie. Doprawdy, miał wrażenie, że tym od przesłuchań do szczęścia potrzeba tylko takich Śmierciożerców (doszłych czy też nie), co by im poprzestawiać parę elementów kośćca, ewentualnie wysłać na magiczne wakacje z biletem w jedną stronę do Azkabanu. Czasem miało się wrażenie, że niektórzy z nich odwiedzają więźniów dla lepszego samopoczucia. Cóż, w końcu kto powiedział, że zawód Aurora też nie może zepsuć w jakiś sposób?
- Myślę, że oboje nie chcemy żadnych komplikacji czy też nieprzyjemności, a szkoda cennego czasu zarówno pana jak i mojego. Wierzę, że ta wycieczka będzie czysta formalnością i zaraz potem wróci pan do swego urokliwego domostwa.

Naiwna nadzieja wciąż tliła się jeszcze w brytyjskim sercu przez kilka minut, gdy cisza między nimi narastała, wydłużając czas. Sekundy zdawały się być minutami, kiedy William optymistycznie zakładał, że mężczyzna w końcu posłucha głosu rozsądku(bo musiał takowy posiadać, czyż nie?) i choćby z wielką łaską skieruje swoje kroki do Ministerstwa Magii w towarzystwie aurora. Kilka zeznań i po krzyku, po cóż się bronić? Nawet jeśli był faktycznie winny to czy po prostu nie prościej i bardziej wiarygodnie byłoby zachować zupełny spokój i przystać na pokojowe propozycje? Nigdy nie rozumiał czemu ci "źli" prawie zawsze utrudniali cały proces, dokładali roboty i sobie, i innym, chociaż z samego słodkiego lenistwa należałoby ograniczyć wysiłek do minimum. Przynajmniej tak sądził auror.
Cofnięcie się mężczyzny w głąb mroku nie wróżyło ugody, co niezwykle konsternowało Williama, który naprawdę chciał już wypić filiżankę herbaty z jednym z kotów na krześle obok i Alexem narzekającym na wszechobecną nudę. Szczególnie, że najprawdopodobniej powinien wstąpić po drodze do sklepu, bo Sachmet zostanie bez obiadów na następny tydzień. Westchnął bezgłośnie, marszcząc brwi w wyrazie rozczarowania, które tylko pogłębiło się, gdy do uszu niebieskookiego dotarł ten zniekształcony głos. Tak zdecydowanie nie brzmiała osoba niewinna, a przynajmniej nie tak, która nie posiadała żadnych cennych informacji. W obecnych czasach właśnie informacje potrafiły być najpotężniejszą bronią, ratującą życia w odpowiednim czasie.
Widząc jak delikwent próbuje z rozmachem zamknąć drzwi, odgradzając się od nieprzyjemnego i przede wszystkim niepożądanego gościa zareagował błyskawicznie, wsuwając stopę między nie, a futrynę. Jednocześnie wyciągnął różdżkę i używając zaklęcia Depulso odepchnął przeszkodę z siła pozwalającą na pozbycie się nacisku z drugiej strony. Gdy tylko drzwi stanęły otworem pospiesznie przekroczył próg domostwa, od razu stosując kolejny czar.
- Lumos Maxima. - powiedział bez pośpiechu, acz nie flegmatycznie. W końcu nauczono go odpowiedniego refleksu, by reagować na wszystko w odpowiednim czasie. - Ucieczka czy opór naprawdę nie przyniesie niczego dobrego, a chodzi tylko o kilka pytań w Ministerstwie. Skoro nic pan nie zrobił to byłbym wdzięczny za nieutrudnianie i pójście po dobroci.
Kontynuował spokojnym, dyplomatycznym tonem, dodając w myślach, że w przeciwnym wypadku nieznajomy nie pozostawi mu alternatywy i Lewis będzie musiał sięgnąć do arsenału poważniejszych zaklęć, które unieszkodliwią przeciwnika lub najlepiej pozbawią go krótkotrwale przytomności. Postąpił kilka kroków do przodu, szybko lustrując pomieszczenie, by wyłapać niebezpieczne lub przydatne elementy. Lepiej nie dać się zaskoczyć.
- Jeszcze raz proszę kulturalnie - proszę udać się ze mną na przesłuchanie, a nikt nie ucierpi. Naprawdę staram się nie stosować przemocy, a mam wrażenie, że pan mnie do tego niedługo zmusi.

Sytuacja stawała się cięższa, ale nie odbiegała od zwyczajowego scenariusza w takich przypadkach. Bunt podejrzanego, upór, utrudnianie polubownej procedury, użycie zaklęcia(jak on tego nie lubił, czy ci wszyscy ludzie nie mogą zwyczajnie zaprosić go kiedyś na herbatę?), wejść do domu i przeobrażenie całego zajścia w potyczkę. Przeciwnik nie wydawał się być aż tak wymagający, ale równie dobrze mógł posiadać asa w rękawie, którego nikt by się nie spodziewał. Brytyjczyk z przyzwyczajenia nie lekceważył nikogo, choćby miał stanąć w szranki z najbardziej urokliwą dziewczynką jaka chodziła po tym świecie. Z doświadczenia wiedział, że ten świat nie idzie nikomu na rękę i niestety nic nie jest tym, na co wygląda - nad czym ubolewał za każdym razem.
Plamy na garniturze skwitował jedynie drgnięciem brwi, zaraz jednak przemówił samemu sobie do rozsądku, że w obecnej chwili ma na głowie ważniejsze sprawy niż szukanie w grafiku czasu na odniesienie odzienia do pralni. Szybkim krokiem, który jednak nie kwalifikował się jeszcze na bieg, przemierzył korytarz, starając się kątem oka wyłapać jak najwięcej szczegółów - charakterystyczne przedmioty, potencjalne bronie, drzwi, cokolwiek co mogło mu pomóc lub zaszkodzić w najbliższym czasie. Jak to mówią, "przezorny zawsze ubezpieczony". Byłby wstyd, gdyby wrócił z takiej misji prosto do świętego Munga. Przede wszystkim wolał nie zamartwiać Alexa, który ostatnimi czasy miał wystarczająco sporo na głowie.
- Ponownie proszę pana o zachowanie spokoju oraz zamianę tej niedorzecznej pogoni na dialog. Zaręczam, że Ministerstwo nie zamyka nikogo bez powodu. Jeśli tylko jest pan niewinny - nie widzę powodu do obaw.
Pomimo nieprzyjemne zachowania delikwenta oraz jeszcze mniej przyjemnego mieszkania, w którym przyszło mu przebywać, Lewis starał się zachować jasność myślenia oraz nienaganne maniery. Może mężczyzna otrzeźwieje? Może to tylko pierwszy szok, jedna z typowych reakcji ludzi przestraszonych? Miał szczerą nadzieję na taki obrót spraw, gdyż w ostateczności w grę wchodziły naprawdę nieprzyjemne czary, który nie lubił stosować mimo wielokrotnej konieczności.
Wchodząc do kuchnie od razu zlokalizował mężczyznę, wciąż nie rozumiejąc dlaczego ten nie mógł po prostu zachować swego rodzaju godności, opanować emocji i chociaż spróbować się dogadać. Czy tak nie byłoby prościej? Przyjemniej? Jeśli faktycznie trafi do Azkabanu może chociaż nieco ochłonie - choć nikomu nie życzył spotkania z Dementorem(no, może poza Voldemortem, który był chyba jedyna osobą, co do której William miał faktycznie wrogi stosunek).
Depulso nie zrobiło na nim wrażenia, natomiast sprawiło, że auror zwęził oczy, skupiając bardziej spojrzenie na delikwencie. Ruch z nożem wyglądał groźnie, lecz tylko z pozoru, biorąc pod uwagę, że nawet nie musnął celu. Postanowił jak najszybciej zakończyć tę zbędną batalię, zanim poszukiwany sam sobie zrobi krzywdę lub co gorsza, w desperacji popełni samobójstwo. Póki co nie zanosiło się na to, ale Lewis wolał dmuchać na zimne.
- Petrificus Totalus - rzucił zaklęciem w stronę mężczyzny, mając w zanadrzu zarówno Arresto Momentum jak i Protego, na wypadek gdyby jakimś sposobem udało mu się uniknąć trafienia zaklęciem obezwładniającym. Oczywiście przez głowę przemykało mu wiele mniej subtelnych zaklęć, ale wciąż próbował działać bez uszkadzania celu. Dodatkowo, zaraz po Petrificusie, rzucił Expulso w kierunku podłogi, by wszystkie przedmioty zostały odepchnięte pod ściany.

Wszystko nagle zaczęło się dziać bardzo szybko - szybciej niż myśli były w stanie nadążyć. Wszelkie ruchy, akcje Williama następowały automatycznie dzięki treningom i doświadczeniu zdobytemu w praktycznych misjach z Ministerstwa. Prawdopodobnie tylko dlatego nie dane mu było umrzeć tej nocy.
Petrificus zadziałał idealnie, więc w następnej chwili auror podleciał do unieruchomionego celu swojej wyprawy na Grimmuald Place. Szybkie oględziny na obecność jakiejkolwiek innej broni, schowanie różdżki delikwenta do swojej kieszeni po uprzednim zmniejszeniu jej, następnie podniesienie mężczyzny. Właśnie wtedy zobaczył jak płomień powoli, acz konsekwentnie pożywia się jednym z krzeseł. Przez kilka sekund patrzył na tańczące źródło ciepłego światła jak w transie, zaraz jednak potrząsnął głową gwałtownie, zamykając oczy. Skup się, nie czas na to, ani miejsce. Jesteś silniejszy od tego. Słowa powtarzane w głowie jak mantra nabierały siły w miarę jak posuwał się przez korytarz z wyjątkowo ciężkim i nieporęcznym balastem. Nie oglądaj się za siebie, a nic się nie stanie. Drzwi wyjściowe były coraz bliżej, co pomagało Brytyjczykowi ignorować rosnącą jasność za jego plecami. Powinien był ugasić tamten płomień, rozejrzeć się czy gdzieś indziej nie wylądowały zaklęcia podpalające, był jednak zbyt przestraszony tym, że jeśli skupi myśli na ogniu to nikt stamtąd żywy nie wyjdzie - łącznie z nim. Strach przed tym, co może zrobić z nim jeden z żywiołów władających światem okazał się silniejszy od rozsądku, który przecież powinien wieść prym. No nic, pożar jakoś się ugasi, on musi dostarczyć podejrzanego żywego do Ministerstwa. Wyniesie go, wezwie posiłki i oni sobie z tym poradzą - tak, doskonały plan, idealny.
Entuzjazm ocieplający wnętrze Williama szybko zniknął, gdy rozległ się pierwszy wybuch, a fala uderzeniowa rzuciła nimi w stronę najbliższych krzaków. Było to delikatne lądowanie, zwieńczone raptem kilkoma drobnymi zadrapaniami od gałązek. Ponownie potrząsnął głową, próbując nie tylko skupić się, ale też odegnać uporczywe dzwonienie w uszach. Chwilę potem popełnił swój największy błąd tej nocy - obejrzał się za siebie.
Ogień trawił budynek szybko i bezlitośnie, mając na celu pochłonąć każdą jego część, nie zostawić niczego nadającego się do jakiegokolwiek ponownego użycia. Płomienie tańczyły, jarzyły się ciepłem, a magia wypełniona potęgą żywiołu hipnotyzowała i przytępiała zmysły - przynajmniej tak działała na Williama, dla którego nagle wszystko zwolniło, a świat ograniczał się do tej trawionej budowli, które przeznaczeniem była już tylko kompletna destrukcja. Wstał powoli i patrzył - właśnie tak, urzeczony obserwował katastrofę, zachwycony majestatem i niszczycielską siłą ognia. Palce zaciśnięte na różdżce drgnęły, a z tyłu głowy błysnęła myśl, by użyć zaklęcia, który podwoił, a nawet potroiłby siłę widowiska, do tego uniemożliwił powstrzymanie go. Znał zaklęcie. Nigdy go jeszcze nie użył, ale drżące mięśnie rąk, dreszcze całego ciała, krew pulsująca dziko w skroniach podpowiadały mu, że ten czas jest jego częścią i nie zawiedzie jego oczekiwań. Już, już miał unosić różdżkę, krystalizować w głowie odpowiedni rodzaj magii i formułę, pragnienie skazy umysłu ciągnące się za nim odkąd tylko pamięta - kiedy zobaczył w oknie sylwetkę kobiety z zawiniątkiem. Jej obecność wydała mu się zgoła abstrakcyjna, jakby zupełnie nie pasowała do tego miejsca, do tej sytuacji. Patrzył na nią nieobecnym wzrokiem, dopóki nie nastąpił kolejny wybuch. On już otrzeźwił Williama. Kiedy kobieta z dzieckiem zniknęli w gruzowisku i płomieniach miał wrażenie, że serce stanęło na kilka uporczywie długich sekund.
- Nie! - krzyk wyrwał się z jego gardła, wypełniony przerażeniem, którego jeszcze nie znał.  Podbiegł kilka kroków w stronę kamienicy, ale żar i siła ognia skutecznie uniemożliwiły mu dostanie się do środka.
Co ja zrobiłem - powtarzał w myślach w panice, miotając się oblewany zimnym potem, który był tym dotkliwszy przez temperaturę rosnącą z każdym nerwowym oddechem. Przerażenie, ból silniejszy od fizycznego, hańba, obraza, poczucie winy miażdżące serce z morderczą skutecznością.
Co ja zrobiłem.
Rozejrzał się boleśnie przytomnie dookoła i wezwał posiłki. Zanim ktokolwiek się pojawił on zniknął, przenosząc się do jedynego miejsca, które znał na tyle, by ukryć się przed światem. Tylko trzy słowa wypełniały jego głowę, rozłupując czaszkę od środka i spopielając serce jak to ogień czynił z budynkiem na Grimmuald Place.
Co ja zrobiłem.

zt[/i]