Otóż Gruby Mnich za życia nie był najprzystojniejszy na świecie. Od najmłodszych lat (gdy żył), charakterystyczną cechą była jego otyłość, spowodowane zapewne genetycznie. Po śmierci owszem, tak samo. Ma śmieszne blond loki na grubej głowie, duże policzki, często zaróżowione i mnóstwo ciała- niektórzy mogą uważać go za aniołka. Trochę za stary, ale cóż, na upartego pójdzie!

Wyjaśnijmy najpierw czemu nazwano go Grubym Mnichem. Nie trzeba tłumaczyć pierwszego członu pseudonimu. A drugi? Już za życia był nazywany Mnichem. Od zawsze był spokojny, opanowany, cichy. A mimo tego, lubił żartować! Chodził uśmiechnięty, pełen spokoju. Warto dodać, że w czasach, w których żył, nosił długie sutanny, jasnej barwy. Koledzy żartobliwie nazywali go Mnichem, a potem Grubym Mnichem. I tak oto trzyma się do dziś. Mnich jest bardzo pogodny, życzliwy, zawsze pomocny! Idealny opiekun podziemi, blisko swego dawnego domu. Jest uiszczeniem największych, najlepszych cech Hufflepuffu. Puchon z prawdziwego zdarzenia.
Warto dodać, że Mnich bardzo łatwo wybacza, zapomina krzywdy. Namawia do tego każdego, jeśli chodzi na przykład o dowcipy słynnego Irytka. Mnich może wydawać się naiwny, ale nie można mu zarzucić nieszczerych uczuć!
Czasami za dużo mówi, zagada się w najlepsze, że trudno jest się wywinąć spod jego "szponów". A biada temu, kto zapyta go o jego życie lub portret... Bywa męczący i upierdliwy, dlatego trzeba uważać na słowa i komplementy wobec jego osoby.

Nie ma dokładnej historii Grubego Mnicha, ale przedstawię choć zarys. Był wychowywany w rodzinie mieszanej. Jego rodzice: matka- mugolka i ojciec- czarodziej, byli nadopiekuńczy, jednak kochali nad życie swego małego, pulchnego synka. Mały chłopiec wyrósł na silnego czarodzieja, prawdziwego Puchona. Później objął posadę nauczyciela ONMS. Jak zmarł? No niestety, jadowity stwór z Zakazanego Lasu go tak pogryzł, że nikt nie zdążył go uratować. Jednak Mnich był szczęśliwy ze swojego życia. Czy miał dzieci i małżonkę? Nie wiadomo, ale też nie ma co zaprzeczać...
Był cennym nauczycielem szkoły, aż się dorobił własnego portretu! A jakaż duma go rozpiera z tego powodu!

Owszem, duchy też mają zainteresowania! Mnich uwielbia pogawędki z małymi uczniami. Jest wniebowzięty, gdy ktoś zaprosi go na ciastko czy na imprezę. Zazwyczaj snuje się po zamku, a interesują go uczniowie przede wszystkim. Kocha ich, lubi ich bawić, jednak wszystko w pozytywnym sensie. Zachwyca się każdym, wszystkim, chwali, prawi komplementy, jest nadzwyczaj rozgadany i wyrozumiały. Wybacza wszystko i wszystkim, przymyka oko na małego psikusa, dżentelmen, kłania się każdej damie.