Ulice Nokturnu były zadziwiająco przyjemne w odbiorze dla młodej dziewczyny, która nie do końca miała równo pod sufitem. Porunn fascynowało to miejsce i gdy tylko miała możliwość przechadzania się po tej mrocznej dzielnicy, wykorzystywała to w stu procentach. Dlatego też nie spieszyła się za bardzo w podróży do miejsca swojej końcowej misji. Kupienie maści dla ojca po drodze przeszło szybko i sprawnie, a ona miała okazję zapoznać się z kilkoma ciekawymi, acz zapewne śmiertelnie niebezpiecznymi przedmiotami, okrytymi tajemnicą. Nie dotykać – tego zakazu w tym sklepie stanowczo przestrzegała. Natomiast samo dostarczenie listu nie wiązało się z jakimś większym niebezpieczeństwem, jednak to, komu się ten list przekazywało stanowiło już bardziej skomplikowaną rzecz. Miejsce jak każde inne – tylko dlaczego kurier nagle ruszył biegiem? Musiała szybko ruszyć za nim, aby nie zgubić go z oczu. Nie krzyczała, żeby zwolnił, najpewniej miał powody, aby zmienić umówione miejsce, więc biegła za nim ile sił w nogach. Miała nadzieję, że szybko będzie mogła wrócić do domu i zobaczyć jaką niespodziankę ojciec jej przygotował. Jeśli chodziło o konkretną naukę i trening to była bardzo podekscytowana faktem, że przymusowego wolnego nie zmarnuje na wylegiwanie się w łóżku i nic nie robienie. Ona do takich osób nie należała. Wolała działać, a lenistwo zostawiała sobie wtedy, kiedy trzeba było odrobić pracę domową w postaci wypracowania od Profesor Lacroix.
Weszła do tawerny, starając się odnaleźć wzrokiem mężczyznę, któremu miała dostarczyć list. Gdy zauważyła go siedzącego w kącie, ruszyła pewnie w jego kierunku, starając się uspokoić pracę serca. Bieg może i nie trwał niewiadomo jak długo, ale dał jej mimo wszystko popalić, a ona zziajana wpadła do pomieszczenia jak oparzona. Zmarszczyła brwi, obserwując mężczyznę przez chwilę, a gdy się odezwał, wyciągając przy tym dłonie w jej kierunku na chwilę się zawahała czy aby na pewno była to ta sama osoba, o której mówił jej ojciec. W końcu jednak odtrąciła wszystkie obawy na bok, wierząc, że Fimmel wytłumaczył jej wszystko dokładnie, przez co nie było mowy o pomyłce.
- Uciekałeś przede mną, więc nie wiem czy mogę ci ufać – powiedziała, marszcząc brwi, nie mogąc się powstrzymać od wytknięcia mu tego. Przechyliła głowę lekko w bok, po czym mimo wszystko, wyciągnęła z torebki kopertę z listem w środku, podając ją rzekomemu kurierowi do ręki, jednak nie puściła, przyglądając się mu uważnie.
- Jak się nazywasz? – spytała ostro. Może tylko podawał się za osobę, która miała odebrać list? Nie chciała, żeby później cała jej rodzina miała jakieś kłopoty.