Delikatny wieczorny wiatr zdmuchnął z twarzy panny Vance pojedyncze kosmyki jej blond włosów, gdy szła cichą alejką znajdującą się na obrzeżach Glasgow. Dźwięk jej obcasów uderzających o twardy chodnik odbijał się echem od ścian otaczających ją budynków, lecz tylko przez chwilę, bo gdy wyszła na główną ulicę miasta, zostały one zagłuszone przez silniki pędzących samochodów. Szła prosto i pewnie – w końcu była tylko po dwóch mugolskich drinkach, które nie dorastały do pięt mocy Ognistej Whiskey. Idąc bawiła się krańcem swojej kwiecistej koszuli, a myślami była nadal w klubie, z którego dopiero co wyszła. "Na brodę Merlina, najgorsza potańcówka na jakiej byłam." pomyślała po raz enty, przypominając sobie Mugoli, którzy woleli siedzieć przy barze i pić alkohol litrami niż potańczyć trochę do piosenek Elvisa. Nie była to pierwsza impreza w Glasgow na której była – ostatnio coraz częściej wychodziła na miasto, by uniknąć złowrogich spojrzeń swojej babci i jej ciągłego "Zacznij się uczyć do owutemów!". Odpowiedź Em zawsze brzmiała "Przecież mam jeszcze czas.", której obowiązkowo towarzyszyło teatralne przewrócenie oczami. No bo miała czas, prawda?
Emmelina aż otworzyła usta ze zdziwienia, gdy zdała sobie sprawę, że jest dopiero za dziesięć ósma. Opuścić imprezę o tak młodej godzinie? To aż wstyd! Postanowiła więc zajrzeć jeszcze do jakiegoś pubu, by ta noc nie okazała się straconą. Wyjęła z torebki lusterko, które spoczywało obok jej różdżki i pobieżnie się w nim przejrzała. Następnie wyprostowała koszulę i spódnicę, omiotła wzrokiem pobliskie budynki by szybko określić swoją lokalizację i odległość od najbliższego pubu, po czym ruszyła pewnie przed siebie by ponownie zanurzyć się w tętniącym rozrywkami nocnym życiu miasta.

"Muzyczny Raj" intrygował dziewczynę swą zagadkowością i indywidualnością. Zdecydowanie wyróżniał się na tle pozostałych budynków znajdujących się na tej ulicy – zupełnie tak jak ona wyróżniała się spośród przechodniów swoją świadomością o tym, że owy klub rzeczywiście może mieć w sobie ziarenko magii. Po krótkiej chwili decyzja w jej głowie zapadła – zwyciężyła nieposkromiona ciekawość. Panna Vance zaczęła stawiać powolne kroki w stronę omijanego przez wszystkich lokalu. No i trudno się dziwić – brak muzyki, mimo, że "Raj" był na pewno otwarty, czarne zasłony, aura tajemniczości  – aż serce Em przyspieszało na samą myśl, co może zobaczyć w środku.
Była już w połowie drogi, gdy ponownie usłyszała delikatne dźwięki gitary. Była to trochę inna kompozycja niż ta która wybrzmiewała na ulicy kilka minut temu, lecz nadal była piękna i odprężająca. Powodowała w Em nagłą chęć położenia się na ziemi i wstąpienia do wirującego świata zadumy i rozmyśleń. Ten pomysł wydał jej się nieco dziwaczny, więc zatrzymała się nagle i ponownie spojrzała na ulicznego grajka z długimi włosami. Jego oczy skierowane były na nią, a na jego twarzy malował się ten sam nieśmiały uśmiech, który dziewczyna miała już okazję poznać podczas poprzedniego kontaktu wzrokowego. Wydawało się, jakby chłopak chciał zatrzymać ją swoją muzyką, która (jak musiała przyznać Em) naprawdę miała w sobie to coś. "A może by tak jednak podejść do niego i pogadać?" pojawiła się myśl w głowie dziewczyny, ale niestety szybko została ona wymazana przez niedającą za wygraną ciekawość. Skłoniła się więc tylko w stronę gitarzysty, posłała mu szczery, szeroki uśmiech, po czym odwróciła się na pięcie w stronę klubu. Kilkanaście dodatkowych kroków i już była pod wejściem. Złapała za zniszczoną, złotą gałkę z przyspieszonym biciem serca. Prawą dłonią lekko pchnęła postarzałe drzwi, zaś lewą zacisnęła na różdżce znajdującą się we wnętrzu jej torebki.

Gdyby Emmelina cierpiała na klaustrofobię, to tuż po przekroczeniu progu zaczęłyby się jej pierwsze objawy. Przedsionek był niezwykle małym pomieszczeniem w porównaniu do ogromnych drzwi znajdujących się przed nią. Dziewczyna zadarła głowę do góry by spojrzeć na górującą nad nią postać. Długi nos i niewielkie czarne oczka skierowane były na nią, a mina owego stwora wyrażała niezadowolenie i zniecierpliwienie.
- Nazywam się Emmelina Vance... l-lat siedemnaście... bez pracy? - odpowiedziała nieśmiało drżącym głosem. Jej ciekawość zaczęła mieszać się z lękiem i niepewnością, przez co jej serce przyspieszyło tak, że dziewczyna mogła poczuć jak obija się o żebra. Mimo to nadal intrygowało ją, co mogło znajdować się za drzwiami, skoro pilnowało ich takie magiczne stworzenie.

Gdy ściana po jej prawej stronie otworzyła się ukazując w końcu "Muzyczny Raj", Em jeszcze przez chwilę nie ruszyła się z miejsca. Już dawno przestała ściskać różdżkę i zamiast tego zaczęła gorączkowo pocierać nadgarstek z pieczątką klubu. Mimo, że póki co najgorszą część miała już za sobą, to stres nie opuścił dziewczyny, nadal ściskając jej wnętrzności mocnymi węzłami. Pamiętała, że magiczne kluby zawsze były pełne niespodzianek i tajemnic, nie to co te zwykłe mugolskie potańcówki. Postanowiła więc zachować ostrożność i rozwagę… przynajmniej na początku. Nieśmiało przeszła przez próg, mijając wysokiego jak brzozę ochroniarza, który bacznie się w nią wpatrywał. Emma uśmiechnęła się nerwowo w jego kierunku, po czym nie czekając na jego reakcję ruszyła w głąb pomieszczenia.
Było tu dość duszno, a jedynym źródłem światła były lewitujące w powietrzu stworzenia, kolorowe i jarzące się niczym żarówki. W końcu po kilku następnych krokach dziewczyna mogła zacząć podziwiać klub w całej jego okazałości. Pomieszczenie było całkiem spore i zatłoczone. Starsi czarodzieje siedzieli przy stolikach popijając Ognistą Whiskey albo kremowe piwo, a ci w podobnym wieku do Em wywijali na parkiecie do jakiejś wyjątkowo skrzekliwej piosenki, której dziewczyna nie znała. Cała sala migotała od barw, a powietrze mieszało się z dymem fajki, którą palił ktoś w tłumie. Panna Vance chyba stała tam trochę za długo zachwycając się wystrojem, gdyż poczuła coraz więcej skierowanych na nią ciekawskich oczu. Ruszyła więc w kierunku baru, próbując po drodze ujarzmić trochę jej potargane włosy. Pomyślała, że porządny łyk Ognistej pomoże jej się odrobinę rozluźnić. Podeszła więc do baru, oparła na nim ręce i zwróciła się do barmana, który akurat odwrócony był do niej plecami. Jego postawione na żel niebieskie włosy wywołały niekontrolowany szeroki uśmiech u dziewczyny.
- Przepraszam! – powiedziała dość głośno starając się przekrzyczeć muzykę i zwrócić na siebie uwagę szanownego jegomościa za barem.

Mimo, iż barman miał nietęgą minę, nie zignorował dziewczyny i po chwili stał już przed nią i czekał na zamówienie. Emm uśmiechnęła się delikatnie i pochyliła lekko do przodu, by mężczyzna mógł ją lepiej usłyszeć.
- Ognistą Whiskey poproszę. - powiedziała, po czym usiadła na stojącym tuż obok jej nóg wysokim drewnianym krześle barowym.