* * *

Mrok wyłaniający się z gwiazdozbioru rozpościerającego po nieboskłonie nie spał nigdy. Chroniąc swych poddanych, umożliwiał im przemykanie między cieniami, aby wykonali chwalebne zadania, dzięki którym zyskiwał na sile. Tak naprawdę miał wielu służących, ale tylko nieliczni przeciwstawiali mu się w słusznej sprawie, ryzykownie wykorzystując jego zasoby dla własnych celów. Obrońcy uciśnionych, wojownicy o wolność i sprawiedliwość nie zakładali gwiazd szeryfów z Teksasu, ale wystarczyło im pewne dzierżenie różdżki, gotowi miłosiernie skrócić cierpienie tym, który na to nie zasługiwali.
Aura tajemniczości spowijała opuszczoną chatę na obrzeżach sławetnego Londynu, centrum mugolskiej i czarodziejskiej społeczności, egzystujących obok siebie. Brakowało tylko złowrogiego pohukiwania sowy i wycia wilkołaka w oddali, jednak księżyc był dla nich łaskawy, przybierając kształt rogalika z białym lukrem, przykryty cienką warstwą chmur.
Pomimo zgaszonych świateł w chatce, uważniejszy obserwator dostrzegał cienie przemykające po dwóch piętrach i jeśli tylko wysiliłby mózgownicę, doliczyłby się przynajmniej dwunastu. Mrok był również po stronie ludzi nieobliczalnych i brutalnych, ułatwiając im przemykanie wśród cieni i wprowadzanie w błąd czarodziejskich stróżów prawa i porządku. Już dawno wybiła północ i domy, oddalone o zaledwie kilometr, spoczywały w bezruchu tak samo jak ich właściciele, uśpieni męczonym dniem w pracy. Dzisiejszej nocy nawet dzieci, w których płynęła czarodziejska krew, pozostawały w ciepłych łóżkach i nie domagały się adrenaliny, zapewnianej przez przeklęty, nawiedzony przez duchy, dom.
Tylko grupa śmiałków, za pan brat z mrokiem przemykała wśród cieni, próbując udaremnić plany śmierciożercom.

Bywały takie chwile w życiu, kiedy każdy mężczyzna zatrzymywał się na chwilę, przerywał wszystko, co robił i zastanawiał się, w którym kierunku powinien podążyć teraz. Bywały też takie, w których nie było czasu na myślenie; gdy krew przepełniona adrenaliną płynęła szybciej w żyłach, a każdy mięsień spinał się w oczekiwaniu na tytaniczny wysiłek, a wyczulone do granic wszelkich możliwości zmysły zdawały się w milczeniu oczekiwać na kalejdoskop doznań, nie było nawet chwili na zastanowienie.
To właśnie Diarmuid uwielbiał w swojej pracy. Ten dreszcz, balansowanie na cienkiej linii dzielącej wygraną od przegranej, życie od śmierci; pokusa wdania się w pojedynek, spróbowania swoich sił z nowym przeciwnikiem, niesienia sprawiedliwości tam, gdzie jej nie było, bywała tak podniecająca, jak i zgubna.
Tego wieczoru nie było jednak miejsca na brawurę, nie było pracy w zaciszu własnej, zmyślonej historii i narażania jedynie własnego życia. Tego wieczoru musiał być dowódcą, rozważnym, ostrożnym i przede wszystkim opanowanym - wystawianie samego siebie na ciosy było chlebem powszednim, jednak nie było takiego uniwersum, w którym młody auror chciałby odpowiadać za śmierć któregoś ze swoich ludzi.
Sowa z anonimową informacją o miejscu spotkania śmierciożerców zaskoczyła go nad stosem sprawdzianów poziomujących do przejrzenia; w jednej chwili z nauczyciela zmagającego się z koniecznością zbadania bezkresu głupoty swoich podopiecznych musiał zmienić się w czarodzieja dowodzącego oddziałem aurorów, zmuszonych do wstąpienia na nieznany teren. Nie było czasu na taktyczne podejście do sprawy, na chwilę refleksji, czy cała akcja warta jest ryzyka.
Szef Departamentu kazał, szefa trzeba zadowolić. A chociaż instynkt pielęgnowany przez lata brzęczał niespokojnie gdzieś we wnętrzu jego głowy, ostrzegając, uczulając na błędy, drażniąc niesamowicie, mężczyzna nie potrzebował drugiego wezwania. Nabazgrawszy krótką notkę do Wilsona, zdjął blokadę ze swojego kominka i zameldował się w najbliższej bazie wypadowej, mobilizując kilku swoich ludzi. Wiedział, że na miejscu spotka się z Jaredem, a ten nie znosił spóźnialskich, dlatego zaledwie kilkanaście minut po wezwaniu on i jego towarzysze stawili się na miejscu zbiórki by wtopić się w mrok, przemykając wśród niego bezszelestnie.

Jak tylko dostał informację o patrolu i rutynowym przecesaniu terenu, humor mu się poprawił. Ślęczenie w Hogwarcie i bezczynność robiły z niego nieprzyjemnego osiłka.Gorszego niż zazwyczaj. Zdążył nadrobić nawet formalności w Ministerstwie i skontrolować postęp śledztw, z nadmiaru wolnego czasu. Wilson był pracoholikiem. Cierpiał, gdy kazano mu siedzieć. Nie bez powodu nie wziął urlopu od paru ładnych lat. I nie bez powodu jego małżeństwo się rozpada.
Kilka minut po otrzymaniu wiadomości, wysłał wezwana do innych aurorów. Tych, na których mógł liczyć, całkowicie rezygnując z taszczenia ze sobą młodych świeżych i niedoświadczonych jednostek. Na miejscu był cztery minuty przed Diarem. Przez czarną szatę i czarną skórę nie było go widać na pierwszy rzut oka. Zlewał się z otoczeniem, czekając między drzewami na trzaski teleportacji. Nie palił, chociaż miał na to ochotę. Spojrzał w martwe niebo i czekał na resztę. Wyłonił się z ukrycia podchodząc do Diara, ofiary Tachal i ścisnął mu rękę czarnym łapskiem.
- Szefunio aurorów zaszczyci nas swoją obecnością czy się znowu wymawia? - zapytał ostrym tonem zdradzając swoje podejście do przełożonego. Do tej pory nie pojmował jak ktoś mógł Williamsa mianować szefem. Ta jego bezczynność i tchórzostwo go dobijała. W chwilę później usłyszał trzaski teleportacji Halla i Lewisa. Wilson zakasał rękawy, wciąż zlewając się z tłem i wyszedł pod światło księżyca.
- Co wiemy?- zapytał Diarmunda skoro sprowadził jego oddział tej nocy. W kilka minut pojawiło się parę dodatkowych ciemnych sylwetek drugoplanowych aurorów. Chaty na uboczu zawsze śmierdziały. Jerry lubił takie miejsca. W większości przypadków kryjówku okazywały się mrowiskiem naiwnych Śmierciożerców, a to oznaczało dużo roboty, której mu brakowało.

Zgadzając się na objęcie posady w szkole, Alex doskonale wiedział, że w każdej chwili może nadejść zgłoszenie z ministerstwa. Podświadomie chyba czekał na nie z pewną niecierpliwością. Nie był jednostką stworzoną do bezczynnego siedzenia oraz posiadania małej ilości obowiązków – nadmiar energii zdawał się czasem rozsadzać młodego aurora od środka, odpowiadał również za szereg nerwowych tików, które wykonywał, od dawna już ich nie zauważając.
Mimo tego, wiadomość przyniesiona przez chuderlawego, drugorocznego Ślizgona z przerażeniem w oczach była zaskoczeniem. Chłopak czmychnął z gabinetu pełnego oparów kolejnego, bulgoczącego w kociołku eksperymentu Halla, jeszcze zanim ten zdążył rozpieczętować kopertę. Auror tylko przewrócił oczami, nieco zniesmaczony – co mogło być takiego strasznego w pachnącej gorzkimi migdałami miksturze, po której przemykało trochę iskier? Ano nic. Wystarczyło tylko kilka lat, by kolejne pokolenie uczęszczające do Hogwartu stało się jakieś chorobliwie strachliwe. Przesyłka od Wilsona była krótka, do bólu treściwa oraz konkretna. I dobrze. Co prawda słowa „rutynowy patrol” nie brzmiały zbyt podniecająco, ale lepsze to niż kolejny wieczór spędzany częściowo na patrzeniu w sufit i nienawistnym spoglądaniu na prace domowe, które profesor Lacroix dała mu do sprawdzenia. Wredna smoczyca będzie musiała poczekać. A jeśli nie stanie się nic ciekawego, przynajmniej złapie trochę świeżego powietrza.
Dwie godziny później, zgodnie z instrukcją we wiadomości teleportował się z obrzeży Hogsmeade do Londynu. Cała okolica dookoła opuszczonego domu sprawiała co najmniej niemiłe wrażenie – Alex odruchowo wsunął dłonie do kieszeni skórzanej kurtki, odnajdując palcami wysłużoną różdżkę. Fiolki przypięte do paska nie odważyły się nawet delikatnie brzęknąć, gdy pokonał niewielki dystans dzielący go od Jareda i Diarmuida. Skinął im lekko głową na powitanie, zwracając wzrok ku domowi będącemu głównym bohaterem dzisiejszego spotkania.

Wezwanie zastało Lewisa w gabinecie, akurat kiedy zaparzał Earl Greya. Miał nadzieję na spokojny wieczór z filiżanką ulubionej herbaty, fotelem i dobrą książką w rolach głównych, jednakże nie mógł powiedzieć, by zmiana planów go zdenerwowała. Poniekąd przywitał wiadomość jak starego przyjaciela, który szczęśliwie nie pozwala mu utonąć w hogwardzkiej rutynie. Zawód nauczyciela był przyjemny, w porównaniu do profesji aurora przypominał raczej wakacje aniżeli prawdziwą pracę. Jeszcze by się rozleniwił i, nie daj Merlinie, stwierdził, że walka z ciemną stroną mocy to już nie na jego nerwy? Ta wizja przyprawiała go jednocześnie o wybuch śmiechu i zimne dreszcze, dlatego nie zwlekając dłużej opuścił pomieszczenie, by przygotować się do akcji. W stanie najwyższej gotowości teleportowali się z obrzeży Hogsmead w tym samym momencie co Alex(jak się okazało) we wskazane miejsce, zastając tam już Jareda z Diarmuidem. Zaraz po nich przybyli pozostali, stojąc w oczekiwaniu na komendy oraz potrzebną dawkę informacji. Okolica miała swój urok, choć przywodziło na myśl scenerię prosto z wiktoriańskiego horroru o duchach czy wilkołakach. W tym wypadku jednak przeciwnikiem nie były postacie znane mugolom z legend czy filmów, a Śmierciożercy - prawdziwi, z krwi i kości ludzie, którzy dysponując magią potrafili siać spustoszenie i śmierć na miarę plagi egipskiej, jeśli dać im zbyt dużo swobody. William czuł wstręt do zwolenników Voldemorta, a że jako auror znał perfekcyjnie listę ich "osiągnięć" to nawet jego dżentelmeńskie miłosierdzie nie zamierzało interweniować. Mieli zadanie do zrobienia, a tutaj nie było miejsca na najmniejszy błąd.
Przyjrzał się uważniej domostwu, które na pierwszy rzut oka wyglądało na opuszczone. On jednak, zapewne jak i pozostali, doliczył się kilkunastu rezydentów. Nie doszukał się wprawdzie Williamsa, ale ostatnio jego obecność stała się cudem na miarę świętego Graala, więc nie był nawet zdziwiony. Pozostało mu przenieść spojrzenie na Diarmuida, czekając na jego odpowiedź na pytanie Jareda.

Uścisk Jareda był silny, pewny; zdradzał doświadczenie witającego się mężczyzny, zdradzał jego skłonność do nieprzepisowego postępowania i gwałtowności. Ua Duibhne wiedział to wszystko i może dlatego tak lubił pracować z czarnoskórym aurorem - choć nigdy nie wiedział czego się spodziewać, Jared nie bywał nieskuteczny, a jego metody, choć niekonwencjonalne, przynosiły rezultaty.
- Wilson, jeśli naprawdę w którymkolwiek momencie swojej kariery sądziłeś, że szef zdecyduje się na osobistą wizytację, będę zmuszony dać ci w zęby. Na zapas. I w ramach nauczki - Irlandczyk uniósł wysoko brwi, krzywiąc wargi w dość nieprzyjemnym uśmiechu, który jednak nie objął niebieskich oczu, jak zwykle czujnie badających otoczenie. Powitał krótkim skinieniem Halla, obrzucił wzrokiem nadciągającego Williama i pozostałych, powoli tłoczących się na polanie aurorów. Coś w jego wyrazie twarzy, coś w spiętych mięśniach, w uwypuklającej się na szyi żyle wyraźnie wskazywało na to, że adrenalina bierze górę, a wraz z nią zaczyna przemawiać irytacja.
- Tylko tylu? Na nieznany teren? Niech mnie diabli, nasz godny poszanowa... - urwał, słysząc pytanie Jareda, zjeżył się jednak dopiero na dźwięk głosu kolejnego przybyłego członka szwadronu. Przekazujący informacje młokos napuszył się tak, że lada chwila groziło mu samoistne ulotnienie się w kierunku gwiazd (lub i nie tak samoistne zaklęcie oszałamiające posłane prosto w świńskie oczka), nim jednak Diarmuid zdążył chłodnym tonem przypomnieć mu o hierarchii i zabieraniu głosu kiedy nikt go o to nie prosi, trzask aportacji sprawił, że wszyscy stężeli, zastygając bez ruchu.
- Wilson, jak bardzo żywy jest ktoś wzięty "żywcem"? - w głosie Irlandczyka pobrzmiewała wesołość, jakaś groźna nuta, przeplatana bezlitosnym, twardym echem słów osoby, która nie rzucała ich na wiatr. W dłoni mężczyzny pojawiła się różdżka, on sam, przykładając palec do ust i zerkając na swoich towarzyszy, powolnym krokiem, bezszelestnie ruszył w kierunku postępującego mu nim śmierciożercy. Wystarczył moment, mrugnięcie zaledwie, by auror zaszedł rudzielca od tyłu i oplótł jego szyję ramieniem, przyduszając delikwenta w sposób zdecydowanie mugolski, aczkolwiek niemniej skuteczny.
- Tak to jeszcze "żywcem", czy jak zaczyna się hiperwentylować już się nie liczy? - rzucił, nie bez wysiłku przytrzymując wyrywającego się śmierciożercę. Mógł co prawda oszołomić go zaklęciem, wolał jednak nie zdradzać ani swojej pozycji, w razie obecności innych przeciwników, ani nie ryzykować, że ochraniające dom bariery antymagiczne wystawią ich na łaskę sług Voldemorta.

Piskliwy głosik grubasa tylko zirytował niepotrzebnie Wilsona, który reagował alergicznie na wtrącanie się w rozmowę dorosłych i bardziej doświadczonych aurorów. W tym przypadku Filip został obdarowany zimnym spojrzeniem, które mówiło wszystko.
Nieobecność "przełożonego" było więc im na rękę. Jedyna zasada to przywlec żywych śmierciożerców, co było trudne do wykonania podczas pracy, gdy jest się blisko od ukręcenia czyjegoś obślizgłego przepoconego karku. Podane informacje przyjał do świadomości bez komentarza, rzucając okiem w stronę ciemnej chałupy. Skoro piwnica nie była obstawiona zaklęciami, szybko rozprawią się z pojedynczym Śmierciożercą stojącym na czatach. Jared już miał wyrazić swoją opinię na temat "brania żywcem", gdy wzmógł czujność. Dostrzegł zbliżającego się Śmierćka, ale nie ruszył się od razu obserwując ruch Diarmunda, któremu dopisywał dzisiaj humor.
- Proponuję połamać mu kilka żeber, to sprawdzimy czy będzie wtedy jeszcze "żywcem". - odpowiedział cicho i bardzo poważnie, podchodząc do Diarmunda i wijącego się w objęciach Śmierćka. Korzystając z chwili jego unieruchomienia, złapał go za ramię, miażdżąc je przy okazji i poszukał jego różdżki. Jeśli ją znalazł, schował ją sobie do kieszeni. Skoro bez magii, to bez magii; liczy się element zaskoczenia. Czarnym łapskiem złapał rudzielca za brodę i odwrócił bardziej pod światło księżyca.
- Minister się z ciebie bardzo ucieszy. - odsunął się od Śmierćka i zaczął podwijać rękawy szaty, nie spuszając ślepi z bocznej ściany chałupy - domniemanego niepilnowanego magią wejścia.- Blacksmitha zostawcie mi. - poinformował resztę aurorów, zagarniając łapskami śmietankę towarzystwa.

Zaszedł wspomnianego otyłego Filipa i złapał go za fraki, prawie podnosząc go z ziemi.
- Zamilcz, bo będziesz wygrzebywał zęby z ziemi. - syknął zjadliwie i odepchnął jego cielsko z obrzydzeniem, tracąc powoli cierpliwość do jego paplaniny.
- Lewis, masz na to dziesięć minut. Wracasz i stoisz z tym osłem przed budynkiem. Gdy tam wejdziemy, połowa będzie uciekać. Kierujesz łapanką i jeśli zajdzie potrzeba, wzywasz posiłki. - zakomendrował. - Reszta za mną. - ruszył bezszelestnie w stronę budynku wściekły jak nigdy z ociągania się zebranych. Im dłużej będą tutaj stali, tym większe ryzyko, że zostaną wykryci. Skradał się po cichu między krzakami, wytężając wszystkie nabyte przez dwadzieścia lat doświadczenia umiejętności.
- Plan prosty: obezwładniacie i rzucacie ich truchła na środek. Jeśli będzie potrzeba, roznieście dom w pył. - poinformował Halla i Diarmunda wiedząc, że są gdzieś na tyłach z gotowymi różdżkami. A przynajmniej lepiej, aby tak było, bo inaczej rozpęta sie piekło i niekoniecznie ze strony schowanych Śmierciożerców.
Był już blisko chylącej się chałupy. Słychać było tylko jego oddech. Dotknął ręką schowaną pod rękawiczką drewnianej ściany i zajrzał kątem oka przez brudną szybę, wykorzystując do tego czerń karnacji i mniejszą szansę na wykrycie go. Chyląc kręgosłup poprowadził za sobą Halla i Diarmunda do tylnych drzwi. Otworzył je cicho, a jeśli były zamknięte, niewerbalnie użył Alohomora. Byli już w środku, a więc miał jakieś pięć sekund zanim zgromadzenie zorientuje się o nowych gościach. Skinął na dwójkę aurorów, aby stanęli po jego bokach, zatrzymując dłużęj ślepia na Hallu i niemo dając mu znak, aby go osłaniał w miarę możliwości. Gdy Wilson usłyszał/zauważył/wyczuł jakikolwiek ruch w środku, jego różdżka rozjarzyła się tysiącami kolorów i poszła w ruch. Zaklęcia oszałamiające zaczęły świstać w powietrzu i kierować się w klatki piersiowe/między oczy Śmierćków.

Rozlazła, rozmiłowana w wydawaniu poleceń figura nazywająca się Filipem zaczynała poważnie działać aurorowi na nerwy. Diarmuid był karny, potrafił dostosować się do surowych wymagań i trzymać dyscyplinę, ale tu, w polu, to on był bardziej doświadczony, obyty i skuteczny - tu nie było miejsc na szukanie światła reflektorów, na błazenadę, która mogła doprowadzić jedynie do niepotrzebnych błędów. Zjeżył się więc nieprzyjemnie, ale Wilson ubiegł nadciągający na jego usta komentarz krótkim warknięciem, które powinno zamknąć natrętowi dziób na wystarczająco rozciągniętą w czasie chwilę, by mogli się skupić i zadziałać. Bez słowa pozwolił Jaredowi komenderować oddziałem i Williamem, patrząc jak Anglik z nieukrywanym obrzydzeniem na twarzy chwyta obezwładnionego śmierciożercę za kark i deportuje się wraz z nim. Cichy trzask towarzyszący znikaniu tej dwójki był ostatnim dźwiękiem jaki usłyszeli, nim ruszyli ochoczo w ślady Jareda, szykując się do szturmu.
Diarmuid rozglądał się czujnie, starając się nie robić zbyt wiele hałasu - co w gruncie rzeczy stanowiło wyczyn godny medalu. Kto bowiem mógł wiedzieć, poza nimi samymi, jak ciężkie jest dla grupy rosłych mężczyzn zachowywanie się równie cicho co myszy i jak te myszy niepostrzeżenie?
Żaden z nich nie wypowiedział nawet słowa, napięte w oczekiwaniu mięśnie pobudzały kolejne fale adrenaliny; w takich chwilach umysł i różdżka aurora stanowiły jedność, ciało było jedynie środkiem przekazu, narzędziem, sposobem na przemieszczanie się. Nic nie miało znaczenia, nic ponad szybkie zaklęcia i palce zaciskające się na rozgrzanym magią drewnie.
Gdy Wilson otworzył drzwi, gdy wtargnęli do środka, przez głowę dowódcy drugiej brygady przeszła myśl, że coś jest nie w porządku. Cisza, którą zastali niepokoiła go niepomiernie, jeżyła włoski na karku, igrała drżeniem mięśni na szczęce.
Wilson zaatakował pierwszy.
W jednej sekundzie obskurne pomieszczenie rozjarzyło się blaskiem zaklęć oszałamiających, ciskanych z prędkością, której niejeden mógłby pozazdrościć czarnoskóremu aurorowi; feeria kolorów przybierała wręcz tęczowe barwy, gdy Jared wedle własnego widzimisię zmieniał uroki i klątwy, z chirurgiczną precyzją powalając na ziemię zdezorientowanych śmierciożerców. Hall natychmiast poszedł w jego ślady, Diarmuid nie zamierzał być gorszy. I jedynie jakiś głosik, coś denerwującego szemrało mu tuż nad uchem, gdy ciskał kolejnym zaklęciem w swojego przeciwnika, że coś jest bardzo nie w porządku.

Westchnął, bo liczył na coś więcej.
- Jestem zawiedziony. - burknął, szarpnął różdżką i przyciągnął potężnym Accio do siebie stół, zwalając z niego po drodze wszystkie krzesła. Korzystając z tego, że jest jako tako osłaniany, przewrócił mebel i zrobił z niego prowizoryczną tarczę. Hałasował przy tym trochę, ale musiał mieć z chłopakami jakąś osłonę na wypadek zmasowanego ataku. Póki co Jared miał skwaszoną minę. Marny komitet powitalny. Ale czego się spodziewać po sługach Voldemorta? 
- I tak nie macie szans uciec. Wyłaźcie z kryjówki, bo będę musiał po was iść, a wtedy będzie dużo gorzej. - uniósł głos i rzucił zaklęcie w jakiś mebel stojący obok kryjówki Śmierciożerców, roztrzaskując go na mnóstwo kawałków. Cisza jednak faktycznie była zbyt głośna. Wilson rozejrzał się po pomieszczeniu korzystając z tego, że oczy przywykły do ciemności. Zapamiętał układ mebli, ale dalej dziwiło go, że pomimo większej liczebności Śmierciożercy nie chcą do nich wyjść. Wilson rzucił okiem na sufit, a potem przez ramię sprawdzając czy aby przypadkiem nikt nie chce zajść ich od tyłu. Kolejne zaklęcie oszałamiające pognało w stronę wyciągniętej zza rogu różdżki. Nie odrywając ciemnych ślepi od kryjówki Śmierciojadów, szeptem słyszalnym tylko dla aurorów powiedział:
- Jeśli w ciągu minuty nie przystąpią do ataku, ja i Diarmund idziemy na nich z dwóch stron. Będziemy cię osłaniać Hall, a więc kieruj się do salonu. - mruknął, marszcząc krzaczaste brwi.

Ja mam pisać sam ze sobą?
Nie zwrócił uwagi na spadający z sufitu tynk, bo jego uwagę zwróciły najpierw szepty a potem mocne łupniecie w stół, który po chwili stał w ogniu. Wilson poderwał się na równe nogi, ignorując zastraszanie Śmierciożerców. Szacując po ich głosach i zachowaniu, dawał im najwyżej po dwadzieścia lat. Nic dziwnego, że nie chcieli wyleźć z kryjówki i stanąć twarzą w twarz. Aurorowi powoli nudziło się czekanie i cackanie z młodzieżą. Rzucił przed ich trójkę Protego osłaniając się przed próbą podpalenia ich żywcem. W pewnej chwili gdy napór zaklęć Śmierćków wręcz zmusił go do cofnięcia się, z całych sił wyprostował ramiona, odpychając wyczarowaną tarczę do przodu i zapewniając sobie tym samym parę chwil na znalezienie kryjówki i wybrania jednego z tysiąca zaklęć nie mordujacych. Chwycił za ramię Halla, Diarmundowi pokazując brodą kominek za ich plecami. Kazał mu stanąć po drugiej stronie i przygotować różdżkę. W kilku susach skrył się za marmurowym filarem. Halla zostawił nieopodal.
- Dobijaj niedobitki i pilnuj ognia. - polecił szeptem Alexowi, odłączając go od największej zabawy roboty z racji na jego młody wiek. Wilson dotknął plecami zimnej ściany, świetnie zlewając się z tłem, bo stał w cieniu płonącego ognia. Przygotował gorącą różdżkę, która nigdy go jeszcze nie zawiodła i była gotowa na zawołanie. Wciąz jarzyła się milionami kolorów, powstrzymywana przez głos rozsądku Wilsona. Nie mógł jeszcze ich zabić, jeszcze cholerny stary Minister się na to nie zgadzał. Jerry życzył mu z całego serca gryzienie ziemi i wąchania kwiatków od spodu. Przez takiego kogoś musiał się powstrzymywać, a ledwie opierał się pokusie poucinania głów Śmierciożercom. Ale coż, nikt nie wspominał o zakazie ucinania kończyn. I tak właśnie Wilson robił. Jeśli tylko zobaczył w zasięgu wzroku Śmierciożercę, atakował go ogniem ściąganym ze środka pokoju bądź z trzonka różdżki i celował w kończyny. Nie obraziłby się, gdyby komuś jakąś podpalił czy odciął. Bezlitośnie i szybko, licząc w myślach barany. Jeden, drugi, ilu jeszcze ich jest? I czemu jeszcze tutaj nie wyszli, aby mógł z nimi zrobić porządek?