Widział, z jaką werwą się zerwała z krzesła i omal go nie przewróciła. Podniósł nieśpiesznie książkę spoczywającą bezpiecznie obok jego stopy, dostrzegając w głosie uczennicy wyraźną nutę niechęci i dyscypliny. Dopiero po chwili zrozumiał, że właściwszymi słowami było określenie jej postawy jako roszczeniowej, ponieważ zamierzała dyktować warunki. Wyprostował plecy i odłożył przedmiot na blat biurka, nie wypuszczając go jednak z prawej dłoni.
- W takim razie proponuję spotkanie przed weekendem, uwzględniając przedłużenie pracy domowej dwa dni później. – Zastosowanie taktyki negocjacji mogło im wyjść na dobre, dlatego nieustępliwie naciskał na bezpośrednie spotkanie. Wysnuwał śmiałe podejrzenie, że Puchonka skusi się odwleczeniem w czasie pracy domowej, która i tak jej nie ominie. Jednak w ciągu tych kilku tygodni w szkole, nauczyciel dostrzegł pewną prawidłowość w zachowaniu uczniów: jeśli tylko istniałą możliwość, przesuwali termin zaliczenia i prosili o wydłużenie czasu pracy domowej. Całkowicie tego nie rozumiał, tłumacząc to sobie energią młodych dusz potrzebujących ciekawszych zajęć niż żmudne siedzenie na zajęciach ONMSu.
- Zastanów się nad tym, Jolene i wyślij do mnie wiadomość, na co się zdecydowałaś. – Ociągająca się odpowiedź dziewczyny zmusiła go do podjęcia decyzji, ponieważ czym prędzej chciał zatrzasnąć drzwi tego pomieszczenia i schwytać chłodne powietrze pod skrzydłami. Orzeźwić się, bo duszna atmosfera w sali była ciężka do zniesienia.

Przedłużenie terminu oddania pracy domowej powitała ochoczo. Oznaczało to, że nie musi rezygnować z planów na weekend. Wywiad. On chce spotkania, to szczwany lis. Przeżyła ledwie tę godzinę szlabanu - przeżyła, to się liczy. Pomijając początkowe spięcia, nie było źle. Dopóki o nic jej nie pytał i nie zmuszał do rozmowy, łatwo było znieść jego obecność i uciszyć potrzebę ucieczki. Otrzyma obfity materiał do "Lustra" i zminimalizuje potrzebę dopowiedzeń do wywiadu. 
- Okej. - szepnęła, przechodząc w stronę drzwi. Położyła dłoń na klamce i zatrzymała się. 
- Jakby pan miał czas to... to w sobotę o... hm. Siedemnastej wte czy we wte. Chcę mieć to już za sobą. - powiedziała do drzwi, nie odwracając się do nauczyciela. Burknęła "do widzenia" i wyszła na korytarz. Panowała cisza, nie było żywej ani martwej duszy w pobliżu. Ciemno, głucho, cieplutkie dormitorium wzywało. Nie obejrzała się ani razu, zbyt szybkim krokiem pospieszyła do schodów i korzystając z tajnego przejścia przeszła na parter i do lochów. Potrzebowała porządnie ochłonąć. Miała raptem dwa dni na mentalne i emocjonalne przygotowanie się do spotkania z nauczycielem. Nie wierzyła, że się zgodziła. 
Nie spała spokojnie. Nie chciała soboty.
 
[z tematu]

Nawet nie oczekiwał, że dziewczyna zgodzi się tak łatwo na próbę zmanipulowania jej decyzji. Przełknął gorycz atakującą go ze wszystkich stron, a poczucie beznadziejności spotęgowało niechęć do podejmowanych przez niego działań. Z ogromną ulgą przywitał trzaśnięcie drzwiami, siadając ciężko na odsuniętym jeszcze krześle. Pochylając się w przód, podparł ciało na łokciach i próbował przeanalizować dokładnie przeprowadzoną rozmowę z uczennicą.
Efektywne reakcje obronne niosły sporą dawkę autentycznych emocji, nad którymi ewidentnie nie panowała i chociaż trwało to podczas pierwszych minut spotkania, nie mógł odgonić wszystkich myśli. Większość z nich patrzyła pesymistycznie na plany dotyczące soboty, skoro dzień wcześniej ma wykonać poważną rozmowę z Wilsonem i odszukać jakichś poszlak, dlaczego akurat on został wytypowany do sprawdzenia danych osobowych. Z przekąsem zaproponował, że na niedzielę zaplanuje spotkanie z Ingrid i weekend uzyska miano najcięższego od ostatnich trzynastu lat.
Westchnął i podniósł się ciężko, kierując kroki w stronę drzwi, które zamierzał zatrzasnąć na cztery spusty. Ciasteczka zostały na pierwszej ławce.

zt